Wat een jaar. Niet alleen mijn beste jaar in cijfers, maar ook in voornemen en uitvoering.
Terugblik op 2017
In 2017 was ik helemaal niet van plan om lange tochten te gaan lopen. Een aantal DNF’s en een stukje bezinning in 2016, deden mij ertoe besluiten dat het lange afstandswerk niet aan mij besteed was. Kostte teveel moeite, tijd, geld en frustratie en het leverde weinig tot niks op. Geen voldoening, geen plezier in de tocht zelf en vooral een stukje tegenzin bij de volgende. Niet getreurd, ik kon mooi terugvallen op zogenaamde stage races: meerdaagse tochten waarbij je overdag loopt en ‘s nachts slaapt. Zoals het hoort, zeg maar.
Toch liet ik me in 2017 verleiden tot de Mitic, een 112 km lange tocht met 9.700 hoogtemeters in en rondom Andorra. Een beetje met de gedachte om tenminste één keer per jaar iets buiten mijn comfortzone te lopen. Door allerlei omstandigheden, maar toch vooral door weer de verkeerde mindset, stapte ik nog voor de helft van de wedstrijd uit. Genekt door de warmte, geintimideerd door het terrein en met de mindset van een vaatdoek, leverde ik voor de zoveelste keer mijn startnummer in. Ik baalde op dat moment al en dat werd de weken erna niet veel beter. Geprikkeld door mijn eigen slapheid en aangemoedigd door Linda, besloot ik twee weken later iets geks te doen: de UPNL. Solo, self-supported en met een onverzettelijke mindset 100 mijl lopen. Langer, zwaarder en eenzamer dan wat ik ooit gedaan had. Vooral dankzij Linda die trouw een rijdende ravito bemande, heb ik het gered. Achteraf gezien was het nogal onbezonnen, qua gebrek aan ervaring, maar het uitlopen van de UPNL leerde mij iets heel waardevols over mezelf: ik ben de enige die mij dit aandoet, dus ik moet niet piepen als ik het moeilijk krijg. Een les die me in 2018 met regelmaat van pas kwam.
Omdat 2017 in het teken stond van samen met Pim de TransAlpine Run lopen, liet ik na de UPNL het langere werk aan me voorbijgaan. Totdat mijn oog viel op een nieuwe toevoeging aan de Bear Trail, namelijk de Grizzly: een 100 km tocht langs de Limburgse zuidgrens. Prachtige omgeving, voortreffelijke organisatie en een gebied dat ik nog ken van mijn eerste 100 km, Limburgs Zwaarste in 2014. Het lopen van de Grizzly ging zo lekker dat ik besloot om in 2018 weer iets geks te doen, namelijk de Legends Trail. Deze naast een viertal meerdaagsen en natuurlijk Linda’s grote avontuur, de Gran Trail Courmayeur. Inschrijven voor de Legends Trail doe je de eerste keer alleen in een vlaag van verstandsverbijstering, maar om mezelf een kans te geven schreef ik me ook meteen in voor de Bello Gallico half december en de Duinhopper drie weken daarna. Al met al leek 2018 een pittig jaar te gaan worden.
Doel voor 2018
Voorgaande jaren probeerde ik elk jaar iets nieuws om gedisciplineerd te blijven trainen. Dat kon een minimum aantal loopjes per week/maand/jaar zijn, maar ook een minimum aantal kilometers, kwaliteitstrainingen of uren onderweg. De laatste maanden in 2017 begon de druk van een minimum wat dan ook, me flink tegen te staan. Drie, vier keer week naar buiten voor een stompzinnige 10 km, alleen maar om mijn cijfers op peil te houden. Het verpestte mijn plezier in het lopen. Voor 2018 besloot ik dan ook om weliswaar minder vaak, maar juist veel langer per loop onderweg te gaan zijn. Met een jaardoel van 4000 km en twee ultra’s per maand, leek me dat goed haalbaar. Idee was om de cijfers onderweg los te laten, puur bezig te zijn met lopen, genieten en afzien. En finishen, natuurlijk. Idealiter een jaar zonder DNFs. Gezien de evenementen waarvoor ik me had ingeschreven niet heel realistisch, maar je moet je ergens op instellen.
Planning en verloop
Eind 2017 had ik mijn planning voor het volgende jaar klaar. Begin januari de Duinhopper (200 km), twee weken daarna 7 dagen MST Trailcamp op Lanzarote. In maart de Legends Trail (250 km), eerste grote uitdaging van het jaar, gevolgd door de UPNL (160 km) in april. Dan in mei onze jaarlijkse vakantie in Portugal tijdens de Peneda Geres Trail Adventure, 8 dagen lang genieten. Linda’s grote avontuur in juli, de Gran Trail Courmayeur (105 km), in september mijn tweede grote uitdaging namelijk de Pyrenees Stage Run, 7 dagen van oost naar west door de Pyreneen. Afsluiter van het seizoen zou de Foz Coa Douro Trail Adventure worden, nog een 8-daagse in Portugal, dit keer in de Douro-vallei.
