Apeldoorn – Arnhem Social Trail 2019

Kan me nog goed herinneren dat Linda en ik ons afvroegen hoe het zou zijn om een hele dag door te kunnen lopen. Gewoon, schoenen aan, rugzak op, de natuur in bij het krieken van de dag en pas na het avondeten weer thuis. Hoewel het idee ons enorm aansprak, hadden we niet de illusie dat een dergelijke inspanning voor ons weggelegd was. Fast forward naar acht jaar later en ik doe nauwelijks nog tochten die minder dan een dag duren. Het kan raar lopen…

Social Trail

In mijn verslag van Hilversum – Ede Wageningen vroeg ik me af wat een social trail nou eigenlijk is. Ik kwam tot de conclusie dat het ging om een informele, ongeorganiseerde, gratis trailrun waarbij de in hoge mate autonome deelnemers gezellig bij elkaar blijven. Inmiddels heb ik vier van deze social trails zelf ‘georganiseerd’ en er een paar gelopen van andere enthousiastelingen. Ze hebben stuk voor stuk een eigen karakter. Mijn social trails verschillen in twee opzichten: ze duren minimaal een dag en we gaan onderweg tenminste één keer ergens wat eten.

Okee, niet persé een hele dag. Rondje Amersfoort duurde een dagdeel. Punt blijft dat het doel is om een groot deel van de dag op pad te zijn. Tijdens AAA Social Trail gingen we zelfs een stukje de nacht in. Onderweg eten dient twee doelen: eten (duh) en sociaal contact. Tuurlijk, onderweg wordt er genoeg gebabbeld en kennisgemaakt met elkaar, maar als groep aan tafel is de sociale dynamiek net anders. Een derde aspect wat nog wel eens onderbelicht blijft, is even rust in de benen. Een hele dag lang doorrennen klinkt leuk, maar blijkt knap vermoeiend.

Tijdens de langere social trails stoppen we vaker voor eten en drinken. Meestal beginnen we met koffie en gebak, dan ergens cola, verderop weer lunch, wat lekkers uit de supermarkt, soepje bij een hotel, noem maar op. Het idee is dat je praktisch eindeloos door kan lopen zolang je maar blijft eten en drinken. Dat introduceert nog een sociale factor, namelijk de horeca-gelegenheden die we meer dan eens aandoen. Sommigen herkennen ons al.

Wellicht overbodig om te vermelden, maar het zijn niet de verschillen die een social trail bijzonder maken. Die eer is voorbehouden aan de deelnemers. Je kunt nog zo je best doen een mooie route te bedenken en onderweg de leukste tentjes te bezoeken, zonder gelijkgestemd loopvolk wordt het niks. Ik heb tot nu toe alle mazzel van de wereld gehad met de mensen die een dagje meehobbelden. Zowel recidivisten als nieuwelingen, stuk voor stuk leuk, interessant en prettig (gestoord) volk.

Route

Het zal je niet verbazen dat de Apeldoorn – Arnhem Social Trail een route van Apeldoorn naar Arnhem is. Oorspronkelijk deel van de Amersfoort-Arnhem-Apeldoorn Social Trail, maar nu in tegengestelde richting. Vandaar dat de paden in het begin makkelijker zijn, soms zelfs wat saai. Vanaf De Ugchelse Berg wordt het parcours interessanter, voorbij De Woeste Hoeve en richting de Posbank zelfs spectaculair. Daarna blijft het mooi en gevarieerd met als kers op de taart een flink pak hoogtemeters door de parken Zypendaal en Sonsbeek. Met een kleine 800 D+ over 67 kilometer, lijken de hoogtemeters mee te vallen. Dan reken je echter buiten de grote hoeveelheid valsplat die de Veluwe en Veluwezoom rijk zijn. Meer dan eens verstomden onderweg de gesprekken wegens serieuze inspanning op ogenschijnlijk vlakke, doch stiekem oplopende paden.

