Dat Nederland ook voor de ultraveelvraat nog ruim voldoende te bieden heeft, blijkt wel uit een evenement als Ridders van Kuinre. Opgezet door Johan Wander, bekend van de Dinah Might Ultra Run, is dit een trailrun van 30 mijl door een prachtig stukje Noordoostpolder. Zelf was ik er nooit opgekomen, maar gelukkig had Sandra Medendorp mij geattendeerd op deze loop. Contact met Johan was snel gelegd en ik had weer een leeg weekend weggewerkt. Enige probleem, zoals gebruikelijk, was natuurlijk vervoer. Ook daar bood Sandra uitkomst middels een lift vanaf Meppel. Overnachting in City Hotel Meppel (aanrader), de dag ervoor met de trein vanaf Amersfoort, amper een uur onderweg.
Zaterdagochtend half negen staat Sandra voor de deur. Na 40 minuten herinneringen ophalen, toekomstplannen doornemen en de weg zoeken, komen we aan bij een parkeerplaats die niet anders dan onze bestemming kan zijn. Een aantal bond getooide lopers scharrelt rond een aanhangwagen met een Dixi erop; ervoor een tafeltje met koffie en versnaperingen. Ruim op tijd begint de briefing, waarvan ik het merendeel mis omdat ik me aan het omkleden ben. Sandra let wel op, evenals Ralph van Schendel. Hem leerden we kennen tijdens Rondje Amersfoort Social Trail; na mijn verslag gelezen te hebben, zag hij dit evenement ook wel zitten. Nog een bekende is Elsa Dragt; tijdens de Salland Trail vrijwilliger, hier als deelnemer.
Samen
Keurig op tijd vertrekken we. De eerste zeven kilometer als groep, zodat Johan de tijd heeft een kleine verzorgingspost op te zetten bij de Schoterweg, daarna iedereen op eigen tempo. Zonder er erg in te hebben, lopen Sandra, Ralph en ik vrijwel het hele stuk op kop. Niet helemaal de bedoeling, maar ook geen ramp. De rest zit vlak achter ons, die gaan zo wel los. Op de post nemen wij wat langer de tijd dan anderen. Daardoor lopen we met z’n drieën ineens ‘alleen’. Zonder vantevoren wat af te spreken en alsof we Rondje Amersfoort naadloos vervolgen, blijven we vandaag de hele dag bij elkaar. Tempo’s worden aangepast, pauzes ingelast waar nodig en het voelt allemaal natuurlijk en vertrouwd. Toch hebben we nog echt maar een keer eerder samengelopen. Okee, het is niet helemaal waar dat er niks afgesproken was. Omdat Ridders van Kuinre zonder markering gelopen wordt, blijf ik de hele tocht bij Sandra. Zij heeft geen ervaring met navigatie, ook het juiste klokkie ontbreekt nog.
De eerste lus is een kilometer of twintig lang en blinkt uit in variatie. Veel open water, mooie single tracks, weidse open stukken, alles wat je trailhartje begeert. We verbazen ons wel over de hoeveelheid wildkampeerders. Een van de lopers oppert dat dit wellicht seizoensarbeiders zijn in erbarmelijke woonomstandigheden, maar navraag bij Johan leert dat het om een meditatieweekend gaat. Dat verklaart ook de Dixi’s die we hier en daar tegenkomen. De tweede lus is weliswaar korter dan de eerste, maar door ellenlange rechte stukken en veel minder variatie, voelt deze twee keer zo lang. We maken kleine uitstapjes naar Friesland en Overijssel en houden het tempo vrij stabiel. Toch heb ik het best zwaar. Omdat het tempo wat hoger ligt dan ik normaal gesproken loop op dit soort afstanden, kom ik nooit in een lekker ritme. Ik kan het zonder problemen vasthouden, maar het gaat niet vanzelf en regelmatig loop ik een tiental meters achter Sandra en Ralph aan te harken. Door mezelf stevig toe te spreken en eraan te herinneren dat iets ruimere passen net zo (on)comfortabel voelen als kleinere stappen, weet ik elke keer weer aan te sluiten.
