South Devon Coastal Ultra 2019

Het is alweer even geleden dat Linda en ik samen een trail in het buitenland liepen. De Gran Trail Courmayeur, gok ik. Of het laatste stukje van de Great Escape, maar dat was hooguit een uurtje. Jeremy, mijn teammaat tijdens de PSR vorig jaar, heeft ons bij hem thuis uitgenodigd, eventueel gecombineerd met een loopje in Dartmoor. Linda zoekt nog een ultra voor februari en komt op de proppen met de South Devon Coastal Ultra. Een weekendje Devon is snel gepland. Vrijdagmiddag met een propellervliegtuigje naar Exeter vliegen, huurauto oppikken en via de meest schattige landweggetjes naar South Devon rijden. Nou ja, schattig? Deze door enorme heggen ingedamde asfaltstroken ter breedte van een auto, werken na verloop van tijd aardig op de zenuwen. Constant op de loer voor tegenliggers en kleine inhammetjes waar je elkaar net kan passeren. Brrr… Maar goed, eenmaal aangekomen in Chillington bij een prachtige B&B en genoten van ‘ultra local food’ in de lokale pub, gaan we vroeg naar bed. Hoewel we pas om half negen starten, moeten we om uiterlijk kwart voor zeven al klaar staan voor de shuttle naar Beesands.

Start

De South Devon Coastal Ultra wordt georganiseerd door Endurancelife, een Brits bedrijf met als motto “Never give up”. Geen idee of het een typisch Brits trekje is, maar ik sta versteld van de professionaliteit en grondigheid waarmee werkelijk niets aan het toeval overgelaten wordt. Zowel voor als tijdens het evenement, blinkt de organisatie uit in heldere communicatie, strakke logistiek en een prettige balans tussen veiligheid en beleving. Dit alles doorspekt met onvervalste vriendelijkheid. Heel bijzonder.

  • Vroeg
    Rond zeven uur begint de zon op te komen.
  • Selfie
    Pre-start selfie. We verrekken van de kou!
  • Start
    Na anderhalf uur blauwbekken, mogen we eindelijk beginnen.

Koud

Is alles dan perfect? Nee. Wat mij betreft zijn we veel te vroeg bij de start. Omdat vervoer en registratie vlekkeloos verlopen, blijken de genomen marges onnodig en staan we al om zeven uur te blauwbekken in een enorme halfopen tent. Kwart voor acht begint de briefing, weer een half uur stampvoetend in de kou. Het laatste kwartiertje voor de start staat de zon hoog genoeg voor wat warmte. Maar onze voeten zijn door de bevroren grond totaal gevoelloos geworden. Als dan eindelijk het startschot klinkt, voelen de eerste passen bijzonder onwennig aan. Net alsof je op houten blokjes loopt. Gelukkig beginnen we met een steile klim zodat we buiten adem maar enigszins opgewarmd onze weg kunnen vervolgen.

Start Point Lighthouse
De Start Point vuurtoren, lange tijd een mikpunt voor ons.
  • Eerste klim
    Dit is ons uitzicht na de eerste klim.
  • Onderweg
    Blij dat we in beweging zijn, genieten van zon en uitzicht.
  • Baai
    Te mooi om niet op de gevoelige plaat te zetten.
  • Bergachtig
    Rechts een steile wand, links een diepe afgrond, lijkt wel op de bergen hier.
  • Linda
    Na een zware start begon Linda in haar element te komen.
  • Ruig
    Het pad was niet altijd even makkelijk begaanbaar.

Onderweg

De eerste 22 km loopt het parcours voornamelijk over prachtige kustpaadjes langs ruige kliffen. Het is dat je links de zee ziet liggen, anders waan je je in hooggebergte. Dezelfde uitgesleten single tracks met rechts een rotswand en links een afgrond. Regelmatig op en neer, dus de hoogtemeters tikken lekker aan. Dan volgt een stuk binnenland over soms verharde ondergrond, maar merendeels over, op en door modder, slijk en pratsj. Zelden zoveel verschillende varianten van drab gezien. Hier en daar zijn de paden nog bevroren, maar o wee als de zon er even op gestaan heeft. Dan zak je weg in een smurrie die qua consistentie meer weg heeft van vla dan van modder. Ik weet de onderbenen redelijk schoon te houden, maar Linda gaat er kuitdiep in en Jeremy zelfs met een koprol nadat hij ten valt komt.

Klif
Mooie blik op het te volgen pad, zichtbaar als een groene streep in het midden.

Duiveltje

Terug naar het noorden krijgen we van alles voor de kiezen. Flink wat asfalt, maar ook een houten vlonder door een prachtig moeras, holle paadjes door een tropisch-aandoend bos, pittige klimmetjes, nog steilere afdalingen en een paar kilometer lang over een smalle strook land tussen een meer en de zee. Linda heeft inmiddels gezelschap gekregen van het ultra-duiveltje, dat probeert haar over te halen eerder te stoppen dan de bedoeling is. In een sterk staaltje omdenken stelt ze zich voor hoe stoer het zal zijn als ze ondanks het ettertje op haar schouder, gewoon doorloopt en de finish haalt. Dit alles doet ze in stilte, Jeremy en ik horen er later pas over.

