Ik leerde Jan Duiker kennen tijdens de AAA Social Trail. Daar wilde hij zijn eerste marathon-afstand lopen. Omdat we rustig aan begonnen en constant op lage intensiteit liepen, bleef hij bij de groep tot in Rhenen. Na zestig kilometer, bijna twintig meer dan verwacht, besloot hij op verstand te stoppen. Fysiek kon hij echt nog wel verder, maar je moet niet teveel in één keer willen. Het bleek een eye-opener van jewelste te zijn. Niet langer was hij bezig met tempo, tijd en snelheid. De nadruk kwam te liggen op de kunst van het vertragen: buiten zijn om buiten te zijn, niet om zo snel mogelijk van A naar B te hollen. De maanden daarna zie ik regelmatig foto’s van een breedgrijnzende Jan voorbijkomen. Zonder blessures en met de grootst mogelijke lol loopt hij de ene na de andere trail. Tijdens Apeldoorn-Arnhem laat hij nog maar eens zien hoezeer deze manier van lopen hem bevalt: met kinderlijk gemak tikt hij de 70 km aan. Als Jan aankondigt een social trail in zijn achtertuin te organiseren, hoef ik niet lang na te denken: tuurlijk ga ik mee.
Deelnemers
Zaterdagochtend tien voor negen staat Peter de Koning voor de deur. Hij geeft me een lift naar de start in Hierden. We zagen elkaar gisteren nog bij de RopaTrail Amerongse Berg. Het voelt alsof we al jaren samen optrekken, maar in werkelijkheid pas sinds de SallandTrail dit jaar. Toen kreeg ik ook een lift van hem. Met een half uurtje zijn we in Hierden waar we bij het station al de eerste deelnemers zien staan. Het duurt niet lang voordat de groep compleet is. Onder de aanwezigen flink wat bekenden: Arjan Breugem (o.a. Great Escape en Bello Gallico), Robbert Briggeman (Limburg Loopt Lekker), Frank van Boxtel (Zugspitz Ultra Trail), Sandra Medendorp (o.a. Rondje Amersfoort en Indian Summer Ultra), Jantine Geurken van Ginkel (o.a. Amersfoort-Arnhem en The DICE), Jan Peter Busman, Hein Drost en Inge Versluis. Daarnaast een aantal nieuwe gezichten: Hans Biggelaar, Willem Eise Jongsma en Gijs van Gils. En natuurlijk de organisator Jan Duiker en zijn lieftallige wederhelft Janneke Duiker: zij zal onderweg een paar keer klaarstaan met een kofferbak vol eten en drinken.
Koud
We poseren kort voor een foto op de trap van de loopbrug over de A28. Het is best koud dus we staan te trappelen om op weg te kunnen. Al na 500 meter worden we getrakteerd op een prachtig schouwspel: het Beekhuizerzand strekt zich voor ons uit. Hier en daar stijgt wat nevel op. Nadat zo’n beetje iedereen een pak foto’s heeft gemaakt, lopen we rustig verder. Ik babbel met oude en nieuwe bekenden totdat ik merk dat een deel van de groep uit het zicht is geraakt. We wachten kort, maar het duurt me te lang, dus ik dribbel terug. Even verderop zie ik Sandra op haar hurken zitten, omringd door lopers, haar handen akelig wit. Ze heeft het verschrikkelijk koud en alleen door opwarming via andermans handen, krijgt ze weer wat kleur. Aan de ene kant flink schrikken, aan de andere kant mooi hoe een groep trailrunners voor zichzelf zorgt. Met geleende wollen handschoenen en een tweetal buffs als wanten, kan ze weer verder.
