Amersfoort, woensdag 12 juli, 10:00 uur
Kruik! was het antwoord op de vraag van een collega hoe mijn vakantie in Andorra was. Half in gedachten verzonken wrijf ik over de bult op mijn hoofd en de blauwe plekken op mijn schouders, kadootjes van een hagelbui tijdens het uitlopen op maandag. Het zat niet echt mee. Maar goed, pas nog flink last van hittestuwing en het terrein in Andorra schromelijk onderschat, met vier loopjes kom ik er nog heel aardig vanaf. Sowieso een plek om terug te keren, net als George Daams voel ik hier nog een bonnetje openstaan. Dan misschien maar ‘s ochtends beginnen zodat ik wat meer van de uitzichten kan genieten…
Barcelona, dinsdag 11 juli, 14:30 uur
Mijn maag doet allemaal dingen waar ik niet op zit te wachten. Ik wandel nog maar wat verder over de luchthaven van Barcelona. Net een ‘zelfgemaakte’ burger en wat lauwe friet weggespoeld met cola. Ik moest wat eten, kan nu kokhalzen nauwelijks onderdrukken. Eerder vandaag op de terugweg wel genoten van het landschap. De rit van Andorra naar Barcelona stuurt ons door de uitlopers van de Pyreneen, waar de bergen naadloos overgaan in glooiende heuvellandschappen. Misschien hier maar een keer lopen…
Encamp, maandag 10 juli, 16:00 uur
In de auto ril ik oncontroleerbaar, verkleumd tot op het bot. Wat een verschil met eerder vandaag, toen ging ik bijna van mijn stokje door zon en warmte. Dat lijf van mij doet het niet best de laatste paar weken.
Het idee was om een troostloopje door de UNESCO-vallei te maken, deel van de Mitic waar we eerder niet aan toe kwamen. Honderd meter onder de bergkam worden we overvallen door eerst wolken, dan regen, uiteindelijk onweer. We besluiten zekerheidshalve terug te keren naar de auto. Koud twee minuten op de terugweg, worden we bekogeld met hagelstenen formaat knikker. Au, dat gaat een paar blauwe plekken achterlaten.
Les Escaldes, zondag 9 juli, 09:00 uur
Ik word langzaam wakker. Mijn lijf voelt goed. Toch te vroeg gestopt gisteren? Vandaag is een rustdag: rustig ontbijten, rustig naar Ordino om onze dropbags op te halen, rustig naar de Sorteny berghut wandelen, daar de laatste lopers aanmoedigen. In Ordino valt het me zwaar de finish te zien. Hier hadden wij ook langs kunnen komen. En dan achteraf zo’n kek finishershirt. Begint een gewoonte te worden, niet finishen…
La Margineda, zaterdag 8 juli, 11:00 uur
Het is voorbij. Voel me nog slechter dan 3 weken geleden. Kan net voorkomen dat ik over mijn nek ga. Bouillon brengt verlichting. Pim is frisser dan ik, maar heeft geen zin in z’n uppie de volgende nacht in te gaan. Linda arriveert twee uur later, huppelt soepeler naar beneden dan verwacht. Voor haar was de marathonafstand het doel, de rest bonus. Missie volbracht, klaar ermee. Een half uur later komt George binnen, de afdaling vervloekend. Hij stopt ook, kan weinig met het terrein.
Een paar uur daarvoor had ik er nog lol in, trippelend over de flinterdunne graat bij Bony de la Pica. Wat een naam, wat een pad. De kettingen zijn geen overbodige luxe, toch blijf ik ervan af, is een principedingetje geworden. De moordende afdaling naar La Margineda wordt door slechts een pukkeltje onderbroken. Wel een klim in de hitte van de ochtend. Het kleine beetje dat ik gegeten heb, zoekt de weg omhoog. Even zitten, afkoelen en tot rust komen. Liever wat langer onderweg dan hondsberoerd aankomen. Stukje verder maar weer zitten, het pad tolt voor mijn ogen, de druk in mijn hoofd wordt ondraaglijk. Ik denk terug aan de Veluwezoomtrail, daar weigerde ik te stoppen, pluk ik nu de vruchten van. Ik besluit de handdooek in de ring te gooien bij La Margineda, het heeft geen zin in deze staat door te lopen. Correctie: ik heb geen zin in deze staat door te lopen.
La Botella, zaterdag 8 juli, 06:00 uur
De skihelling van 150 meter hoog voelt als drie keer de Comapedrosa. Aankomst bij La Botella, vraag niet hoe. Het is half zeven, ik bel Linda. Ze heeft het zwaar, maar loopt nog, uur of twee achter ons. De soep hier is niet te vreten, wel warm en zoutig. Tegen de sluipende onderkoeling helpt het niet, de lange volgende klim wel. Crap! Zonnebril laten liggen, ergens bij een boom, toen ik mijn jack uitdeed. Terug naar beneden, terug omhoog. Gelukkig, hij ligt er nog. Gratis hoogtemeters, jippie…
Pic de Comapedrosa, zaterdag 8 juli, 03:00 uur
Geen dejavu, wel verbijstering dat ik hier voor de tweede keer ben deze week. Vrijwillig. We blijven niet te lang hangen, de afdaling lonkt. Eerste stuk voorzichtig aan, daarna lekker rollen, tot de ijsvelden, oppassen geblazen om niet in het ijskoude bergmeer te glijden.
De Comapedrosa berghut is afgeladen om vier uur ‘s nachts, zowel Mitic als Celestrail lopers. Ik voel me sterk na de afdaling van de Comapedrosa piek, Pim zit er even doorheen. Ik kan weer wat eten en geniet van witbrood met tonijn. Een half uur later volgt een onschuldige klim, duurt langer dan verwacht. De graat met achter valse pieken opdoemdende maan maakt veel goed, de afdaling door een knollenveld wat minder. Het is wel speels, maar ik zit niet te wachten op een gebroken enkel. Oh nee, is dat een skihelling verderop?
