Twee jaar geleden waren we in Andorra voor de Mitic, de 112k trail die tegelijk met de Ronda Dels Cims wordt gehouden als onderdeel van de Andorra Ultra Trail. Er wordt wel beweerd dat de Mitic de zwaarste van die twee is. Geen idee of dat zo is, de Ronda is aanzienlijk langer, maar twee jaar geleden was mijn conclusie in ieder geval dat ik daar niet thuis hoorde. Wat een ontzettend steile paden en wat lopen mijn benen daarop leeg. Ik liep de Mitic ook alleen omdat de Márato al vol zat, en je bij de Mitic na zo’n 40k kon stoppen en een diploma voor die afstand kon krijgen. Bij La Margineda, na 44k en 4600 (!) hoogtemeters stopte ik er ook inderdaad mee. 3km/u gemiddeld (ook op sommige afdalingen – zo steil!), nog een half uur voor de tijdslimiet, maar ik vond het welletjes, voor meer was ik ook niet gekomen en ik kon tevreden zijn.
Toch knaagt zo’n opgave natuurlijk een beetje… Het voelt als een falen, alsof de Pyreneeën mij een ass-kicking hadden gegeven: “ga maar terug naar de polder meisje…dit zijn serieus steile paden hier!”
Nu, juli 2019, zijn we hier weer. Eindelijk ga ik nu wel de Márato lopen. Meer hoeft niet, ik wil deze afstand succesvol lopen, ik wil testen of ik al iets beter bergop ben, en ik wil over de finish in Ordino komen. De dagen ervoor en erna nog wat lopen en dan is dit een prima trainingsweek voor de Pyrenees Stage Run begin september.
Op de dag zelf is het mooi weer, de zon schijnt, geen regen of onweer voorspeld, een warme dag maar niet te warm. Op weg naar de start om 08AM kom ik Barry tegen: die komt net terug van zijn DNF in de Ronda… Hij ziet er verslagen en moe uit. We hebben tijd voor een snelle omhelzing, dan ga ik naar het startvak en hij onder de douche en naar bed.
Hoogtemeters
Na de start glooien we een paar km, eerst over de weg en dan over een onverhard pad, voordat we rechtsaf aan de eerste klim beginnen. Een beetje een saai, breed pad door het bos dat overgaat in een smaller pad, het duurt lang voordat we het bos uit komen en het is, natuurlijk, best steil. In de omschrijving van de Marato staat dat de klim met het hoogste stijgingspercentage van de route 20% is… ik weet niet hoe ze dat uitrekenen, misschien bedoelen ze 20 graden, of 20% gemiddeld op een stuk waar ook afdalingen in zitten. Goed, genoeg gezeurd, de eerste klim van de Mitic was steiler dan dit, ik kom best wel gestaag omhoog en word niet al te veel ingehaald. De schaduw in het bos is lekker maar toch heb ik liever wijdse uitzichten als ik aan het klimmen ben. Op het eerste open stuk neem ik een korte pauze, ga even op een rots zitten en eet wat.
De klim begint met een wat saai breed pad… 
Het eerste open stuk 
Mooie plek voor een pauze
Er volgt een lang glooiend stuk, wat ik ook al niet zo leuk vind want elke keer dat ik moet overgaan van dalen naar klimmen, lopen mijn benen vol. In de afdalinkjes haal ik steeds mensen in en die zelfde mensen halen mij dan op het eerstvolgende stukje omhoog weer in. Uiteindelijk kom ik bij de eerste post en ga even lekker zitten, strategisch naast de vrijwilliger die cola staat te schenken. Even eten en drinken, watervoorraad aanvullen en weer op weg.
Op naar Sorteny
We gaan nu wat langer dalen, daarna komen we bij El Serrat en begint de klim naar Sorteny. Bij de overgang van dalen naar klimmen wacht ik even een paar minuutjes en eet wat. Dit keer lopen mijn benen niet vol bij het begin van de klim! Mooi, ook weer opgelost. Rondom Sorteny is het prachtig, naar mijn mening één van de mooiste stukjes van Andorra. Zo ook dit paadje omhoog langs een wild schuimend beekje. Het is alleen wel warm hier en er zijn veel dazen die mij gretig steken. Ik ben, doordat ik mijn stokken vast heb, elke keer niet op tijd om ze van me af te slaan.