Deelnemers

Zaterdagochtend iets voor achten staan Jaco de Ruiter en Peter de Koning voor de deur. Linda‘s reactie als ze opendoet, ‘He, jij weer hier?’, verraadt dat Jaco en ik vaker samen op pad gaan. Onder het genot van een kop koffie plaagt Jaco mij door te vragen of ik de naam van zijn vrouw al weet. Kennelijk was ik vorige week tijdens de terugweg van de Great Escape niet in staat wakker te blijven voor Jaco’s antwoord toen ik haar naam vroeg. Tja, een nachtje doorhalen in de Ardennen gaat je niet in de koude kleren zitten. Komt bij dat mijn ogen sowieso snel dichtvallen tijdens gemotoriseerd transport. Ben zelfs al eens slapend van een brommer afgekukeld. Tien over acht rijden we naar station Schothorst om Jan Duiker op te halen; hij komt met de trein vanaf Harderwijk.

Onderweg naar Apeldoorn opper ik dat we maar eens een naam voor dit groepje ultralopers moeten bedenken. Min of meer dezelfde samenstelling als tijdens de AAA Social Trail. Na het vinden van een parkeerplekje, begeven we ons naar de voorkant van het station. Daar is Sander Wetzels inmiddels ook aangekomen. Even later is de groep compleet met Jantine Geurken van Ginkel, Sandra Medendorp, Martin Kannegieter, Hein Drost en Jan Peter Busman. Ik ben een beetje verbaasd door de hoge opkomst, 67 km is niet niks, maar gezien het kaliber van de deelnemers is dat onterecht.

We hebben een finisher van de Legends Trail, een dame die 100 km op hemoglobine 4 loopt, nummer zeven van de PGTA dit jaar en iemand met een hekel aan lopen die regelmatig 100 km in Limburg wegtikt alsof het niks is. Uit alle uithoeken van Nederland zijn ze vandaag naar Apeldoorn gekomen voor dit loopje. Pardon, Sander. Alle uithoeken en Brabant, bedoel ik natuurlijk. Als alles goed gaat, worden er vandaag een aantal persoonlijke records gebroken. Jan en Hein gaan van 60 naar 67 km, Sandra zelfs van 53 naar 67 en Jan Peter is vastbesloten de magische marathongrens te slechten. Hij loopt niet helemaal tot Arnhem mee, maar buigt na de Posbank af richting Rheden.

Verslag

Vanaf het station begeven we ons oostwaarts, stukje door het Amaliapark, dan via een pad naast een stromend beekje en de Jachtlaan langs de Stayokay. Hè hè, we zijn de stad uit. De paden in Park Berg en Bos zijn zoals gezegd niet erg spannend. Het geeft de aanwezigen echter wel tijd om elkaar wat beter te leren kennen. Praat toch makkelijker als je niet elke tweede stap op je plaat dreigt te gaan. De eerste zeven kilometer gaan ongemerkt bergop en voor we het door hebben, komen we aan bij BP De Hucht. Ik loop expres een stukje door om Jaco de deur naar het tankstation te tonen. Bijna alle UPNL-lopers halen de meest halsbrekende toeren uit om over hekken te klimmen, maar dat is dus helemaal niet nodig.

Omdat we er nog geen veertien kilometer op hebben zitten, stoppen we niet en lopen we door richting het zuiden. Navigatie verloopt niet helemaal vlekkeloos en we moeten dan ook regelmatig een stukje omlopen. Probleem met een verkende route in tegengestelde richting afleggen is dat niet alle paden een even duidelijke in- of uitgang hebben. Loop je de ene kant op, is het een eitje; de andere kant op zoek je je een ongeluk. Gelukkig doet de groep hier niet moeilijk over. De meesten zijn wel wat gewend qua omlopen of dwars door de natuur banjeren.

