Vooraf
Door omstandigheden had ik een heel weekend vrij. Ik zag op tegen de gebruikelijke duurloop. Bovendien worstelde ik al een aantal dagen met mijn DNFs/RTCs van het afgelopen jaar. Ik begon aan mezelf te twijfelen, kreeg een hekel aan het schijnbare gemak waarmee ik opgaf. Een hardnekkig stemmetje nestelde zich achter in mijn hoofd dat ik mezelf maar eens flink op de proef moest stellen. Niks lange duurloop, doe maar eens iets geks. 100 km of zo, beetje zoals George Daams de Eiger liep om zijn Andorra-ervaring eruit te lopen. Op zoek naar een route viel mijn oog op UPNL, oftewel Ultra Pad Nederland. Starten in Wezep, via Apeldoorn, Veluwezoom, Arnhem, Wageningen, Rhenen, UHT en Soesterberg naar Hilversum. Een slordige 150 km van Han Savelkoel’s hand, die nog maar door vier lopers was volbracht. Daar kon ik mijn tanden best op stukbijten. Het hardnekkige stemmetje zwelde aan tot een brul: JA, DIE, DOE DIE MAAR!
Na overleg met Linda op donderdag besloten dat ik het ging doen. Spreadsheet opgezet met punten voor eten, drinken en/of water bijvullen, materiaal bij elkaar geharkt, boodschappen gedaan en wat vroeger dan normaal naar bed. Vrijdag was ik zenuwachtig maar keek ik wel uit naar het weekend. Omdat ik al te vaak gefaald had, hield ik mijn plannen voor me, niemand mocht er wat van weten. Ga ik onderuit, dan is het een lange duurloop. Lukt het, dan kan ik er altijd nog over vertellen. Enige doel is uitlopen, maakt niet uit hoe lang ik er over doe of hoe zwaar ik het krijg. Mijn mantra voor onderweg: rennen als je kan, wandelen als het moet, kruipen als het niet meer gaat.
Start
Zaterdagochtend 10 uur starten Linda en ik vanuit Wezep. Zij loopt een stukje mee op en gaat mij daarna op een aantal punten verzorgen, een soort van rijdende ravito. Ik loop lekker maar krijg al snel last van de warmte. De route voert over heidevelden en lange zandpaden. De zon beukt op mijn hoofd en mijn lichaamstemperatuur loopt op. Nee he, niet weer hittestuwing! Ik neem wat gas terug, wandel wat vaker, zoek de schaduw op waar mogelijk. Het is uit te houden, maar het moet serieus geen graad warmer worden, anders zak ik in mekaar.
Dag 1
Na 40 km plof ik neer bij de Echoput, een sjiek hotel/restaurant waar nog kelners werken. Drie cola later wordt ik gevraagd waar de reis heen gaat. Hilversum, antwoord ik, nog ruim 120 km te gaan. Jemig, 160 km, dat vind ik al veel met de auto, laat staan met de fiets, zegt de kelner. Heb geen fiets bij me, mompel ik en zie zijn kin figuurlijk op de grond vallen. Dat gebeurt onderweg nog een paar keer. Op 60 km staat Linda met cola, bouillon, pastasalade en kwark. Interview later zet ik me in beweging richting Veluwezoom. Hier herken ik de paden van eerdere avonturen. Vanaf Terlet loop ik in het donker. Ik moet lachen om de bordjes met ‘Opengesteld van zonsopgang tot zonsondergang’. De maker daarvan kent zeker geen ultralopers. Wel schrik ik af en toe als het aantal oplichtende ogen met een factor 10 toeneemt. Overdag heb ik veel zwijnen gezien die gelukkig van me weg liepen, hoop dat ze dat ‘s nachts blijven doen. Geen idee wat voor dieren het waren, konden net zo goed katten of herten zijn, maar je hart gaat wel even sneller kloppen.
Nacht
De zon is weg, de regen meldt zich. En hoe! Ik ben in no-time doorweekt tot op het bot, zelfs mijn regenjasje heeft het er zwaar mee. Mistroostig sjok ik rond een uur of één ‘s nachts de parkeerplaats bij Van Der Valk Arnhem op. Daar verzorgt Linda mij nog één keer voordat ze naar huis gaat voor een hazenslaapje. Eten lukt niet echt meer, bij elke hap/slok voel ik maagzuur opborrelen. Waarschijnlijk teveel cola gedronken. In vier uur tijd leg ik minder dan 25 km af. Het lopen en navigeren ‘s nachts is nog best een dingetje, mist en regen helpen niet echt. Ik houd mezelf monter met berichtjes op Facebook. Net voor Rhenen is Linda er weer, uur of zes ‘s ochtends. Ik ben behoorlijk afgekoeld en het beste is er intussen wel af. Een uitstapje door de uiterwaarden onder Wageningen heeft mijn voeten vies toegetakeld: wit, papperig en gekloofd. Fijn, daar moet ik nog ruim 50 km op lopen. Bovenbenen voelen ook al niet te best, maar door eerst te wandelen, dan wat te dribbelen op de voorvoet, weet ik me na elke pauze weer in beweging te krijgen. Niet van harte, maar toch. Vanaf Rhenen volg ik de UHT, een oude bekende maar nu in tegengestelde richting. Bij het Berghuis wijk ik van de route af, ik moet nu wat eten. Heb mezelf al de hele nacht wijsgemaakt dat ik een uitsmijter kaas wel wegkrijg. En verdraaid, het lukt. Nog nooit zo’n lekker eitje gegeten. Vol goede moed dribbel/strompel ik verder.
