Proloog
Zoals altijd een paar dagen voor de start even de benen strekken.
Etappe 1
Hoppa, eerste etappe binnen. Team Jasmin deed rustig aan, maar we liepen nog steeds twee uur onder schema naar de finish. 42 km en 1750 hoogtemeters in een kleine zes uur. Niet slecht 🙂
De parcourswijzigingen als gevolg van het slechte weer hadden natuurlijk wel hun invloed. Helaas was er veel te veel asfalt ter vervanging van een mooie klim. Maar goed, het risico op ongelukken was te groot dus we moesten het er maar mee doen.
Voor morgen is er opnieuw een alternatieve route uitgezet. Een paar meter sneeuw bedekt de oorspronkelijke route, dus we trekken om een piek heen in plaats van erover heen. De race director heeft ons echter beloofd dat de alternatieve route net zo mooi en uitdagend is als het origineel.
Pim en ik zijn geen van beiden 100% fit. Pim kampt met wat achilles-/enkelirritaties terwijl ik de grootst mogelijke moeite heb met klimmen. Misschien heeft de proloog ons toch wat teveel uitgeput. Maar goed, ik maak me niet al te veel zorgen. Dit is mijn vierde TransAlpine Run en ik ben nog nooit 100% fit aan de start verschenen. Tot nu toe kwam ik er altijd nog fitter en beter uitgerust uit dan dat ik erin ging. Dus…
Etappe 2
De etappe van vandaag was een lastige. Relatief kort met 27 km, meer dan goedgemaakt door de hoogtemeters en strakke tijdslimieten. Vanuit startvak B zocht Team Jasmin snel een plekje voorin het veld om de verwachte opstopping na 1 km te ontlopen. Daarna was het een kwestie van eindeloos stijden in een trein van deelnemers die daar veel beter in waren.
De etappe ging Pim goed af, mij niet zo. Tijdens de eerste klim verbrandde ik zo’n beetje al mijn energie waardoor de afdaling en het daaropvolgende monster van een klim, me niet best vergingen. De laatste afdaling naar Sankt Anton am Arlberg ging daarentegen wel weer lekker. Zowel het terrein als de neerwaarste beweging lagen me beter dan eindeloze klimmen naar skiliften en berghutten.
Het virusje dat ik ergens tijdens de afgelopen dagen opgepikt hebt, helpt ook niet echt. Ik ben niet ziek, maar ook simpelweg niet fit, toch iets dat het lopen van een TransAlpine Run wel vereist. Ik hoop nog steeds dat de oorzaak in een combinatie aanpassen aan evenement en zware etappe ligt. Komen we morgen achter, denk ik.
Zoals ik al zei, Pim had een goede dag. Hij genoot zichtbaar van de prachtige uitzichten op besneeuwde toppen en zowel het klimmen als het dalen. Een massage door Outdoor Physios heeft vooralsnog al zijn klachten aan enkel/achilles weggenomen.
Maar goed, 5,5 uur voor 27 km and 1850 hoogtemeters is nog steeds niet slecht, zeker niet gezien de Pyreneen-achtige klimmen van vandaag. Morgen is een relatief makkelijke etappe: nog steeds 40 km en 2000 hoogtemeters, maar veel minder steile klimmen en afdalingen. We volgen de originele route, dus ik heb ook een beter idee van wat er komen gaat.
Etappe 3
He he, het duurde even, maar dan heb je ook wat. Na twee dagen zwoegen en flink wat krachttermen, lijk ik me eindelijk aan te passen aan onze nieuwe bergachtige realiteit. Of ik ben eindelijk van dat virusje af. Hoe dan ook, vandaag was een goede dag. Ik klom nog steeds als een baksteen, maar ik ging niet volledig stuk na de eerste klim en de afdalingen gingen perfect.
Niet alles liep op rolletjes, we kregen 4 km en 150 hoogtemeters extra kado op toch al een van de langere etappes. Pim en ik hadden er niet zo’n moeite mee, maar een aantal teams belandden aan de verkeerde kant van de tijdslimieten.
Pim was vandaag opnieuw in goede doen, hoewel zijn knieen het zwaar te verduren hadden tijdens een eindeloze afdaling over asfalt. Daar zijn wel wat vloekjes gevallen.
Morgen is de koninginne-etappe: 46,5 km lang, 2930 meter omhoog en het hoogste punt op 2787 meter. Tussen post 2 en halverwege post 3 ligt ook nog eens een flink pak sneeuw, dus het gaat zwaar worden. Dit is voor mij de derde keer dat ik dit stuk loop en hij zal nooit makkelijk worden, ongeacht het weer.
Etappe 4
Het thema van vandaag was: omhels het gezuig (embrace the suck grofweg vertaald uit Engels). Met gezuig bedoel ik modder die probeert je schoen van je enkel te trekken, vaker wel dan niet. Er was vandaag simpelweg geen mogelijkheid onze voeten droog te houden. Klimmen door/tegen kleine riviertjes, rennen door half gesmolten sneeuw en afdaling door de ergste modder die ik in lange tijd tegen ben gekomen. Op een gegeven moment nam Pim niet eens meer de moeite om over alle stroompjes heen te springen, hij ploegde er vol doorheen.
