Een rondje Amersfoort als social trail dwarrelde wel eens door mijn gedachten, maar toch zeker niet voor de zomer. Tot en met juli heb ik bijna elk weekend wel iets gepland; de lege weekenden worden steeds schaarser terwijl ik af en toe echt rust moet pakken. Tenminste, dat zeggen de mensen die ervoor gestudeerd hebben. Zelf kan ik geen maat houden, zou het liefst elke dag in de natuur spelen. Maar goed, het weekend van 16 maart stond opgetekend als rustweekend. Totdat ik in gesprek kwam met Sandra Medendorp. Zij had op Ultrashuffle.nl een berichtje achtergelaten. Wat verslagen gelezen, met Jantine gesproken en klaar met wegwedstrijden. Genieten van de natuur, kilometers maken met gelijkgestemden, delen van passie en energie, daar was ze naar op zoek. Nou, dan kun je het slechter treffen dan bij trailrunners, niet?
Plannen
We maakten contact via Facebook waar ze mij attendeerde op een trailrun die ik nog niet kende: Ridders van Kuinre. Een kleine 50 km door het Kuinderbos in de Noordoostpolder. En toevallig net in een weekend waarin ik een loopje zocht. Heel lang over nagedacht, seconde of 30, contact gezocht met de organisator en op de kalender gezet. Gaat wel weer een puzzel worden qua vervoer en/of overnachting, maar lekker boeien: ik heb weer een mooi loopje op de planning. Niet alleen dat, ik kan iemand helpen met navigatie en wellicht mentale ondersteuning. Vind ik stiekem toch het leukst. De conversatie kabbelt lekker door. Als ik laat weten dat ik mogelijk 16 maart een kortere social trail in de buurt van Amersfoort op ga zetten, reageert Sandra enthousiast. Ik teken alvast een route en annuleer opnieuw een rustweekend.
Door omstandigheden blijft het daar echter bij. Ik maak geen evenement aan, doe geen aankondiging en gedurende twee weken zakt het idee een beetje weg. Totdat ik middenin een loopje in Portugal een bericht van Sandra krijg. Of 16 maart nog steeds in de planning staat? Uh… ja, op zich wel. Maar voor een social trail is de voorbereiding wat kort. Aan de andere kant, meer dan een uurtje werk mag het ook niet kosten. Ik denk er even over na en besluit ervoor te gaan. Terug uit Portugal meteen een evenementpagina gemaakt, social trail op Ultrashuffle gezet en aankondiging gedaan via de gebruikelijke kanalen. Start om 10 uur op station Amersfoort, geeft potentiële deelnemers wat meer lucht qua reistijd. Tochtje duurt waarschijnlijk tussen de 7 en 8 uur, dus we zijn ruim voor het donker binnen. Al snel laten een aantal bekenden weten dat ze erbij zijn. Uit ervaring weet ik dat dit op het laatste moment kan veranderen, maar ik ben blij dat er in het weekend van de Vuurtoren Trail toch wat interesse is.
Start
Zaterdagochtend 10 uur staat op station Amersfoort een klein groepje die-hards voor wie slecht weer een relatief begrip is. Want de voorspellingen zijn niet al te best. Van 10 tot 12 uur regelmatig regen, daarna bewolkt en een stevige bries, kracht 6. Mogelijk later op de dag een zonnetje. Onder de aanwezigen Mike Bruce die ik ken van Duinhopper, PSR en LEO180. Maar ook Roland Theeuwen, voor het eerst ontmoet tijdens de TransAlpine Run. Natuurlijk Inge Versluis die vrijwel nooit verstek laat gaan. Robert van der Rijst ken ik van een aanbod op Facebook om tijdens mijn volgende UPNL een bakkie bij hem te komen doen. Ralph van Schendel is voor mij een nieuw gezicht. Leuk dat hij meedoet. Linda loopt ook mee; ze weet nog niet hoe lang. Met de HADT in het verschiet volgende week, gaat ze geen risico nemen. Als het lekker loopt, prima. Zo niet, dan kort ze in. En uiteraard Sandra, die gerust de aanjager van deze trail genoemd mag worden. Haar vader houdt een oogje in het zeil: mocht het niet meer gaan, kan hij haar altijd ergens oppikken.