Dag 2
Ze zeggen dat de UHT van Rhenen naar Driebergen makkelijker is dan andersom, maar dat valt me nogal tegen. Gelukkig gaan de kilometers in het licht een stuk sneller dan in het donker. Vlakbij Austerlitz houdt mijn Suunto ermee op. Shit! Geen navigatie meer. Met mijn stomme kop niet de route op mijn Garmin gezet. Ik wacht op Linda die me tegemoet loopt. Ik kan gelukkig haar Suunto met route overnemen. Hoewel ik me inmiddels op bekend terrein bevindt, valt het lopen me steeds zwaarder. Ik besluit mijn pauzes tot een minimum te beperken en niet meer in een stoel te gaan zitten. Het elke keer opnieuw opstarten kost teveel energie. Gelukkig gaat het nu om stukjes van drie, vier kilometer. Linda staat trouw elke keer klaar met cola, bouillon en chocomel, het enige dat ik nog wegkrijg. Halverwege de laatste drie kilometer zie ik in de verte een bekende verschijning. Het is Pim die me tegemoet loopt vanaf Hilversum. Hij begeleidt me het laatste stukje, door de afleiding loopt het tempo wat op.
Na exact 32 uur onderweg te zijn, arriveer ik op Hilversum Sportpark, de finish van de UPNL. Ik ben te leeg voor veel emotie, maar weet toch een glimlach op mijn gezicht te krijgen. Zie je wel? Ik kan dit soort onzin!
Achteraf
Terugkijkend op de tocht waren er veel diepte- en hoogtepunten. Treinrails oversteken zonder spoorovergang. Een tuin gevuld met vreemde beelden, zodat ik even dacht dat ik aan het hallucineren was. Tientallen oplichtende dierenogen nadat ik een hekje achter me dicht laat klappen, drie uur ‘s nachts. Schuilen in een bushokje en de buschauffeur moeten vertellen dat ik daar prima zit. Kuddes wilde zwijnen, groot en klein. Een tapijt van kikkers in de stromende regen, krioelend over het fietspad. Speels mee dravende paarden. Nul teken. Samen met Linda ontbijten bij het Berghuis. Uit frustratie bijna mijn Suunto van me af het bos in gesmeten. Eindeloos asfalt tussen Soesterberg en Soest. Een egeltje dat ‘s nachts voor gezelschap tegen mijn been aan schurkt. De reacties van mensen als ze horen wat ik aan het doen ben. De fantastische ondersteuning en het medeleven van al mijn Facebook-contacten. En elke keer weer Linda, die haar hele weekend opoffert (incl. slaap) om mij een stunt als deze uit te laten halen. Echte liefde, zeiden ze nog bij het Berghuis.
Overdenkingen
Het is nu woensdagavond en het besef dat ik mijn eerste honderdmijler succesvol afgesloten heb, is goed en wel ingedaald. Wellicht niet de meest optimale manier om het te doen, maar wel eentje waarbij ik weer eens ouderwets een Barry’tje heb gedaan (Linda’s woorden): net even anders, net even wat dwarser en net even wat onorthodoxer. De benen voelen al een stuk beter, de voetzolen hebben nog wat tijd nodig. De paar kilo die ik onderweg ben kwijtgeraakt, komen langzaamaan terug en mijn maag werkt weer mee. Al met al qua herstel goed op weg. Maar veel belangrijker dan fysiek herstel is de mentale opkikker die ik hiervan gekregen heb. Kan ik hetzelfde in de bergen? Waarschijnlijk niet, vind het fantastisch om daar te lopen, kan er alleen geen zak van. Aan de andere kant, ik heb het 32 uur volgehouden, daarbij een aantal voormalige DNF-/RTC-factoren overwonnen en niet opgegeven. Misschien is er nog hoop…
Uiteraard heb ik ook weer een flink aantal blunders gemaakt. Te lange pauzes, te veel zitten, te weinig gewandeld, niet opgelet met navigeren, geen route-backup, te weinig gegeten, teveel gedronken, te laat warmer aangekleed, enzovoorts, enzovoorts. Ach, leermomentjes voor de volgende keer… Wat dat laatste betreft, als iemand zin heeft om een keer de UPNL te lopen, maar dan beter voorbereid en in gezelschap, ik houd me aanbevolen. Alleen effe niet komend weekend.
Comments