Soms heb ik zo’n bui, dan probeer ik alle lege weekenden te vullen met evenementen of social trails. 11 en 12 maart heeft alleen de SallandTrail een afstand langer dan 50 kilometer. Normaal gesproken zit deze 10 minuten na opening van de inschrijving vol, maar wat schetst mijn verbazing? De 50 mijl heeft nog steeds plaatsen beschikbaar. Snel schrijf ik me in. Geen idee hoe ik daar ga komen, maar dat zie ik dan wel weer. Ben al lang blij dat ik dit geweldig georganiseerde evenement weer eens kan lopen. In 2014 was de 75 km hier mijn eerste uitstapje boven de 50 km, in 2017 liep ik een voor mijn doen niet geheel onverdienstelijke 50. Toch raar dat de 50 mijl, maar 5 km meer dan de traditionele 75, niet meteen vol zat. Ach, winst voor mij.
Peter
Meteen na de inschrijving plaats ik een berichtje op Facebook met de vraag of ik met iemand kan carpoolen. Volgens Bertus van Elburg, organisator van de SallandTrail, komt dat wel goed. Zelf ben ik er iets minder gerust op, vooral als na een week nog niemand gereageerd heeft. Gelukkig knippert niet veel later mijn Facebook Messenger: het is Peter de Koning die vraagt of ik al vervoer heb. Hij woont in Huizen, onderweg naar de start in Nijverdal komt hij praktisch langs mijn huis rijden. Ik bedank hem alvast en we spreken om 6:15 af. Hij maakt zich zorgen over een wekker die misschien niet afgaat, dus we houden contact via Whatsapp. Zaterdagochtend 5 uur stuur ik hem een berichtje, maar het blijkt niet nodig. Hij is al wakker en zal op tijd voor mijn deur staan. Uiteindelijk is hij zelfs nog wat vroeger dan 6:15 dus ik raffel de laatste voorbereidingen af.
De rit naar Nijverdal verloopt voorspoedig. We keuvelen erop los over van alles en nog wat, voornamelijk trailrunning natuurlijk. Door al dat gepraat volgen we te slaafs de navigatie die ons een weggetje opstuurt dat tussen 9 uur ‘s ochtends en 7 uur ‘s avonds niet gebruikt mag worden. Gelukkig hadden we marge genoeg genomen en om iets over half acht komen we aan bij Het Ravijn. Ik loop wat rond over het terrein en merk dat sinds twee jaar geleden Bertus het nog professioneler aanpakt. Mooie startboog, grote partytenten en meer dan voldoende afvalbakken en toiletten. Kwart voor acht loop ik de enorme kleedzaal in en tover mezelf in 10 minuten om tot een bepakte en bezakte ultraloper. Had mijn rugzakje thuis al ingepakt, dus voornamelijk een kwestie van kledingkeuze en extra attributen. De weersvoorspelling is een graad of 6 bij de start, 10 tot 12 overdag, af en toe een bui maar wel constant windkracht 5 met vlagen tot 8. Tja, toch echt kortebroekenweer. Zelfs na vorig weekend ga ik niet in een lange broek lopen als het niet persé moet.