V1
Na een kleine anderhalf uur komen we aan bij de ingang van het Leuvenumse Bos. Hier staat Janneke voor de eerste keer om ons van koek en zopie te voorzien. Cola, water, suikerbrood, dropjes, chips, banaan, er is voor iedereen wel wat. Geweldig dat ze dit doet. Eerste keer was tijdens de AAA Social Trail, toen was ik nog een tikkeltje verbaasd. Inmiddels ben ik er aan gewend geraakt dat zij ons ondersteunt wanneer Jan meeloopt. Maar dan doe ik haar toch echt te kort. Vergeet niet dat ze een halve tot hele dag opoffert om een kudde ultratrailers onderweg van ongekende luxe te voorzien. Het merendeel van de tijd staat ze op ons te wachten terwijl wij lekker aan het lopen zijn. Nee, wat zij voor ons en voor Jan overheeft, mag gerust bijzonder genoemd worden. Gijs stopt ermee. Hij had recent een luchtweginfectie en heeft meer last van de koude lucht dan verwacht. Zogauw wij vertrekken, brengt Janneke hem terug naar de auto. Terwijl iedereen wat eet en drinkt, toont Inge ons een bijzonder fenomeen: ijshaar. Dit is een zeldzaam natuurlijk verschijnsel waarbij een haarachtige, wollige ijsstructuur ontstaat op dood en nat kernhout als bij grote luchtvochtigheid de luchttemperatuur even onder het vriespunt ligt. Geen idee hoe het precies werkt, maar het levert een prachtig gezicht op.
Split
We vervolgen onze weg tot een ontbrekende brug tot een omweg noopt. Er is zoveel water dat een oversteek zonder natte voeten vrijwel onmogelijk is. Daar hebben we in dit stadium nog geen zin in. Maar goed, stukje offroad kan helemaal geen kwaad. Goede training voor technisch terrein en spoorzoeken brengt in elke trailrunner het beste naar boven. Aangekomen bij de Hulshorsterheide splitst de groep op: Sandra, Inge en Hein buigen hier af voor de 25 kilometer, de rest loopt door. Aan de ene kant jammer, had graag nog wat langer in hun gezelschap doorgebracht, aan de andere kant snap ik het wel. Hein is net weer begonnen met trainen, Inge komt terug van een scheenbeenblessure en Sandra moet vanwege haar bloeddruk wat rustiger aan doen. Zo zie je maar, niet alle ultralopers zijn verstoken van enig verstand. Dat twee van de drie wijzen vrouw zijn, is vast toeval.
Spoorzoeken
Nadat we de Hulshorsterheide zijn overgestoken, lopen we via het Hulshorsterzand het bos weer in. De paadjes hier kenmerken zich door… hun afwezigheid. Regelmatig ploegen we door struikgewas, over gevallen bomen en speuren we naar in de vergetelheid geraakte single tracks. Ach, het hoort er allemaal bij. Of het nou je trainer is die om een flinke kniehef vraagt of moeder natuur, wat maakt het uit, niet waar? Ik zie dat Jan Peter een dipje heeft en blijf bij hem in de buurt. Uit eigen ervaring weet ik dat het zwaar kan zijn als je solo achteraan loopt, de groep constant net buiten bereik. Gelukkig let iedereen goed op elkaar en vallen er nooit grote gaten. Zelden lopen mensen alleen, hooguit Frank en Arjan als ze weer eens een bult opstiefelen. Maar dat doen ze voor hun lol. Jan Peter houdt een gestaag tempo aan en laat zich niet gek maken. Voor we er erg in hebben, komen we alweer aan bij recreatieterrein Stakenberg waar Janneke ons voor de tweede keer vandaag verzorgt.
V2
Het suikerbrood kan niet op vandaag. Janneke is speciaal nog even langs een bakker gereden om extra te halen. Ook de cola en chips doen het goed. Van hier naar Hotel De Mallejan is het een kilometer of zeven dus we blijven niet te lang stilstaan. Het volgende deel heeft Jan op de kaart uitgetekend dus ook hij weet niet precies wat er komen gaat. Waar we de afgelopen vijftien kilometer af en toe op zoek moesten naar een paadje, slaat het parcours nu helemaal door qua spoorzoeken. Ik vind het geweldig, hou er wel van om buiten de gebaande paden te lopen. Niet iedereen is er even blij mee getuige wat gebrom en gevloek om me heen. Kom op mensen, zie het als een goede training voor technisch terrein in de Ardennen of in de bergen. Daar liggen de paadjes ook niet altijd voor de hand. Ik blijf opnieuw bewust in de buurt van Jan Peter lopen. Hij loopt nog steeds prima door maar op een lager tempo dan de rest van de groep. Ik beken dat een wat langere pauze mij zo onderhand ook wel goed uitkomt.