De Ugchelse Berg

Bij De Ugchelse Berg, na ruim twee uur onderweg, stoppen we voor een drankje. Ik heb honger dus bestel een broodje kroket. Doe ik normaal nooit, maar toen mijn oog erop viel, zei mijn lichaam hartgrondig ja. Geloof me, daar moet je naar luisteren. We zitten verdeeld over twee picknickbanken en er valt me iets op: alle 100+ lopers zitten op de ene bank, de rest op de andere. Zeg, gaan we nu al onderscheid maken, grap ik, om vervolgens van plek te wisselen.

Na een minuut of twintig vervolgen we onze weg. Lijkt lang voor een korte pauze maar met een grotere groep drankjes bestellen, sanitaire stops maken en water bijvullen, kost wat meer tijd. Via Het Leesten en de bossen van Beekbergen-West lopen we richting de Veluwezoom. Het stikt hier van de paddenstoelen. Vooral Sandra en Peter kunnen hun geluk niet op en maken foto na foto. Zelf loop ik er met een grote boog omheen: ze zien er prachtig uit maar ik neem geen enkel risico.

De Woeste Hoeve

De Woeste Hoeve is voor de tweede keer dit jaar een teleurstelling. Tijdens een verkenning begin augustus kreeg de herberg een nieuw rieten dak, dus dicht. Vandaag is er een besloten feest en kunnen we niet terecht voor lunch. Tja, dat is toch onderdeel van het ultralopen, omgaan met teleurstellingen en schakelen wanneer de situatie verandert. Gelukkig is Janneke er met een achterbak vol eten en drinken. Cola, water, suikerbrood, BiFi’s, nootjes, bananen, noem maar op. Zij volgt Jan tussen De Woeste Hoeve en Arnhem maar heeft haar auto gevuld met genoeg proviand voor alle deelnemers.

Schuilend voor een stortbui, overleggen we als groep wat we doen. Stukje terug naar Fletcher Hotel Victoria om te lunchen of door naar Paviljoen de Posbank? Jannekes mobiele verzorgingspost geeft de doorslag: we lopen verder. De volgende 15 km liggen grotendeels in de Veluwezoom, een prachtig uitgestrekt natuurgebied met voornamelijk bos en heidevelden. Eerst nog een stukje door de Loenermark, maar al snel begint de groep paadjes te herkennen van de Veluwezoomtrail en de Steam Trail.

Na 42 km overleg ik met Jantine en Sandra. Wat was Jan Peters langste afstand tot nu toe? Een marathon. Dan wordt het tijd voor een viermomentje. We lopen met z’n allen een stukje vooruit en maken een erehaag waar Jan Peter onderdoor loopt. Na 43 km is hij nog lang niet klaar, maar dit record heeft hij alvast op zak.

Paviljoen De Posbank

We hebben 47 km in 6,5 uur afgelegd als we eindelijk aankomen bij de Posbank. De meesten zijn wel toe aan een pauze. Even wat rust pakken, goed eten en drinken, opladen voor de laatste 20 km naar Arnhem. Ik heb honger dus bestel een tosti, tomatensoep, Weizen 0.0 en een fruitsmoothie. Door geklungel met bonnetjes valt de tosti af, maar gezien de stapel brood bij de soep, zit ik er niet zo mee. Behalve Jan Peter die het niet aandurft en Martin die glutenvrij leeft, doet iedereen zich tegoed aan tosti’s, 24-uurtjes, cola, bier en koffie.

De sfeer zit er nog steeds goed in. Jaco geeft les in horloges opladen, Martin en ik zetten elkaar knipogend in de zeik en Sander observeert enigszins geamuseerd de groep Noorderlingen in het wild. Een uur later rekenen we af en vertrekken we in oostelijke richting. Na een kilometer neemt Jan Peter afscheid. Hij loopt solo naar Rheden, niet rechtstreeks maar met voldoende lussen om de 50 km vol te maken. Jantine en Sandra willen een stukje van de route af wegens een mooi pad tussen de bomen. Het voegt wat meters toe maar is absoluut de moeite waard.