Korte Duinen
Na het kennismaken en de gebruikelijke plichtplegingen, zetten we ons in beweging. Op een sukkeldrafje lopen we het station uit, de Barchman Wuytierslaan op richting Soester Duinen. Na anderhalve kilometer lopen we al in het bos, weliswaar ingeklemd tussen spoor en dierentuin, maar toch. Om het tempo initieel wat te drukken, lopen Inge en Linda voorop. Beide zijn ervaren ultralopers en in het bezit van die ideale combinatie: dieselmotor, gezond verstand en broertje dood aan testosteron. Na de dierentuin lopen we richting Birkhoven, passeren we de Korte Duinen aan de noordkant en steken we ter hoogte van Openluchttheater Cabrio de Soesterbergsestraat over. Sandra loopt als een zonnetje, ondanks wat gehannes met haar te lange drinkslang, maar Linda lijkt haar dag niet te hebben. Benen willen niet, energieniveau is laag en ze moet veel te hard werken om bij te blijven. De groep vind het niet erg om wat gas terug te nemen, maar het is voor Linda niet leuk constant aan het elastiek te hangen. We overleggen even en ze besluit het aan te kijken tot de fietstunnel naar het Heezerspoor.
Lange Duinen
Na de Korte Duinen volgen de Lange Duinen, ook hier zo noordelijk mogelijk om niet letterlijk te verzanden in het zwaarste deel van de stuifduinen. Bij AV Pijnenburg het spoor over en dan kriskras door… ja, hoe heet het hier eigenlijk? Een prachtig stuk bos gelegen tussen Den Dolder, Soest en Pijnenburg. Meteen even opgezocht: De Zoom. Er loopt hier een schitterend paadje over een kleine stuwwal, smal, bochtig en constant op en neer. Dat verklaart ook de langgerekte westelijke lus in deze route: als je in de buurt van Amersfoort loopt, mag je dit soort paadjes niet missen.
Vlak voordat we het spoor terug oversteken, raken we het pad kwijt. Ik moet toegeven dat ik sommige stukjes van de route ingetekend heb via OpenStreetMap. Het komt nog wel eens voor dat dit soort paadjes door de jaren heen verdwijnen, geclaimd door de natuur. Maar goed, af en toe wat offroad lopen draagt bij aan techniek (kniehef) en doorzettingsvermogen. Na het spoor volgt een stukje heide en de enorme zandvlakte van de Lange Duinen. We wijken iets van de route af om ons te verbazen over de vennetjes die ontstaan zijn door de grote hoeveelheid regen van de afgelopen dagen. Kennelijk ligt er een kleibodem onder het zand waardoor het water blijft staan. Een grote zandvlakte doorspekt met waterpartijen en bijbehorende begroeing: de natuur op haar mooist.
De Stompert
Tijdens de oversteek geef ik een korte cursus zandlopen. Ik zal daar tezijnertijd nog wel een artikel over schrijven. De groep neemt mijn tips ter harte en beweegt zich lichtvoetig voort. Even later lopen we weer door het bos en steken we de Soesterbergsestraat over ter hoogte van Het Bossch. Hier staat een serie massief houten blokhutten met daken vol mos. Vanwege uitbreiding oogt het nu wat rommelig met allerlei gereedschap en bouwmateriaal, maar de intentie van de beheerder is duidelijk: woningen die opgaan in het landschap. Het bos, in dit geval. Via een aantal single tracks, het beroemde Linda-paadje en een aantal wildpaadjes die middels RopaTrails goed begaanbaar gehouden worden, komen we aan bij de fietstunnel naar het Heezerspoor. Hier neemt Linda afscheid van ons. De afgelopen kilometers trad er geen verbetering op, dus ze houdt het voor gezien. Aan het Heezerspoor mist ze gelukkig niks: een eindeloos fietspad vormt de doorsteek naar De Stompert. Hier is het echter wel weer heel mooi. En best zwaar. De klim naar de top duurt even en door een wat hoger tempo raken we aardig buiten adem. Ik stel voor bij restaurant ‘t Hoogt een korte pauze in te lassen. Tijdens de afdaling schrikken we op van een drietal flinke reeën die ons pad kruisen. Nou ja, nog geen vijf minuten geleden vertelde ik dat ik hier nooit groot wild tegen kwam. Alsof ze het erom doen.