Pla de l’Estany, zaterdag 8 juli, 01:00 uur
Nu al uitstappen? Kan toch niet waar zijn. Hittestuwing in de nacht, kom er maar op. Pim haalt een bouillon voor me, dat helpt wat. Water is op, dus ik moet bijvullen, heb alleen geen zin om in de lange rij voor het fonteintje te gaan staan. Maar zonder water kom ik niet verder. Eerst maar wat eten, hopen dat de rij slinkt.
Dat gebeurt gelukkig en na een half uur vervolgen Pim en ik onze weg. Dezelfde klim als vier dagen geleden, maar nu in het donker. Het klimmen gaat makkelijker dan twee uur eerder, de rotsblokken vormen trappetjes. Zelfs het belachelijk steile gruispad naar het zadel valt alleszins mee. Even zitten, dan linksaf naar de piek. Pim oogt nog sterk, ik voel me steeds beter worden.
Ordino, vrijdag 7 juli, 22:00 uur
Een prachtig vuurwerk vormt het startschot, de Mitic gaat van start. Eerste deel is licht vals plat, ik grap dat dit de snelste kilometers zijn. Comapedrosa is de moeilijkste klim, hoe zou de rest zich verhouden? We gaan het zien. Ondanks de warmte is het eerste pukkeltje een eitje, erop en erover. Korte afdaling, dan een pittige klim van 600 meter. Een half uur later stap ik van het pad, buiten adem, snakkend naar verkoeling. Ga ik te snel? Slechte benen? Achteraf blijkt dat we zover voor in het veld zitten, dat ik ver boven vermogen loop. Niet handig.
Met nog een pauze tijdens de klim en een rustmoment erna, red ik het net. Maar de inspanning droogt me volledig uit, valt niet tegen op te drinken. Bovendien ben ik bang voor een waterbuik, zie het echt niet zitten om nu al twee vingers achter in mijn keel te moeten steken. Het is een kilometer of vier naar de eerste verzorgingspost, licht op en neer. Die eerst maar halen, dan zie ik wel hoe verder.
Ordino, vrijdag 8 juli, 18:00 uur
Keurige briefing in verstaanbaar Engels. Niet echt nieuwe informatie, maar wel bevestiging van wat komen gaat. Op naar de laatste maaltijd voor ons avontuur, dropbags inleveren en klaarmaken voor de start. De materiaalcontrole stelt niks voor, even wapperen met een nooddeken verschaft toegang tot het startvak. Daar zie ik een Nederlands vlaggetje op een startnummer: het is George Daams. We keuvelen wat over aanstaande en volbrachte loopjes, moeten dan plaatsmaken voor een optocht van twee huizenhoge poppen. Geweldige sfeer.
Vall de Sorteny, woensdag 5 juli, 15:00 uur
Met maandag nog in de benen, dribbelen we langs een riviertje relaxed omhoog, hier en daar pauzerend. Er zitten twee trailrunners naast het pad met een zwart startnummer: Euforialopers! Ik schud ze vol bewondering de hand. Later tijdens de loop komen we nog meer deelnemers tegen. We moedigen ze aan, wensen ze success en veel plezier.
Nauwelijks onderweg terug naar ons huisje, houdt een lifter ons aan. Het blijkt een uitstapper op de Euforia te zijn. Vandaag was te warm en hij kreeg het mentaal niet voor elkaar. Zijn partner loopt vooralsnog door, wij brengen hem terug naar Ordino. Ik hoop niet dat ik komend weekend al zo snel op moet geven…
Arinsal, maandag 3 juli, 13:00 uur
In de verte prijkt de Pic de Comapedrosa, een donkergrijze steenmassa, hier en daar onderbroken door witte vlekken. Sneeuw? Nu nog? Het is zo vies warm, dat kan toch niet. Voor ons ligt een relatief makkelijke klim van 600 meter om aan te haken op de Mitic-route. Het is even wennen, de benen hebben sinds Portugal geen bergen meer gevoeld. Gelukkig kunnen we het nog. De omgeving is prachig, de temperatuur aan de hoge kant. We hadden geen zin om te haasten vanochtend, dit is de beloning. Na de klim meandert het pad naar Refugi de Pla de l’Estany, komend weekend de eerste verzorgingspost. Het uitzicht hier is fenomenaal. We delen de berghut en het water met een groep padvinders, die zojuist de Comapedrosa geslecht hebben. Bikkels.
Nu volgt de zwaarste klim, van de berghut naar het zadel, een steeds steiler wordende klim over enorme rotsblokken, ijs- en puinvelden en vervelend instabiele gruispaden. We nemen geregeld pauze, het is niet de bedoeling dat deze proloog ons al uitput. Van het zadel naar de piek is grappig genoeg een stuk makkelijker. Grillig terrein, maar lang zo steil niet. Bovenop genieten we nogmaals van een prachtig uitzicht. Beneden zien we de sneeuwvelden en bergmeertjes geduldig op ons wachten.
Dalen gaat, zoals verwacht, goed. Zowel de sneeuw als de rollende grasvlaktes verdwijnen heel wat sneller onder onze voeten dan de rotsige klimmen. Bij Refugi de Comapedrosa bestellen we soep en cola, hebben we inmiddels wel verdiend. De laatste afdaling terug naar Arinsal is genieten. Na een kleine zeven uur voor 18 km en 1600 hoogtemeters zit de proloog erop. We verbazen ons over hoe fris we eigenlijk nog zijn. Positieve voorbode van komend weekend of wordt het kruik?
Comments