Bij de parkeerplaats aangekomen, van waar het nog 20 minuten te voet is naar de hut van Sorteny, gaan we niet rechtsaf richting de hut maar links een klein paadje op. We lopen een weelderig groene, smalle vallei in met een schitterend riviertje en een overdaad aan bloemen, omringd door grillige bergen. Ik ken dit, het is mijn favoriete plek in Andorra. Helaas slaan we al snel rechtsaf, we moeten nog even een stukje klimmen om bij de hut van Sorteny te komen. Halverwege ga ik zitten om even op adem te komen; een loopster vraagt mij of ik ook astma heb. Zij wel… ze gaat daarmee om door heel regelmatig hele korte adempauzes te nemen. Het is een Marokkaanse, we communiceren in gebrekkig Frans (van mijn kant, zij spreekt het goed). Het inspireert me dat zij dit doet.
Naar Sorteny is het, na het klimmen, nog een klein stukje naar beneden. Helaas achter een hele kolonne pannekoeken, maar ja, het is maar kort en inhalen is hier wat riskant dus ik neem het even voor lief. Kom ik ook uitgerucht bij de post aan. Hier kan ik weer lekker zitten, eten en drinken, even naar een heus toilet en een beetje kletsen met de andere lopers. Onder andere een Fin die marathons spaart, dit is nummer 346!
Dazen
Ik trek voor deze pauze een half uurtje uit, daarna loop ik verder. De dazen laten me op het eerste stukje van deze volgende klim nog niet met rust, maar zodra we wat hoger op een open vlakte komen zonder bomen, blijven ze achter. Dit is een geleidelijke klim door mooi, open terrein. We lopen een kom in, ik speur steeds naar de plek waar we de kom uit zullen klimmen maar ik zie nergens een pad of lopers. Aan het einde van de kom is een meertje en wij gaan daar naar rechts, ik zie nu het pad dat verder naar rechts afbuigt, en dan linksaf omhoog de kom uit gaat.
Een geleidelijke klim door mooi open terrein 
kilometers langs de kale, stenige flank 
Paarden op 2700m hoogte
Ineens is alle begroeiing weg en lopen we in een stenen landschap. Aan de andere kant van de berg loopt het pad kilometers lang voor me uit langs de kale, stenige flank. Hier, op zo’n 2700m hoogte, staat een kudde paarden rustig te relaxen. Geen gras in zicht, wat doen ze hier? Natuurlijk: schuilen voor de dazen… als het avond wordt zullen ze vast naar beneden lopen om te gaan eten. Achter de kudde zie ik de Casamanya, het laatste klimwerk van vandaag, en aan de voet daarvan is onze derde post alweer.
Ik zit daar weer even rustig in het gras, ze hebben hier helaas geen cola maar wel water en een enorme bak gesmolten chocola, ik haal er een stuk brood doorheen en heb een heerlijke boterham met chocopasta. Ook het fruit gaat er nog goed in en ik eet wat nootjes en pinda’s voor het zout. Er komen hier ook Celestrail lopers langs, onder andere eentje die luidruchtig en langdurig over z’n nek gaat, daarna opgewekt roept dat het prima gaat, en snel vertrekt voordat iemand hem tegen kan houden.
De Marokkaanse trailloopster is er ook; ze maakt zich zorgen om het volgende stuk. We hebben nog 2,5 uur om bij de laatste post te komen, maar het stuk ertussen is zwaar en technisch volgens haar. Ik spoor haar aan om het wel te proberen en kort nadat ik vertrokken ben, zie ik haar gelukkig volgen.