Lunch
Sneller dan verwacht komen we aan bij De Mallejan. Jis Kluit zit hier al even op ons te wachten. Na overleg met het personeel wordt er een grote tafel voor ons opgeruimd zodat we allemaal bij elkaar kunnen zitten. Bestellingen variëren van koffie tot soep en warme chocomel. In een heerlijk ontspannen sfeertje genieten we van onze lunch waarbij de grappen en grollen niet van de lucht zijn. Na de afrekening blijkt het niet voor iedereen even makkelijk om weer op gang te komen. Het was binnen zo behaaglijk warm dat de koude lucht als een muur voelt. Tja, kwestie van een paar honderd meter stevig doordribbelen en je bent weer warm. Of toch in ieder geval minder koud. Het is even na drie als we langs de Ossenkolk lopen, een meertje vlakbij Kamp Vierhouten. Er ligt nog steeds een dun laagje ijs op het water. Via een paar eindeloos lijkende rechte paden komen we aan in Het Willemsbos. Nu en dan pauzeert de groep even, onder andere omdat Jan zijn handschoenen ergens heeft laten liggen. Jan Peter en ik dribbelen rustig door. Wat dat betreft zijn we beiden diesels: eenmaal op gang gekomen, liever geen onderbrekingen.
Donker
Als ik rond kilometer 43 de snelweg hoor in de verte, weet ik dat we aan een zwaar stuk gaan beginnen. Voor ons liggen twee zandvlaktes die we tijdens schemering en invallende duisternis moeten oversteken. Waar het zand vanochtend nog hard was van de nachtvorst, heeft de temperatuur overdag zijn ontdooiende werk gedaan. Niet teveel bij nadenken, gewoon doorploegen. De truc met zand is om niet te vechten tegen het tempoverlies. Accepteert dat je vertraagt, loop zo efficiënt mogelijk en geniet een beetje van het uitzicht. Ja, ook als het bijna donker is. De klimmetjes aan het begin van de tweede zandvlakte hakken er flink in. Voor het eerst vandaag zit ik wat laag in mijn energie. Heb de hele dag door goed gegeten, maar sinds De Mallejan niet meer dan een handjevol Tikkels. Ik werk snel een reepje honing-sesamzaad weg gevolgd door twee Jerseys. Zo, ik kan er weer tegenaan. Net op tijd ook, want de route stuurt ons een bochtig en heuvelachtig MTB-pad op. Overdag is dit al pittig, in het donker met sterk verminderde diepteperceptie wordt het er niet makkelijker op. Het lijkt een eeuwigheid te duren maar eindelijk verlaten we het bos en komen we uit op een beter beloopbaar pad. Daar wachten we tot de groep weer compleet is.
Eindsprint
Met nog twee kilometer te gaan, zit het er bijna op. We kiezen ervoor een fietspad te volgen in plaats van de oorspronkelijke route. Kwestie van veiligheid voor alles. Zou zonde zijn om nu nog je nek te breken over boomstronken of diepe kuilen. In de verte zie ik de loopbrug waar we vanochtend vertrokken, opdoemen. Ik pols Jantine of ze nog puf heeft voor een eindsprint. Stomme vraag, natuurlijk heeft ze dat. Met dik 20 km/u rennen we van de auto naar Herberg Onze Woudstee. Buiten adem maar opgetogen wisselen we een high-five uit en zoeken we een plekje naast Janneke. Zij zit hier al even te wachten omdat de telefoon van Jan, met daarop live tracking, voortijdig leeg raakte. We drinken nog een kop koffie en warme chocomel en nemen gezellig keuvelend de dag door. Jan heeft er echt iets moois van gemaakt. Prachtige route, geweldige verzorging onderweg door Janneke, leuke en vooral grote groep mensen voor zijn eerste social trail. Wat mij betreft kunnen dit soort initiatieven niet vaak genoeg plaatsvinden. Tuurlijk, een evenement op zijn tijd is ook leuk, maar de ontspannen en kleinschalige aard van social trails trekt me toch meer. Je leert mensen en omgeving beter kennen als je bij elkaar blijft, begeleid door een lokale held(in).
Na uitgebreid afscheid brengt Peter me weer terug naar huis. We hebben wat om naar uit te kijken volgend jaar. Niet alleen zien we elkaar terug tijdens de PGTA, maar ik gok dat we in 2020 tijdens menig social trail van elkaar gezelschap kunnen genieten. Ik ben zelf van plan daar meer energie in te steken (lees: vaker) dan in deelname aan reguliere evenementen. Het zou me echter niets verbazen als er volgend jaar een aantal social trails op de Veluwe en in de buurt van Huizen plaats gaan vinden. Ik hou mijn kalender daar graag voor vrij.
Comments