Wat begon als een ludieke oproep tot wat gezelschap tijdens mijn eerste lange ultra van het jaar, groeide in nog geen week tijd uit tot een Social Trail. Ik was nogal verbaasd over de animo, 100+ km of een deel daarvan is niet niks, tegelijkertijd ook blij dat ik niet alles solo hoefde te lopen. Zoals te verwachten was de opkomst uiteindelijk lager dan toezeggingen en interesse deden vermoeden, maar voor een social trail op korte termijn, viel het me alleszins mee.
Social Trail
Wat is een social trail eigenlijk? Een duidelijke definitie bestaat niet. Of ik kijk er finaal overheen. Als ik een blik werp op bestaande social trails, gaat het om informele, ongeorganiseerde en meestal gratis trailruns waarbij van de deelnemers een hoge mate van autonomie wordt verwacht. Voor mij is het belangrijkste dat je bij elkaar blijft. Niet persé met z’n allen in dezelfde groep, maar niemand loopt alleen.
Route
De route loopt van station Hilversum via Lage Vuursche, Soester Duinen, Den Treek, Austerlitz, Utrechtse Heuvelrug, Rhenen, Wageningen, Renkums Beekdal en Bennekom naar station Ede Wageningen. Waar mogelijk worden bestaande routes (UHT, UPNL, etc.) zoveel mogelijk gemeden. Buiten een handjevol onvermijdelijke verharde en/of saaie stukkken, bestaat het parcours uit de mooiste paadjes die ik heb kunnen vinden.
Verslag
Het is zaterdagochtend koud. Temperatuur ligt dik onder het vriespunt, gevoelstemperatuur nog lager. Op station Hilversum sta ik tussen zes gelijkgestemden: Linda, Inge, Jaco, Anne, Sander en Petrus. We passen net op een selfie. Een paar kilometer verderop, in park Laapersveld, pikken we Ezra op. Met z’n achten zetten we een sukkeldrafje in. Niet te hard starten vandaag, we hebben nog een flink eind voor de boeg. Onderling overleg leert dat niet iedereen al weet hoe ver ze vandaag gaan lopen. Van Linda, Inge en Ezra weet ik dat ze niet voorbij Amersfoort lopen, Sander stopt bij Maarn. Jaco is van plan de hele route te doen, Petrus en Anne kijken aan hoe het gaat.
Acht
Om het tempo wat te drukken, lopen Linda en Inge op kop. Beiden zijn echte diesels: komen rustig op gang en kunnen dan uren hetzelfde relaxte tempo volhouden. Precies wat ik vandaag nodig heb. Als het tempo wat te hoog blijkt voor Ezra, passen de dames het keurig aan. Alleen navigatie loopt nu en dan scheef als door alle gezelligigheid vergeten wordt op de horloges te kijken. Maar ach, het is een social trail, niet waar? De missers blijven beperkt tot hooguit een paar honderd meter extra.
Zeven
In de buurt van Den Dolder zwaait Ezra af. Een opspelende blaar doet haar besluiten het niet te gek te maken vandaag. Met z’n zevenen draaien we richting het westen, gebruik makend van een schitterende single track over natuurlijke wallen. Dan volgt de oversteek van de Lange Duinen. Normaal gesproken is dit een zwaar stuk door het vele mulle zand, maar de kou heeft de ondergrond keihard bevroren. Enkels hebben het zwaar te verduren. Via de prachtige blokhutten van Het Bossch, het sprookjespad ten noorden van de Korte Duinen en een gemeen hobbelpaadje langs het spoor, komen we na 3,5 uur aan bij restaurant De Vlasakkers. Daar zit Jantine al even op ons te wachten.
Zes
Na koffie, cola, chocolademelk en cheesecake, vervolgen we onze weg. Bij Klein Zwitserland, bovenop de Amersfoortse Berg, nemen Linda en Inge afscheid van de groep. Ze hebben er een mooie 30 km opzitten en nog de rest van de dag in het verschiet. Met z’n zessen lopen we via de fietsbrug over de A28 landgoed Den Treek in. Samen met de Korte en Lange Duinen vormt Den Treek ons reguliere trainingsgebied. Er zijn vrijwel geen lelijke paadjes dus ook nu weet de route te bekoren met afwisselend terrein en prachtige vergezichten.
Vijf
Bij pannenkoekenhuis Bergzicht steken we over naar Austerlitz. Vlak voor de klim naar de pyramide, geeft Anne aan dat de tank leeg is. Hij steekt binnendoor naar station Maarn. Met vijf lopers klimmen we naar de pyramide, poseren we voor een selfie en storten we ons aan de andere kant weer naar beneden. Kort voor Maarn komen we Anne weer tegen. Ook Sander besluit dat het mooi geweest is zo; hij haakt aan bij Anne, samen lopen ze naar het station. Nu zijn er nog vier lopers over.
Vier
Het tempo gaat omhoog. Jaco en Petrus zijn sterke lopers en Jantine is nog relatief fris. Bij mij slaat de klad er wat in. Benen willen wel, maar mijn maag is het niet eens met de overgeslagen lunch. Gelukkig ben ik niet de enige die snakt naar een substantiële maaltijd. We lassen een lunchpauze in bij De Bonte Koe, op 53 km. De laatste paar kilometer daar naar toe voelen eindeloos, moraal krijgt een gevoelige tik. Maar dan zijn we er en genieten we van pannenkoeken, soep en tosti’s.