De maanden waarin ik niks gepland had, zou ik opvullen met ad-hoc inschrijvingen en/of lange duurtrainingen. Doordeweeks wat kwaliteitstrainingen en herstelloopjes, nooit langer dan 10 km en hooguit twee keer per week. Waar ik voorgaande jaren streefde naar 200 activiteiten per jaar, zou ik nu genoegen nemen met tussen de 100 en 150 loopjes. Zoals wel vaker gebeurt, verliep het jaar iets anders dan gepland.
Januari
Volgens planning de Duinhopper en twee weken later MST Trailcamp Lanzarote. Gek genoeg had ik nauwelijks last van de Duinhopper en kon ik op Lanzarote aardig voorin meekomen. Deels omdat ik behoefte had aan wat rust en deels omdat ik twee ultra’s per maand wilde lopen, trok ik er op de rustdag in mijn eentje op uit om een mooie 50 km over het eiland af te leggen. Met ruim 460 km en bijna 63 uur onderweg nog nooit zo’n goede januari gehad.
Februari
Het weekend na Lanzarote stond ik aan de start van de Hivernal Trail. Altijd al eens willen lopen, dus waarom wachten? Helaas had ik in januari mezelf toch wat overbelast wat manifesteerde in een gevoelige rechterwreef en een pijnlijke linkerknie. Niet ernstig genoeg om te stoppen met lopen, maar wel onaangenaam van tijd tot tijd. Daarom in februari wat rustiger aan gedaan. Nog wel helpen bezemen bij de Petz Night Trail (40 km) en met een groep enthousiastelingen Robin Kinsbergen’s Veluwe GPX testloop van 60 km succesvol afgerond. Mager maandje met maar 230 km in ruim 26 uur. Rechterwreef trok vanzelf bij, linkerknie vereiste dry needling van de piriformis. Net op tijd fit voor de Legends Trail.
Maart
Tja, de champignon-affaire gooide roet in het eten van de Legends Trail. Na 114 km in 24 uur, waarvan de laatste 12 uur kotsend, stapte ik uit. Balen, want qua benen en weer ging het heel aardig. Vraag me wel serieus af of ik later in de tocht niet alsnog in problemen was gekomen met navigatie en slaapgebrek, maar dat zullen we nooit weten. Of toch in ieder geval niet voor 2020. Twee weken na de Legends Trail begeleidde ik 40 km lang de RopaTrail Soesterduinen, de week daarop een bijzonder geslaagde Hard Aisne Durbuy Trail 50 km samen met Pim. Pittige tocht, maar wel een van de mooiste tochten in de Ardennen. De week daarop de MST Trailtour Ninglinspo gelopen, toch nog een stukje Legends parcours gepakt. Maand afgesloten met een keurige 360 km in 50 uur.
April
April begon met het traditionele trainingsweekend van Jan Strijker. Oh pardon, tegenwoordig van de Veluwelopers. Een weekje later terug naar de Ardennen met Linda en Fred Verheul om buiten mededinging de Ohm Trail 35 km te lopen. Linda had haar ogen laten vallen op de Trail de la Reid als voorbereiding op de Gran Trail Courmayeur. Op papier een 57 km tocht, maar bij de finish stond er toch echt dik 62 km op onze klokjes. Goede mentale training, zullen we maar zeggen. Het laatste weekend van april zouden Jaco de Ruiter en ik de UPNL samen lopen, maar we kozen voor deelname aan Helipad Ultra: 146 km langs de grenzen van het voormalige Hertogdom Limburg. Uiteindelijk niet veel met Jaco samengelopen, wel dik anderhalve dag/nacht met Peter Swager. Goede maand met 375 km in een kleine 50 uur.
Mei
Toen was het tijd voor een welverdiende vakantie in de vorm van de Peneda Geres Trail Adventure. Acht dagen lang verwend door een voortreffelijke organisatie in een van de mooiste natuurgebieden van Europa. Derde dag was een mooi kadootje in de vorm van een 50 km, scheelde mij weer een ultra deze maand. Helaas onderweg wat rustiger aan moeten doen wegens een griepje, maar de laatste twee dagen weer op normale kracht kunnen lopen. Er ontbrak deze maand nog een tweede ultra, dus de week na de PGTA van Amersfoort naar Wageningen gelopen over de Utrechtse Heuvelrug, daarbij zorgvuldig de UHT-route mijdend. Na dik 62 km op de naweeen van mijn Portugese griepje volkomen gesloopt. Tijdens het douchen achteraf zelfs nog even van mijn stokje gegaan wegens ernstig zouttekort. Met 400 km in 54 uur geen slechte maand.
Juni
Om toch een beetje te herstellen in juni wat rustiger aan gedaan. Uiteindelijk maar 1 ultra gelopen, namelijk de Zugspitz Ultratrail, Linda de 80 km, ik de 100. Met de Gran Trail Courmayeur in het vooruitzicht leek ons wat tijd in de bergen vooraf geen slecht idee. Was nog wel van plan ervoor of erna een korte ultra te lopen, maar door omstandigheden en gebrek aan motivatie kwam het er niet van. Opnieuw een mager maandje met maar 230 km en 33 uur.