Casamanya
Tijdens de briefing werden we inderdaad gewaarschuwd dat het volgende stuk, naar de top van de Casamanya, wel ‘een klein beetje technisch’ is. De vlaggetjes leiden naar de voet van een rotspartij waar we schijnbaar omhoog moeten. Hoe dan? Ik begin te klauteren en zie dan dat er 2 meter rechts van mij kettingen hangen. Ah, dat is het pad. Een klein stukje voorzichtig traverseren en ik kan de kettingen en vlaggetjes volgen. Dit vind ik leuk, ik geef mijn stokken bij een lastig stukje aan de vrijwilliger die ons toch wel goed in de gaten houdt ondanks dat het maar een klein beetje technisch is, hij reikt me de stokken nadat ik een handen-en-voeten-stuk gepasseerd ben weer aan en ik vervolg mijn weg. Petje af omdat ik anders de route niet zie, die zich niet voor me maar boven me bevindt… Er komen nog meerdere stukken met kettingen.
Een beetje technisch… 
Ik kijk om en zie lopers ver beneden me 
Bovenop 
Overblijfselen van een monster? 
Niemand meer in zicht… 
De derde en laatste top van Casamanya
Uiteindelijk ben ik bijna boven en kijk eens om. In de verte zie ik een paar lopers achter me aan komen, die net het eerste stukje gehad hebben. Ik klim het laatste stukje; bovenop is het een maanlandschap. Overal rotsen die op allerlei rare manieren de grond uit steken, als de ruggewervels van een bizar monster. Verderop moet ik een stukje technisch dalen over een steil, met gruis bedekt pad en dan weer omhoog, stukje naar beneden en weer omhoog – het is een berg met drie pieken. Als ik nog eens achterom kijk zie ik niemand meer hoewel ik vrij uitzicht op de route heb; waar blijft de rest? Blijkbaar kan ik toch wel goed klauteren…
De afdaling is wel te doen, wat aan de steile kant dus je kan je niet echt lekker laten gaan, maar het is wel overzichtelijk. Eerst een switchback, daarna gewoon rechtdoor de berg af, kilometers lang. Dan een stukje door het bos en uiteindelijk kom ik prima op tijd bij post 4, op de Col d’Ordino. Ook hier neem ik weer een klein halfuurtje, eet en drink goed en laat mijn water bijvullen. Nu is het nog maar 12 km naar de finish, dat ga ik wel halen!
Laatste stukje
Gemakkelijk blijkt het echter niet. Terug naar beneden lopend wordt het steeds warmer en ik loop bovendien weer in het bos. Ik maan mezelf om wel open te staan voor hoe mooi dit bos is, en niet alleen te mokken omdat ik de bergen niet meer zie. Dat lukt wel, maar toch is het me iets te lang. Het pad blijft maar rond de 2000m hangen; we moeten nog een flink stuk dalen maar wanneer gaan we dat nou eindelijk doen? Ik weet dat er nog twee venijnige klimmetjes in dit stuk zitten. De ene overwin ik met redelijk gemak, maar bij de tweede sta ik geparkeerd. Geen brandstof meer! Ik ga even zitten om mijn laatste gelletje uit het achtervak van m’n racevest te pakken, maar het blijkt al op te zijn… shit. Ik moet het doen met een stukje nougat. Ik schuifel de klim op, zo zwaar als op dit 80 meter klimmetje heb ik het vandaag nog niet gehad. Maar ik weet dat ik hoe dan ook wel boven ga komen. En na dit klimmetje word ik beloond met nu echt het laatste stuk van de afdaling, bovendien ook nog op een pad langs een beekje waarin ik me lekker kan koelen.
Het paadje wordt een weggetje. Ik zie huizen, loop de hoek om en zie een bekende rotonde: Ordino! Ik word toegejuigd als ik langs het hoofdstraatje van dit piepkleine dorpje loop, maar moet nog verder: een stuk langs de rivier, dan oversteken en langs de weg weer terug, nog zo’n 3 kilometer. Dat wist ik van tevoren en ik maak me er dus niet druk over. Wel jammer dat ik zo zonder energie zit, anders kon ik dit stuk vals plat nog wel dribbelen, en onder de 12 uur blijven. Dat lukt me nu net niet, en ik wandel ook nog even om twee Euforia lopers voor me te laten gaan. Maar dan mag ik toch echt zelf onder die finish boog door. Ik slaak een paar oerkreten. Did it!!
Comments