Soesterberg
Na 25 km komen we aan bij ‘t Hoogt. Een bezoekje aan dit restaurant is tijdens mijn UPNL-avonturen vaste prik. Tenminste, tot nu toe beide keren. Een tikkeltje aangeslagen door het zware terrein van zojuist, ploffen we neer op stoelen en banken en bestellen we cola, koffie en cheesecake. Sandra zit er in eerste instantie wat onwennig bij. Kan aan mij liggen, maar ze lijkt zich af te vragen wat dit met lopen te maken heeft. Niet zo heel veel, maar ultra’s loop je op geest en uithouding. De beloning van even uit de elementen zijn, druk van de benen kunnen halen en genieten van eten en drinken, is daarbij van onschatbare waarde. Bovendien, we hebben geen haast. Een klein half uurtje later staan we weer buiten. Even wennen aan de kou buiten, vergeleken met de behaaglijke warmte binnen, en weer aan de dribbel. Via de voormalige vliegbasis lopen we door Soesterberg, steken we de A28 over en komen we aan in Wallenburg, een bosrijk gebieg ten zuidwesten van de Leusderheide. Met een lus om De Krakeling, zoveel mogelijk de MTB-paden mijdend, beginnen we aan de lange vals-plat klim naar de Pyramide van Austerlitz. We pakken zoveel mogelijk single tracks, maar door stormschade en bosonderhoud hebben niet alle paadjes het overleefd.
Pyramide
Bij de Pyramide nemen we een korte break. Het was een flinke inspanning om hier te komen, dus even uitpuffen en wat foto’s maken. Ik heb het idee dat hoewel Sandra nog prima loopt, het venijnige terrein haar de kilometers meer doet voelen dan normaal. Deze route is niet zwaar vanwege de hoogteverschillen, maar wel door de enorme hoeveelheid minuscule paadjes, stukken off-track en genoeg bochten om je duizelig te maken. Zo nu en dan speelt het weer ook een rol, vooral de wind, maar eigenlijk is het wel lekker zo. Hooguit wat te warm voor maart. Na de Pyramide is het een kleine twee kilometer naar Bergzicht, een pannekoekenhuis aan de Doornseweg. Het idee was om hier wat te eten, maar bijna iedereen voelt er meer voor de zuidelijke lus van Den Treek eerst te lopen. Dan wat eten zodat de laatste 15 km relatief uitgerust ingezet kunnen worden. Alleen Ralph wil graag meteen naar Bergzicht: hij heeft hongerklop en is bijna door zijn eten heen. Van alle kanten worden hem reepjes, nootjes en ander lekkers aangereikt. Dat is wel een voordeel van ervaren ultralopers, die hebben bijna altijd genoeg tot teveel eten bij zich. Met enigszins gestilde honger kan Ralph weer door. We drukken het tempo wat zodat we allemaal lekker blijven dribbelen. Half uurtje later zijn we weer terug bij Bergzicht.
Bergzicht
Soep, pannekoeken, uitsmijters, bier, cola, koffie, het kan niet op. Ik krijg wel eens de vraag hoe ik dat doe, eten onderweg. Nou, heel simpel: je neemt een hap, kauwt wat en slikt door. Of dat een handvol nootjes is tijdens het lopen of een kaaspannekoek met stroop ergens onderweg, doet er niet zoveel toe. Lopen, eten, lopen is voor mij wel makkelijker gebleken dan eten gevolgd door lopen. Geen idee waarom, heeft wellicht wat te maken met in wat voor staat je lichaam zich bevindt en wat je op dat moment graag eet. In mijn geval is dat onderweg compleet anders dan voor een loop. Wat ik ook wel eens te horen krijg, is dat zo’n maaltijd onderweg weinig met lopen te maken heeft. Bedoeld wordt dan dat als je niet aan een stuk door loopt, het toch niet helemaal serieus te nemen is. Okee, prima. Dan neem je het niet serieus. Ik kom hier voor mijn rust. Lopen is hoe ik mentaal gezond en in balans blijf ten opzichte van werk en dagelijks leven. Dat ik er fysiek niet onder lijd, zal me worst wezen. Sterker nog, als ik buiten adem raak of mijn benen doen pijn, neem ik eerder gas terug dan dat ik mezelf blijf pijnigen. Onderweg wat langer stoppen voor een maaltijd of om van een prachtig uitzicht te genieten, hoort bij mijn invulling van het ultralopen. Dat is niet voor iedereen weggelegd, zoals snel blijkt. Sandra’s maag speelt op, de gedachte aan soep of een pannekoek doet haar gezicht vertrekken. Misschien was het ook wel de Guarana of Magnesium die ik haar kort daarvoor gegeven had. Of een kwestie van gewenning, wie zal het zeggen? Ze krijgt met moeite wat brood weg, de colaatjes gaan beter. Pas wanneer we weer lopen, rustig aan om het eten te laten zakken, knapt ze wat op.