Start
Zowel in de kleedkamer als vlak voor de start zie ik veel bekenden. Maar ook mensen die ik van gezicht niet ken, laat staan van naam, spreken me aan. In het verleden voelde ik me daar nog wel eens ongemakkelijk bij, dan wilde ik die persoon niet het idee geven dat ik me hem of haar niet kon herinneren. Inmiddels ben ik er aan gewend geraakt dat mensen mij kennen van Facebook en Ultrashuffle.nl, ook al heb ik ze nooit in real-life ontmoet. Dat leidt wel eens tot licht hilarische openingszinnen, zoals “Jij bent de rokende ultraloper.” of “Jij hebt me leren dalen!”. Uh, okee. Aparte bijnaam, maar niet geheel onwaar. En dat dalen? Dat heb je toch echt zelf geleerd, kan me niet herinneren dat ik erbij was. Maar fijn dat mijn artikel je geholpen heeft 🙂
We starten iets na achten en het is meteen file heuvelop. Misschien toch eerst een rondje om Het Ravijn heen volgend jaar om de meute wat meer op een lint te trekken, Bertus? Ach, het maakt ook niet zoveel uit, gaat maar om tientallen meters. Je loopt zo ook geen risico jezelf meteen bij de eerste klim op te blazen. Wat volgt is een mooi pad naar de fietstunnel onder het spoor door. In tegenstelling tot voorgaande edities lopen we dit jaar eerst de zuidelijke lus, verlengd met een kilometer of vijf, daarna pas de noordelijke lussen. Geen slecht idee omdat dit naar mijn mening het mooiste deel is van de Sallandse Heuvelrug. Uitgestrekte weidevelden, omzoomd met bossages, voor zover je blik reikt geen bebouwing of menselijk ingrijpen in de natuur zichtbaar. Als je hier pas na 50 km komt, loop je het risico minder oog te hebben voor de prachtige omgeving. Door met dit deel te beginnen, verwen je de deelnemers pas echt. Goede zet, Bertus!
Jeroen
Ik loop dit stuk samen met Jeroen Bielen. Kwam hem al tegen bij La Magnetoise, eerder dit jaar. Hij blijkt een prettige loper om de eerste 30 km mee af te tikken. Het wordt bijna een ritueel elke keer als ik iemand voor het eerst beter leer kennen. Wat zijn je plannen dit jaar, wat heb je hiervoor gedaan, hoe ben je aan het ultralopen geraakt, enz. Altijd genoeg gespreksstof voor een paar uur samenlopen. De eerste verzorgingspost ligt op 15 km. Dat is mij echt te vroeg, ben gewend geraakt aan geen verzorging of toch tenminste een paar uur tussen posten. Je hoeft er geen gebruik van te maken, dus ik loop lekker door. Pas later op de dag besef ik me dat ik daardoor mijn belofte aan Eelco Teesink niet nakom; had hem beloofd gedag te zeggen bij post 1. Sorry, Eelco! Een klein uurtje later komen we opnieuw langs deze post. Had er niet op gerekend, dus maak er geen gebruik van. Post 3 bij start/finish op 30 km is vroeg genoeg voor mij.
Omdat de 50 km lopers iets later begonnen en ze een minder groot deel van de zuidelijke lus lopen, is het nogal druk bij post 3. Ik pak wat cola, bouillon, suikerbrood en een handjevol chips en ga op een bankje zitten. Hier nog meer bekenden, zowel lopers als organisatie. Vanwege de drukte en omdat het best fris is, blijf ik niet te lang hangen. Jeroen is er al vandoor, maar niet veel later sluit ik bij hem aan. We lopen eerst door een mooi stuk bos tot aan de volgende verzorgingspost, daarna komen we in een buitengebied. Geen beschutting, voornamelijk stroken oneven gras en wat fietspaden. Ik high-five Irene Kinnegim die hier alweer op de terugweg is en uiteindelijk als derde de finish bereikt. Tot nu toe hebben we nog niet veel last gehad van de zuidwesterwind, dat zal op de terugweg wel anders zijn. Dit stuk is pittig, tikkeltje saai maar vooral lastig lopen over al die pollen. Gelukkig laat post 5 niet te lang op zich wachten. In de luwte van een enorme schuur ligt een trailbanket om je vingers bij af te likken. Hier kun je ook gebruik maken van je dropbag, als je die vantevoren had ingeleverd.
