Wat is het hier toch mooi, schiet als gedachte door mijn hoofd. Na een tiental deelnames aan RunForestRun evenementen zou ik het intussen wel moeten weten. Toch ben ik elke keer weer verbaasd over het gevarieerde terrein, de prachtige uitzichten en de creatieve paadjes die de geweldige organisatie in Drente en Friesland weet uit te zoeken. Voor de hoogtemeters hoef je het niet te doen, een enkele kuitenbijter daargelaten, maar voor een geweldige trailrun-ervaring kun je bij Winfried Bats altijd terecht.
RunForestRun
RunForestRun (RFR) is een serie trailruns in Noord-Nederland, specifiek Drente en Friesland, georganiseerd door adam&events. Geesteskind van Winfried Bats en in combinatie met Sport4nature een echte aanwinst voor trailrunning in Nederland. RFR-evenementen benadrukken beleving en toegankelijkheid boven commercie en wedstrijdmentaliteit. Daarom geen podia en prijsuitreiking, maar wel een uitstekende organisatie, prima verzorging en uitdagende routes. Per inschrijving gaat een vast bedrag naar concrete natuurprojecten. Denk aan stuifzandbeheer, recreatiebanken, onderhoud van paden, trappenreparatie, enz. Je loopt dus in de natuur voor de natuur. Een Win-Winfried situatie, in de woorden van de oprichter. Gezien de opbrengst van ruim 40.000 euro in 4 jaar, kan ik dit alleen maar beamen.
Aanloop
Appelscha ligt niet echt naast Amersfoort, dus we hadden een flinke rit voor de boeg. Onderweg gestopt voor een gevulde koek zodat we niet met honger zouden beginnen. Parkeerplekje was snel gevonden dankzij de behulpzame verkeersregelaars en startnummer afhalen liep gesmeerd. RFR hanteert sinds kort een scan-systeem waarbij je een mailtje met een barcode krijgt. Deze laat je scannen voor een startnummer en tijdsregistratie. Bijkomend voordeel is dat de start druppelsgewijs verloopt omdat iedereen eerst gescand moet worden. Dus geen files bij de eerste de beste single track. Kunnen andere evenementen nog wat van leren.
Na het ophalen van onze startnummers, kleedt Linda zich om en duik ik de kantine in. Daar zijn Dennis Stoutjesdijk en Ricardo Boerkamp al aanwezig. Ik maak kort een praatje en ga dan weer naar buiten want ik verwacht elk moment Hylco Douwes. Tot voor kort waren we collega’s en liepen we samen nog wel eens een ommetje. Na een korte blessureperiode is hij weer richting halve marathon-afstand aan het trainen. Vandaag loopt hij de 14 km en voor het eerst in een gloednieuw regenjasje. Maar goed ook want het is allesbehalve zonnig.
Start
Tijd voor de start. Onderweg naar de starttent (mooi stukje verzorging weer) worden we gegeseld door regen en harde rukwinden. In de tent is het druk maar gezellig. En een pak warmer. Voor ons worden de eerste lopers gescand, wij treuzelen wat in de beschutting van de tent. Dan moeten we er toch echt aan geloven. Gelukkig lopen we al snel in de beschutting van een bos. De paadjes kronkelen en pakken elk lokaal heuveltje, precies wat ik zo leuk vind aan RFR-routes.
Ik heb vandaag geen plan. Ja, onderweg zijn, maar geen idee hoe lang of hoe snel. Ik besluit op mijn gevoel te lopen en niet vast te houden aan een specifiek tempo. Dat ik het eerste deel harder dan normaal loop, deert me niet. Zolang mijn benen het maar goed verteren. Al snel beland ik in een sliert lopers die regelmatig stuivertje wisselen. Wordt het technisch of zanderig, loop ik voorop. Leent het pad zich voor ruime passen, loopt iedereen me voorbij, inclusief een dame in zwart/rose outfit genaamd Jantine.
We raken aan de praat door de prachtige paadjes en delen ervaringen van eerder gelopen trails. Op dat moment weet ik haar naam nog niet, daar vraag ik later pas naar. Het overkomt me regelmatig dat ik uren samenloop zonder naar een naam vragen. Dit jaar ga ik daar verbetering in aanbrengen. Jantine loopt stevig door maar qua tempo is het vooralsnog goed vol te houden. Even voor de tweede verzorgingspost, de eerste ben ik straal voorbijgelopen, neem ik wat gas terug om aan mijn andere verslaving te voldoen. Betrapt door een medeloper, hang ik een enigszins plausibel klinkend verhaal over hoogtetraining op.
Dipje
Jantine vertrekt eerder dan mij vanaf VP2. Bouillon, cola en suikerbrood smaken me goed na 25 km aanpoten, dus ik blijf nog even hangen. Niet te lang natuurlijk, daarvoor is het te fris. Het weer is wat bijgetrokken, maar de afgelopen uren was het soms best pittig met een harde wind. Mijn doorweekte handschoenen heb ik een half uur geleden al uitgetrokken, maar omdat ik geen tweede paar bij me heb, duurt het even voordat mijn vingers ontdooien. Ach, het is maar een klein ongemak.
Redelijk fris zet ik me weer in beweging. Het duurt niet lang of ik zie Jantine in de verte. Maar dan loopt ze door terwijl haar medeloper rechtsaf slaat. Ah, sanitaire stop, niks aan de hand. Ik loop door, reken erop dat ze later weer aanhaakt. En inderdaad zie ik haar zwart/rose outfit regelmatig vanuit mijn ooghoek op het bochtige parcours terug. Fysiek beginnen de kilometers op tempo intussen flink te tellen. Met nog een kilometer of zes naar de derde post en verstoken van gezelschap, besluit ik te vertragen. Met een beetje mazzel komen Jantine en ik tegelijk aan bij post drie, dan kunnen we het laatste stuk samenlopen.