Hoewel vandaag de zwaarste etappe van de Westroute was, deden we het niet onaardig. Tijdens de eerste klim liepen we iets in op schema, richting de tweede verloren we weer wat, niet alleen omdat we onszelf trakteerden op een welverdiende dubbele Espresso rond kilometer 29. De lange afdaling en het valse plat Samnaun in volgden wel weer keurig de prognose behalve dat we beiden een vervelend pijntje onder onze schenen opliepen. De experts verzekeren ons dat we niks stuk maken als we doorlopen, maar dat we wel rekening moeten houden met een vervelend soort pijn. Ach, kan er ook nog wel bij.
Fysiek lijk ik wat sterker te worden, maar klimmen baart me steeds meer zorgen. Ben er nooit een held in geweest (eerder het tegenovergestelde), maar vandaag zaten er stukken tussen dat ik in slow-motion leek te bewegen. Ik ben me er bewust van, maar heb nog geen oplossing gevonden. Aanzetten verbrandt teveel energie met gevaar op geparkeerd komen te staan, niet aanzetten vertraagt de slow-motion nog wat meer.
De etappe van morgen is een alleraardigste, paar relatief milde klimmen en zowel steile als milde afdalingen. Vrijwel geen asfalt, behalve het laatste stukje Scuol in. Zou leuk moeten worden.
Etappe 5
Gisteren zag het er somber uit. Na de zwaarste Westroute-etappe, hadden zowel Pim als ik last van blessure-achtige pijntjes. Vandaag verdwenen diezelfde pijntjes als sneeuw voor de zon. Bij mij eigenlijk al na opstaan en douchen, bij Pim na wat aanpassingen aan schoenen/gaiters. De etappe zelf was adembenemend mooi. Dankzij goed weer en uitstekend zicht waren we in staat volledig te genieten van de epische landschappen tussen Samnaun en Scuol.
Met klimmen ging het vandaag wat beter. Deels omdat ik een aantal goede adviezen opvolgde, deels omdat ik me realiseerde dat ik eigenlijk helemaal niet zo traag ben. Ik zie er traag uit, ik voel me traag, ik word ingehaald, maar we starten nog steeds in vak B (in plaats van C), we staan 38e in een oorspronkelijk sterke Men’s categorie van tenminste 68 teams, en we doen niet eens echt ons best. We nemen regelmatig pauze, we vertragen als we dat nodig achten, we genieten van de omgeving en ja, ik klim als een baksteen. We komen nog steeds binnen rond tweederde van het veld, nog voor teams die zich compleet uit de naad lopen en doordrenkt van het zweet over de finish komen, meer dood dan levend. Dus, misschien moet ik eens ophouden met janken en feiten gaan accepteren.
Morgen hebben we een relatief makkelijke etappe: 44 km met 1700 hoogtemeters over 1 langgerekte klim. Zin in.
Etappe 6
De zesde etappe zit erop! Volgens kenners een makkelijke, maar nog steeds 47 km en meer dan 1700 meter klimmen. Ik had een belabberde start: het was steenkoud en ik voelde wat pijntjes die de eerste 10 km weigerden te verdwijnen. Toen ze het uiteindelijk opgaven, begon mijn rug op te spelen. Op zich een bekend verhaal, maar het kwam op een bijzonder slecht moment. Stretchen en een shot magnesium hielpen een beetje, maar niet genoeg. Ik legde me er maar bij neer de rest van de route met een flinke dosis pijn te lopen.
Het parcours was fenomenaal, zoals altijd. We renden door een adembenemend mooie kloof, omhoog naar alpenweiden, over de flanken van imposante bergen, omlaag door bos over minuscule single tracks and uiteindelijk wat op en neer richting de finish.
Pim had opnieuw een goede dag, hoewel hij richting het einde wel wat last kreeg van vermoeidheid. Zes dagen lang zware bergetappes lopen zonder afdoende slaap, heeft dat effect. Hij genoot echter enorm van de omgeving, bijna net zoveel als van pizza en bier na de finish.
Morgen starten we een uur vroeger om aankomend slecht weer voor te blijven. De laatste etappe bevat 31 km, 2600 meter omhoog en het hoogste punt van dit jaar op 2886 meter. Maar goed dat het de laatste etappe is, anders zou ik wel eens ontmoedigd kunnen raken door de belachelijke hoeveelheid klimwerk die ons te wachten staat.
Etappe 7
Klaar! Finish! Team Jasmin is officieel TransAlpine Run 2017 finisher. Trailrunning zeven etappes door vier landen, grofweg 270 km met 16 km klimmen en 14 km dalen.
Vandaag was misschien wel onze beste dag tot nu toe. Het parcours was behoorlijk pittig voor veel deelnemers, maar wij leken er overheen te vliegen. Bergop ging rapper dan de afgelopen dagen, bergaf stoven we iedereen voorbij. Traditiegetrouw is de laatste etappe onze sterkste dag, maar vandaag verraste zelfs ons.
De etappe zelf was adembenemend. Omhoog door de bossen rond Stelvio, omlaag naar Trafoi voor de laatste klim over de Tabaretta Scharte en Barenjoch, werden we getrakteerd op spectaculaire single tracks over rotsvelden, klettersteigpassages en minder dan 10 meter zicht, veroorzaakt door wolken en mist. Dat kostte ons een aantal uitzichten, maar voegde wel een zweem van mysterie toe aan elke stap.
Na ruim 6,5 uur bereikten we de finish, met onze mascotte en bron van onze teamnaam, Jasmijn, op Pim’s schouders. 32 km, 2600 meter klimmen en het hoogste punt op bijna 2900 meter, lijken ons bijna niet te hebben vermoeid.
Comments