Weertje
Voordat ik vertrek, doe ik mijn regenjasje weer aan. Er dreigen wat buien, maar ik ben meer bezorgd om de wind die ons geheid parten gaat spelen in het volgende deel van het parcours. De Lemeler- en Archemerberg zijn totaal onbeschutte heuvels waar de wind vrij spel heeft. Tot nu toe houdt mijn romptemperatuur zich goed, maar ik neem geen risico. Flink opgewarmd kom ik aan bij de eerste klim. Heb vandaag nog niet gewandeld, ben van plan dat ook bij deze klimmetjes zolang mogelijk vast te houden. Dat gaat eerlijk gezegd best makkelijk. Waar ik andere deelnemers omhoog zie ploeteren, kan ik met een lichte dribbel door blijven lopen. Toch een voordeel als je net in Portugal geweest ben, denk ik. Bovenop de toppen breekt de wind pas echt goed door. Je dreigt soms van het pad afgeblazen te worden. Na de laatste top begint het ook nog eens te regen en vervolgens te hagelen. Dat is serieus afzien. Even baal ik ervan dat ik geen longsleeve aan heb, maar dan bedenk ik me dat het met de kou wel meevalt. Het is vooral de wind die mijn regenjas tegen mijn huid aanblaast. Zo nu en dan de armen schudden biedt uitkomst.
Sneller dan verwacht ben ik weer terug bij post 5 dat nu dus post 6 is geworden. De neerslag neemt serieuze vormen aan, een blik op de buienradar leert dat het met een kwartiertje flink afneemt. Okee, prima. Goed eten, drinken en wat slap ouwehoeren met de vrijwilligers. Die staan hier al de hele dag te vernikkelen, dus ik probeer ze op te vrolijken met een kwinkslag hier en daar. Blijkt niet nodig, de stemming zit er nog goed in bij ze. Na twintig minuten vertrek ik. Het spettert nog wat, maar vergeleken met een kwartier geleden val het alleszins mee. De wind is echter aangezwollen tot kracht 7 met vlagen van 9. We zitten opnieuw op het open stuk tussen post 6 en 7, maar nu de wind schuin tegen of in de zij. Sommigen gaan wandelen teneinde de wind het hoofd te kunnen bieden, ik blijf doordribbelen. Als ik nu ga wandelen, koel ik teveel af. Ondanks mijn belabberde fysieke staat nog geen week geleden, voel ik me vandaag sterk. Het onstuimige weer heeft geen vat op me, lichaamstemperatuur blijft goed op peil en qua eten en drinken zit het ook wel snor. Van de enorme voorraad versnaperingen die ik bij me heb, heeft alleen een Nutsje het niet overleefd. Dat is wel het voordeel van een goed georganiseerd evenement als de SallandTrail. Fijn ook dat ze wat substantiëler voer op de tafel hebben liggen in de vorm van o.a. suikerbrood. Geeft de maag ook nog wat te doen onderweg.
Finish
Post 7 is naar binnen verplaatst. Kan ik goed inkomen. Buiten stilstaan in dit hondeweer is geen pretje, dan hebben wij als lopers het eigenlijk maar makkelijk. Hoe blijf je in hemelsnaam warm als je alleen maar stil kunt staan? Zoals verschillende vrijwilligers die op kritieke punten de weg bewaken of je de juiste kant op wijzen. Groot respect voor deze mensen. Gelukkig is intussen een zonnetje doorgebroken, dus het scherpste randje is er wel vanaf. Toch houd ik mijn regenjack aan voor de zekerheid. Het zit me niet in de weg en mijn armen voelen aangenaam warm. Na een praatje met de vrijwilligers maak ik me op voor de laatste 6 kilometer. Bizar dat ik alweer in de eindfase zit. Heb totaal niet het idee lang onderweg geweest te zijn. Nog helemaal geen serieuze dip gehad, zelfs niet toen ik een aantal keren de sloot in geblazen dreigde te worden. Kon er juist wel om lachen. Ik maak nog een praatje met wat deelnemers waar ik de laatste uren regelmatig stuivertje mee wissel. Van triathleten tot verdwaalde 50 km lopers, ze zitten er allemaal flink doorheen. Ik probeer iets minder de blije eikel uit te hangen, maar ze wel een hart onder de riem te steken. Door een gesprek aan te gaan of vragen te stellen waar ze even over na moeten denken, haal je hun aandacht af van de misère waar ze anders in blijven hangen. Werkt bij mij, zal voor hen ook wel gelden.