Drie
Omdat Petrus later op de dag een afspraak heeft, stopt zijn tocht hier; hij pakt de bus naar Driebergen. Jaco twijfelt hoever hij nog mee zal lopen. Hij heeft flink afgezien tussen Maarn en De Bonte Koe en het liefst pakt hij de trein op Ede Wageningen van 11 over 11 ‘s avonds. Op ons huidige tempo redden we dat, vraag is of we dat ook daadwerkelijk vol kunnen houden. Hij gaat in ieder geval mee tot Rhenen, daarna zien we wel verder.
Vanaf het Doornse Gat loopt de route via een stukje UHT naar de Leersumse Plassen. Tussen maart en juli mag je hier niet komen wegens broedende vogels, maar vandaag is het vrij toegankelijk. Een schitterende single track rond de meertjes trakteert ons regelmatig op spectaculaire uitzichten. Via Hoge Ginkel en het Amerongse Bos komen we aan bij ‘t Berghuis. Jantine heeft wat last van buikkramp, dus we pauzeren voor een koffie en een cola. Even gaat het beter, maar net voordat we Residence Rhenen bereiken, krijgt ze teveel last. Ze besluit hier haar avontuur stop te zetten. Met een dikke 45 km op de teller, na vorige week al 45 km tijdens RFR Drents Friese Wold, is het mooi geweest voor vandaag.
Twee
En toen waren er nog twee. Uitgerust door het afzetten van Jantine bij Residence Rhenen, vervolgen we ons avontuur in een wat hoger tempo. Het is inmiddels goed donker en in het schijnsel van onze hoofdlampen moeten we ons best doen op het pad te blijven. De zeven kilometer naar Rhenen duurt onevenredig lang. We besluiten kort te pauzeren in de Jumbo: even wat eten, drinken en de beentjes van de vloer. De Grebbeberg begint met een steile trap gevolgd door een paadje dat continu op en neer gaat. Ik zie op tegen het volgende deel van de route, de saaie kilometers tussen Rhenen en Wageningen. Het begint met een stukje dijk, wind tegen, loopt dan over in een karrespoor dat tijdens mijn UPNL-avonturen schier oneindig leek. Vandaag valt het alleszins mee. Kwestie van gezelschap? Of eindelijk wat makkelijker terein na bijna 80 km minuscule paadjes?
Het tempo gaat nog maar eens omhoog en voor we het weten lopen we door Wageningen. We mijden de dijk en zoeken het Bergpad op. Hotel de Wageningsche Berg wordt onze laatste stop vandaag. De ober kijkt bedenkelijk als we ons verhaal doen: hij vindt van Hilversum naar Ede Wageningen fietsen al een takke-eind, laat staan lopen. Opgefrist beginnen we aan de laatste etappe. Bij restaurant Campman slaan we linksaf in plaats van rechts. We hebben beiden het Renkums Beekdal al eens bij daglicht gezien en qua kilometers gaan we zelfs met een stukje afsnijden ruim boven de 100 komen. Snelle rekensom leert ons dat Jaco’s trein van 11 over 11 nog haalbaar is, maar dat wordt wel aanpoten. Ik verbaas me er voor de zoveelste keer over hoe sterk Jaco is. Leerde hem kennen toen hij worstelde met ultra-afstanden, nu loopt hij fluitend een 100 km of langer. Ergens in de afgelopen anderhalf jaar is er bij hem een knop omgegaan en sindsdien voelt hij zich kiplekker in de nacht, op de lange afstand, in welk weer dan ook. Ben wel blij dat we eindelijk eens samenlopen. Meermalen gepland maar door tempoverschil en omstandigheden nooit van gekomen. Deze loop is voor hem een waardevolle Legends Trail-training, getuige ook de aanzienlijke rugzak die om zijn schouders hangt.
Finish
Ik heb het zwaar. Volgens mij nog nooit zolang, zoveel achter elkaar gerend. Ik neem normaal gesproken regelmatig wandelpauzes voor wat variatie, maar samenlopen vergt aanpassing: Jaco loopt langzamer, ik loop langer door. Langs Bennekom en door het Hoekelumse Bos lijkt weer een eeuwigheid te duren; in werkelijkheid is het maar een half uurtje. Mijn benen schreeuwen om rust, maar ik verbijt me en duw door. Als we dit tempo vasthouden, kan Jaco zijn trein nog halen. Slaat nergens op, het is immers niet de laatste trein. Bovendien kan Linda, die mij in Ede opwacht, Jaco ook op station Utrecht afzetten. Maar ik gebruik 11 over 11 als motivatie om door te zetten.
Negen over elf komt station Ede Wageningen in zicht. Al rennend nemen Jaco en ik afscheid zodat hij een eindsprint in kan zetten om zijn trein te halen. Daarna vertraag ik onmiddelijk, blij dat de druk van mijn benen af kan. Linda filmt de laatste meters en het avontuur zit erop. Ruim honderd kilometer in dik 15 uur, waarvan 12,5 uur daadwerkelijk in beweging. Niet slecht voor mijn eerste lange ultra dit jaar.
Dankwoord
Wat begon als vooruitzicht op een eenzame solo, werd één van de gezelligste tochten die ik ooit gelopen heb. Nieuwe mensen leren kennen, bestaande kennissen beter leren kennen, vriendschappen verstevigd en een hele mooie route gelopen. Rest mij alleen nog iedereen te bedanken voor hun gezelschap, gelijkgestemdheid en liefde voor de natuur. Zonder jullie was mijn zaterdag een stukje grauwer geweest.
Comments