Horsley Cove
Terugblik op het verscholen strand van Horsley Cove.
  • Seacombe Sand
    De South Devon kust stikt van de verborgen pareltjes.
  • Sunny Cove
    Verleidelijk om even naar het strand af te dalen voor een frisse duik. Als het niet zo verrekte koud was.
  • Verste punt
    Het meest zuidwestelijke punt van de route.
  • Modder
    De trek door het binnenland stond in het teken van modder.
  • Terug
    En we zijn weer terug aan de kust, net voordat we Slapton Sands oplopen.

Laatste loodjes

Tegen kilometer 44 slaan de marathonlopers rechtsaf: zij hebben nog een paar honderd meter te gaan naar de finish. Vanaf nu volgen wij het 10 km parcours waarvan we een groot deel al gedaan hebben eerder vandaag. Best een mentaal tikkie als je hier niet goed zit. Gelukkig hebben wij rustig aan gedaan en vantevoren uitgebreid de route doorgenomen. We wisten dat dit ging komen, toch al de helft van de strijd. De verwachte modder en kapotgelopen paden, als gevolg van alle afstanden die na ons startten, valt heel erg mee.

Slapton Sands
Slapton Sands is een smalle landtong van Slapton naar Torcross.

Finish

Linda zit er nu fysiek wat doorheen. De hoogtemeters in dit parcours werken als een sluipmoordenaar, zeker als je dit soort terrein al even niet meer gelopen hebt. We nemen wat gas terug zodat we allemaal fris aan kunnen komen bij de finish. Die is inmiddels niet ver meer. Links en rechts halen we deelnemers aan de ultra-afstand in. Regelmatig krijgen we de vraag hoe wij nog zo makkelijk kunnen lopen naar het einde toe, vooral bergaf. Tja, kwestie van rustig beginnen, beetje techniek, maar vooral niet met een race bezig zijn. De laatste kilometer naar de finish is bergaf. We zetten nog even aan om sterk te eindigen. Na 55 km in 8,5 uur, net voor het donker wordt, zit het avontuur erop.

Deja vu
Hmmm… volgens mij zijn we hier vandaag al eens geweest…
  • Heuvels
    Prachtig die heuvels bij zonsondergang.
  • Laatste blik
    De laatste keer zicht op de kust.
  • Laatste loodjes
    De laatste downhill richting de finish.

Whiddon Down

Nadat we ons omgekleed hebben, pakken we de laatste bus terug naar het parkeerterrein. Om Linda wat te ontlasten, rijdt Jeremy voorop over de pikdonkere Devon landweggetjes. Dat scheelt aanzienlijk. Eenmaal aangekomen bij Gooseford Farm in Whiddon Down, douchen we ons snel zodat we meteen doorkunnen naar Jeremy’s huis. Daar worden we zijn vrouw getrakteerd op een heerlijke herstelmaaltijd van mini-pizza’s, zalm met aardappels en ijs met peer uit de oven.

Zondag

Omdat de inspanning van de vorige dag nog flink in de benen zit, besluiten we zondag niet hard te gaan lopen, maar wel een stukje ontspannen te gaan wandelen door Dartmoor. Hoewel, ontspannen? Een halve meter sneeuw leidt tot meer inspanning dan verwacht. Maar het landschap ligt er wel prachtig bij. Lunchen doen we bij een Indiaas restaurant in Okehampton. Met een voldaan gevoel stoppen we nog een laatste keer bij Jeremy’s huis om afscheid te nemen van zijn familie. Dan wordt het tijd om richting vliegveld te rijden. De vlucht en treinreis terug verlopen voorspoedig en tegen tien uur ‘s avonds zitten we met een kop thee en een handvol katten elkaar tevreden aan te kijken. Mooi weekendje zo!

Meter sneeuw
Op sommige plekken was de sneeuw wel een meter diep.
  • Dartmoor
    Dartmoor lag er de volgende dag wel even anders bij.
  • Beekje
    Een van de vele beekjes die Dartmoor rijk is.
  • Uitgestrekt
    Door de sneeuw leek Dartmoor nog uitgestrekter dan verwacht.
  • Voetsporen
    Omdat het pad regelmatig verdween onder de sneeuw was het een kwestie van voetsporen volgen.
  • Eenzaam
    Het duurde niet lang voordat we in ons uppie door de uitgestrekte sneeuwvelden liepen.
  • Terug
    Na anderhalf uur wandelen weer terug in de beschaafde wereld, te zien aan de vele voetsporen.

Comments