De laatste paar honderd meter kan ik een droevig gevoel niet helemaal onderdrukken. De tocht zit er alweer op, maar er is nog daglicht. Met 9,5 uur zit ik ruimschoots binnen de tijdslimiet. Even overweeg ik om na de finish terug te lopen, kijken of ik Peter nog kan vergezellen de laatste kilometers. Maar dan bedenk ik me dat het ook wel mooi geweest is zo. Ik ben fit, fris, niets doet pijn en ik voel me goed. Het kan helemaal geen kwaad eens op deze manier te finishen in plaats van gesloopt of op mijn tandvlees. Bij de finish staat geheel volgens de traditie Bertus elke loper op te wachten. Kim Roeling deelt medailles uit en het medische team ontfermt zich, waar nodig, over de deelnemers. Omdat ik nog steeds in een vrij korte broek loop, nemen ze polshoogte of ik het niet koud heb. Nee hoor, hier is alles goed, zelfs geen kippevel. Ik bedank Bertus voor een schitterend parcours, uitstekende verzorging en het lekkere weer. Enige minpuntje is de afstand, grap ik, maak er eens twee rondjes van of zo. Dat kan hij wel waarderen, het is tenslotte een aanvullend compliment voor zijn evenement.
Napret
Na een half uur deelnemers binnenhalen begin ik toch wat af te koelen. Ik kleed me om, maak een praatje met wat andere finishers en begeef me goed inpakt terug naar de finish. Daar informeer ik naar het aantal deelnemers dat nog binnen moet komen. Een handjevol, is het antwoord. Het is Peter’s eerste keer boven de 55 km dus goed dat hij zijn tijd neemt. Belangrijker dat hij heelhuids aankomt, dan dat hij gaat lopen jakkeren en een kostbare fout maakt. Opeens hoor ik twee jonge dames luidkeels Peter’s naam scanderen. Blijken zijn dochter en een vriendin te zijn. Ik zie dat Peter samen loopt met Ricardo Boerkamp, dat stemt me gerust. Ricardo is inmiddels een aardige veteraan aan het worden. Met een brede grijns worden beide heren ontvangen door Bertus. Peter verontschuldigt zich naar mij dat ik zo lang op hem heb moeten wachten. Ben je gek, zo lang ben ik nog niet binnen. Bovendien, dankzij hem hoef ik niet dat hele takke-eind naar Nijverdal heen en weer te lopen.
Op de terugweg maakt Peter nog een hele frisse indruk voor iemand die net zijn langste afstand gelopen heeft. Hij had onderweg weliswaar wat last van een zwakkie knie, maar lostte dit op als een ervaren ultraloper door correct te blijven lopen en te focussen op wat op dat moment belangrijk was. Volgens mij zit ik er niet ver naast als ik hem nog een paar keer tegen ga komen bij de wat langere afstanden. En natuurlijk volgend jaar tijdens de PGTA.
Uiteindelijk een heerlijk dagje buitengespeeld. Vantevoren ietwat sappel gemaakt over temperatuur en een mogelijke herhaling van vorige week, maar dat bleek nergens voor nodig. Okee, die paar buien bovenop de Sallandse Heuvelrug waren niet te vergelijken met het noodweer in Portugal, maar ik heb het serieus geen moment koud gehad vandaag. Terwijl er toch verschillende deelnemers onderkoeld bij de finish verschenen. Leuk ook om oude bekende en nieuwe onbekenden tegen te komen. Je hoort wel eens gemopper dat de trails vandaag de dag zo druk bezocht zijn vergeleken met ‘vroegah’, maar mensen als Peter, Jeroen, Ricardo en anderen zijn wat mij betreft een verrijking: daar wat extra van doet de trails echt geen kwaad.
Comments