Maar het pakt anders uit. Ik kom solo aan bij de verzorgingspost en zie achter me op het langgerekte veld geen spoor van rose of zwart. Eerst maar wat eten, drinken en een praatje maken met de vrijwilligers. Die staan in dit tochtgat flink af te zien. Ze geloven me niet als ik claim dat zij het zwaarder hebben dan de meeste lopers. Ik vraag de binnenkomende lopers of ze een dame in zwart/rose gezien hebben. Nee, is steevast het antwoord. Raar, met een kwartier voorbij had ze er al lang moeten zijn. Ik vertrouw het niet, meld de organisatie dat ik een stuk terugloop omdat ik vermoed dat iemand in de problemen is gekomen. Elke loper die ik onderweg terug tegenkom, stel ik dezelfde vraag: een dame in zwart/rose ingehaald? Het antwoord blijft nee.
Net wanneer ik het veld overgestoken ben, doemt in de bosrand gelukkig Jantine’s gedaante op. Ze dribbelt, dus het zal wel meevallen, denk ik nog. Enigszins verbaasd dat ze mij de verkeerde kant op ziet lopen, vraagt ze me wat ik doe. Nou, je lag al die tijd in gezichtsbereik en opeens was je verdwenen. Het duurde me te lang voordat je bij de post was, dus ik vertrouwde het niet. Voor hetzelfde geld ben je ergens verdwaald of gevallen, dan loop ik niet met een lekker gevoel door. Dat had ze nog nooit meegemaakt, zegt ze. Hoort ook bij trailrunning, antwoord ik. Wat blijkt, ze had last van buikkramp. Dan loop je niet meer lekker door, nee.
Opnieuw aangekomen bij post drie stel ik voor de rest van de route samen te lopen. Komt mij goed uit als het tempo wat omlaag gaat en ik gok dat Jantine een beetje gezelschap wel kan waarderen. Ze oppert nog dat ik niet mijn wedstrijd op moet offeren door bij haar te blijven. Ben even beduusd. Ik versta de woorden, maar snap de betekenis niet. Oh, wacht. Ik kom hier voor mijn rust, om een dag in de natuur met gelijkgestemden door te brengen, niet om een tijd of een resultaat neer te zetten. En nee, af en toe wandelen is ook geen probleem, vinden mijn benen stiekem best lekker na al dat gejakker.
Finish
De laatste negen kilometer gaan sneller voorbij dan verwacht. We dribbelen rustig door, lassen wat wandelpauzes in en we kletsen elkaar de horen van het hoofd. Een enkeling haalt ons in en vraagt zich waarschijnlijk af waar we de energie vandaan halen. Dat is nou het grote voordeel van samenlopen: je wordt afgeleid van pijntjes, vermoeidheid en misère. Een kleine kilometer voor de finish, haakt Edwin van Kolthoorn nog aan. Nooit langer dan een marathon op de weg gelopen, zijn eerste trail meteen een ultra. Met zijn drietjes gezellig keuvelend dribbelen we op ons gemak over de finish waar een breed grijnzende Winfried ons opwacht. Mooi parcours, man, vertrouw ik hem toe. Jantine en Edwin zoeken snel de warmte van kleedkamer en kantine op, ik maak nog een praatje met Winfried en de rest van de organisatie.
Dan is het wachten op Linda. Eerst maar eens wat warmers aan en een koffie scoren. In de kantine tref ik Ricardo, hij ziet er flink gesloopt uit. Veel lopers verkijken zich op de RFR-routes. Nee, er zitten niet veel hoogtemeters in waardoor ze relatief makkelijk lijken. Maar… minder hoogtemeters is meer en langer achter elkaar rennen. De ondergrond is dan weer zo gevarieerd en technisch dat een beetje doorlopen nog een flinke inspanning vereist. Geen schande dus als je er gesloopter dan verwacht uitkomt. Gelukkig heeft Ricardo nog wel genoeg puf om me op een soepje te trakteren. Bedankt, man, smaakte uitstekend.
Mijn gevoel zegt dat Linda zo binnenkomt dus ik loop terug naar de start. En ja hoor, binnen vijf minuten komt ze aangedribbeld. Ze ziet er nog fris uit. Ga je de 50 nog volmaken, grap ik. Ja, zegt ze. Met stomheid geslagen zien Winfried en ik haar terug het parcours op rennen. Nou, dan maar weer terug naar de kantine. Kleine drie kwartier later is ze er weer. Trots laat ze me een mooi rond getal op haar horloge zien. Voor jou gedaan, zegt ze nog. Zie je wel, mij elke keer voor gek verklaren als ik iets dergelijks doe, maar een of twee jaar later precies hetzelfde kunstje uithalen.
Conclusie
Grappig hoe een betrekkelijk korte tocht nog zoveel in zich kan hebben. Te hard gelopen, iemand leren kennen, fysieke dip, zorgen gemaakt, uren lopen keuvelen en prettig verrast door mijn betere wederhelft. Ik heb echt geprobeerd het kort te houden, zelfs een aantal anecdotes achterwege gelaten, maar zoals je kunt lezen heb ik duidelijk nog wat oefening nodig. Rest mij alleen nog iedereen een RunForestRun-evenement aan te raden. De eerstvolgende is Dwingelderveld, nog zo’n pareltje. Maar ook RFR Trailcamp en de Harz3D zijn zonder twijfel de moeite waard. Doe eens gek, verruil de gebaande paden voor een avontuur in het noorden. Ik garandeer je dat je er geen spijt van krijgt!
Comments