Finish
Na ruim 36 km komen we voor de tweede keer langs start/finish. Ik grap dat ik in een post-warming-up-dip zit en sla een paar bekers cola achterover. Johan belooft dat de laatste lus de mooiste is van de drie. Ook de zwaarste, maar dat mag de pret niet drukken. Eeen kwartier nadat we weer onderweg zijn, zie ik de route op mijn horloge verdwijnen in een wirwar van kronkels en lussen. Ah, het MTB-pad. In nog geen kilometer afstand wisselen keerwendingen en venijnige heuveltjes elkaar in hoog tempo af, gevolgd door wat langere klimmen en afdalingen langs het water en richting de Kuinderburcht. Hier pakken we een rustmomentje. Het is inmiddels flink zonnig, zonde om daar niet even van te genieten. Met nog een kilometer of zes te gaan, wordt overlegd wat we na de finish doen. Dertig mijl is 48 km, dan loop ik net zo lief door voor een mooi rond getal. Sandra is er ook wel voor in, Ralph stelt zijn besluit uit tot na de finish. Die laat overigens niet lang meer op zich wachten. Nog een paar onvermijdelijke lussen en dan herkennen we het fietspad richting start/finish.
Relatief fris komen we over de ‘streep’. Op ons wachten een felicitatie en een ijskoud blikje Radler. Voor Sandra is er een medaille, dik verdiend na haar tweede ultra in betrekkelijk weinig tijd. Waar Rondje Amersfoort nog voorzichtig aftasten was, lijkt Ridders van Kuinre voor haar te bevestigen dat dit goed te doen is. En leuk, vergeet dat niet. Na een korte pauze dribbelen we terug het parcours op. Ralph gaat niet mee, hij vindt het mooi zo. Gelijk heeft-ie. Sandra en ik blijven de kriebel van de 50 km-grens voelen en geven eraan toe. Omdat we tegen de richting in lopen, komen we een aantal deelnemers tegen. We moedigen ze aan en beloven dat de finish niet ver meer is. Even later draaien we om. Zogauw Sandra’s horloge 50 km aftikt, stoppen we; de laatste paar honderd meter lopen we rustig uit.
We blijven net zo lang bij de finish rondhangen tot iedereen er is. Het veld ligt niet eens zo heel ver uit elkaar. Ik maak een praatje met Jannet Lange, toch wel een levende legende in mijn ogen. We komen elkaar niet vaak tegen, daarvoor is zij te dol op asfalt en ik op trail, maar erg leuk om haar wat beter te leren kennen. Nu de laatste deelnemers binnen zijn, wordt het stilaan tijd voor de terugreis. Sandra is zo vriendelijk me op station Meppel af te zetten. Onderweg nemen we de tocht van vandaag nog even door. Vergeleken met Rondje Amersfoort een hele andere ervaring. Veel meer doorgelopen, korte pauzes (langste was 11 minuten), iets makkelijker terrein, maar mentaal wat zwaarder. Qua eten en drinken ging alles goed, dus mooie vooruitgang geboekt. Enige domper is dat het hele jaar voor Sandra nu open ligt. Het was de bedoeling dat ze pas in het najaar haar eerste ultra zou lopen. Ik stel half-serieus voor om ergens in de zomer Hilversum-Ede in tegengestelde richting te lopen. Ik krijg niet meteen nee te horen…
Het is jammer dat Ridders van Kuinre vooralsnog een eenmalig evenement is. Zowel qua organisatie als omgeving, zou Johan veel lopers plezier kunnen doen met een herhaling. Voor vijf euro en een biertje krijg je een hele mooie dag terug. Dat is ook wel 10 euro en twee biertjes waard.
Comments