Den Treek
Met een goede marathon in de benen, de meesten van onze maagjes gevuld en de lijven enigszins uitgerust, lopen we Den Treek weer in. Eerst door een open stuk zand en heide, daarna over een lange en bochtige single track. We lopen constant beschut in het bos. De wind heeft nauwelijks vat op ons en verdere regenbuien blijven uit. Een geplande lus in de route slaan we over. We hebben al wat extra kilometers dus laten we het niet te gek maken. Het is wel de bedoeling dat iedereen in relatief goede doen aankomt. Wat dat betreft is dit een leuk groepje. Naadloos past men zich aan elkaar aan. Als iemand even wat achterop raakt, laat een ander zich zakken zodat je nooit alleen loopt. Ik merk aan Inge dat ze een dipje heeft. Mag ook wel. Vorige week nog 40 km gelopen, doordeweeks een stukje op stevig tempo. Ik kwam haar voor het eerst tegen bij Limburgs Zwaarste toen ze net de 80 km geslecht had. Helaas werd ze kort daarna slachtoffer van hielspoor, dus hardlopen ging niet meer. Zo gaaf dat ze nu weer met het grootste gemak dit soort tochten kan lopen. Niet alleen voor haar, ook voor mij. Zelden zo’n gezellig en opgewekt persoon meegemaakt onderweg.
Finish
Net voor de fietsbrug over de A28 piept mijn klokje kilometer 50. Van hier naar het station is iets van 4 km, dus ik besluit een lusje in Nimmerdor over te slaan. We hebben nog een pittig stuk voor de boeg, de klim naar Klein-Zwitserland. Hier wordt elk jaar begin februari de Amersfoortse Bergcross gehouden, 4 rondjes van 2,2 km met voor Nederlandse begrippen flink wat hoogteverschil. Nu, na dik 50 km, voelen we de klim wel. Hier en daar vertraagt de groep wat, maar er wordt niet gewandeld. Respect. Eenmaal bij de top aangekomen, wacht alleen een lange, geleidelijke afdaling terug naar het station. Heerlijk om de benen te laten rollen met wat assistentie van de zwaartekracht. Samen met Roland zak ik wat terug. Volgens mij heeft hij een goede dag. Ik heb het hem in ieder geval onderweg niet zwaar zien hebben. Soms liep hij wat meer in stilte, maar hij kletst je sowieso niet snel de oren van het hoofd. Hele steady loper met een subtiel gevoel voor humor en een enorme voorliefde voor de natuur. Kan je er goed bij hebben. We komen iets later aan bij het station en ik mis iemand. Waar is Sandra? Rollend met haar ogen antwoord Inge dat Sandra nog even doorloopt om precies 53 km op de teller te hebben. Ach ja, doen we allemaal wel eens.
Nu het erop zit, zie ik allemaal blije gezichten. Inge, omdat ze dit weer kan. Roland, omdat-ie zo lekker liep. Mike, heeft altijd een grijns op zijn gezicht. Robert, omdat-ie wat nieuwe paadjes in zijn achtertuin heeft gelopen. Ralph, omdat hij diep ging maar zich goed herpakte. En Sandra? Ze straalt. Ik zie de eerste tekenen van een roze wolk al. Ook zij is diep gegaan, maar waar Ralph de ervaring heeft om te weten dat het wel goed komt, was het voor Sandra de eerste keer. Kan best spannend zijn. Gelukkig had ze vandaag een fijne groep mensen bij zich. Uiteindelijk voornamelijk voor de gezelligheid want voor zover ik kan overzien, heeft ze er geen moment over gepiekerd om haar vader te bellen. Ja, haar ga ik nog wel een paar keer tegenkomen op de trails. We drinken nog een kop koffie bij Delifrance en wachten op Linda en Sandra’s vader. Als we weer compleet zijn is het tijd voor een laatste afscheid. Het was een mooie dag. Wat nieuwe mensen leren kennen, een paar bekenden de prachtige omgeving rondom Amersfoort laten zien en gewoon lekker gelopen. Voor herhaling vatbaar.
Comments