Voor de grap vraag ik Sander overdreven luid om het tempo op te voeren, komen we tenminste met licht aan in Arnhem. Dat laat hij zich geen tweede keer zeggen. Hij versnelt, de groep volgt en ik bungel hulpeloos achteraan. Had ik mijn grote bek maar moeten houden. Toch gaat het best lekker. Na De Woeste Hoeve had ik een dik uur last van gif in mijn benen, overblijfsel van de Great Escape gok ik. Maar zelfs nu het tempo omhoog gaat, doen mijn benen het nog prima. Temperatuurhuishouding is wat van slag, maar daar kun je prima mee doorlopen.

Emmapiramide

Het is een uitgelaten, blije groep die station Arnhem binnenloopt. Na ruim 10,5 uur hebben we 68 km afgelegd, sommigen zelfs 70. Belangrijker is dat we voor het donker binnen zijn maar wel een hele dag heerlijk buiten hebben gespeeld. Records verbroken, nieuwe vriendschappen gesloten, oude vriendschappen verstevigd, plannen gemaakt en genoten van elkaars gezelschap. Precies wat een social trail moet zijn.

Nawoord

Het is even geleden dat ik zo relaxed liep en zoveel lol had onderweg. Elke keer als ik terugdenk aan afgelopen zaterdag, kan ik een glimlach niet onderdrukken. Sandra die zo blij als een kind de paddenstoelen aanwees die Peter moest fotograferen. Jantine die na haar zware 100 km nu als een stralend zonnetje liep. Jaco wiens hoofd je met het uur vrolijker zag worden. Martin die ons onophoudelijk aan het lachen hield met zijn verhalen en kwinkslagen. Jan met steeds meer zelfvertrouwen en lol zijn grenzen verleggend. De onstuitbare buffel Hein, blijft zelfs op het zwaarste terrein goedgeluimd. Jan Peter die alleen zichzelf verbaast door de 50 km te halen; wij wisten allang dat hij het kon. Peter, een grijns op zijn gelaat, volop foto’s makend en altijd op het juiste moment bij degene die het zwaar heeft. Janneke die zonder blikken of blozen haar dag opoffert om een groep vreemden van eten en drinken te voorzien. En natuurlijk Sander, de onverstoorbare Brabander die alle tempo’s aan kan maar toch goed op de groep past.

Vooral de vrijwel directe klik tussen alle aanwezigen, ongeacht staat van dienst, regio van herkomst of wat voor onderscheid dan ook, geeft mij een warm gevoel. Deze mensen weten waar het om draait: samen buiten spelen, zorgen voor elkaar en lol hebben in het leven. Daar heb je helemaal niet veel voor nodig, zo blijkt. Zelfs het weer werkte mee. De voorspellingen waren niet best: initieel droog en zonnig, maar later in de middag flinke stortbuien. Bij De Woeste Hoeve leek het noodweer te beginnen, maar behalve een miezerbuitje vlak voor Arnhem, hebben we het droog gehouden. Wat de teleurstellende herberg betreft, heb ik nog wat recht te zetten. Op zoek naar een bericht over het besloten feest, las ik op de pagina met openingstijden dat De Woeste Hoeve vrijwel nooit publiek toegankelijk is. Op een enkele zondag na, zijn ze juist alleen maar beschikbaar voor privé-aangelegenheden. Volgende keer iets zorgvuldiger lezen.

Onderweg zijn de eerste plannen al gesmeed voor volgende tochten. Jantine wil een rematch van Amersfoort – Arnhem, nu met normale bloedwaardes. Er is animo voor een social UPNL in december, maar ook eentje volgend jaar. De PGTA zit bij sommigen in de planning en de bergen beginnen te lonken. Lijkt me leuk om met een soortgelijke groep een paar dagen de bergen in te trekken. Geen evenement, poespas of drukte; gewoon hetzelfde sfeertje maar dan op 3000 meter hoogte. Krijg er nu al zin in!