Juli
Twee weken trainen in Alke Staal‘s achtertuin, het Chablais-gebergte, gevolgd door deelname aan de Gran Trail Courmayeur. Voorbereiding was top, de tocht zelf minder, o.a. door verschrikkelijk noodweer. Linda stapte op driekwart uit, ik ploeterde nog een halve dag verder tot aan de finish. Vervelende peesblessure opgelopen aan de binnenkant van mijn linkerknie. Twee weken later toch voorzichtig een ultra van 52 km gelopen, van Hilversum naar Amersfoort over de Lage Vuursche. Knie hielt het aardig, maand afgesloten met 320 km in dik 62 uur.
Augustus
Niks gepland in augustus, maar gelukkig was er nog plek bij de Trail des Fantomes. Lekker 70 km lang met Pim langs de Ourthe gedarteld, was weer ouderwets gezellig. Lichaam voelde goed, dus het weekend na de Fantomes solo en dit keer volledig self-supported de UPNL gelopen. Tenminste, een variant met hier en daar wat aanpassingen. Vergeleken met vorig jaar, 164 km in 32 uur, ging dit jaar een stuk beter: 170 km in dik 27 uur. Een week later loopt Jaco de originele UPNL in 21 uur. Wow! Voor mij was de UPNL vooral een manier om mijn kop goed te krijgen voor het aanstaande PSR-avontuur. Augustus uiteindelijk afgesloten met dik 350 km in ruim 45 uur.
September
De tweede grote uitdaging dit jaar: Pyrenees Stage Run. Zeven dagen lang met een relatief vreemde, Jeremy Tandy, dwars door een gebied waar ik vorig jaar zo hard onderuit ging. Ondanks een verkoudheid en wat koorts toch een waanzinnig mooie tocht gelopen. En gezien mijn traagheid in de bergen, een niet onverdienstelijke plek ergens in het midden van het veld. Fitter uit de loop gekomen dan dat ik erin ging. Maar goed ook, want twee weken later stond ik alweer aan de start van de Great Escape: 164 km van Ettelbruck in Luxemburg naar Maboge in Belgie. Prachtige tocht, geweldige organisatie en prettig gezelschap van Dries Brouckaert. Als toetje aan het einde van de maand nog helpen bezemen bij de IJmuiden Kust Trail, waar de opmerkingen over mijn ingevallen bekkie niet van de lucht waren. De maand afgesloten met krap 520 km in dik 88 uur.
Oktober
Ondanks twee honderdmijlers en een zware meerdaagse in slechts vijf weken, was ik zowel fysiek als mentaal nog steeds relatief fris. Begin van oktober iets gas teruggenomen om goed uitgerust aan de start van de Foz Coa Douro Trail Adventure te staan. Lekker kleinschalig, mede daarom regelmatig op tweede en derde plek gefinished. Enige lange etappe werd wegens overstromingen ingekort, dus samen met Luis Barata da Rocha doorgelopen na de finish voor een mooie 58 km. De week na Portugal Ive en Janet vergezeld tijdens de Grizzly, hun eerste 100 km, toch wel een van de hoogtepunten dit jaar. De week na de Grizzly helemaal niks meer gedaan want de LEO180 stond alweer voor de deur. Met 350 km in 44 uur opnieuw een prima maand.
November
Eerste weekend van november de LEO180 203 km gelopen. De week daarop wat gas terug, alleen een RopaTrail begeleiding, want 8 dagen, 102 km en 203 km in drie weken was wel wat veel van het goede. Niet dat ik geblesseerd was, integendeel, ik voelde me topfit. Maar ik wilde eind november graag nog de Uewersauer Trail 51 km en Olne-Spa-Olne 70 km lopen. De eerste ging boven verwachting goed, voor mijn doen zelfs behoorlijk vlot gelopen. Olne-Spa-Olne liep ik samen met Pim, maar hij had net een buikgriep te pakken, dus stapte uit op 35 km. In mijn eentje wat steviger doorgelopen totdat ik Erwin van Broekhoven oppikte bij post 3, daarna gezellig samen gelopen. Met een beperkt aantal loopjes toch nog 411 km in ruim 54 uur bij elkaar gesprokkeld.
December
Helaas de Bello Gallico niet uitgelopen wegens opnieuw een griep. Deze sloeg zodanig op mijn spieren dat zelfs wandelen onmogelijk werd. De weken erna nog wel een leuke social trail van Dieren naar Arnhem gelopen en begeleiding voor de RopaTrail Huizen verzorgd. Kort overwogen om het laatste weekend nog een stunt uit te halen door de UPNL in tegengestelde richting te lopen, maar een gevoelige linkerknie en gebrek aan herstel in mijn bovenbenen deden voor het eerst in lange tijd mijn verstand zegevieren. Ondanks een wat teleurstellende slotmaand van maar 272 km in krap 32 uur, was 2018 als loopjaar bijzonder geslaagd.
Dat blijkt wel uit onderstaande tabellen. Cijfers per maand heeft niet echt toelichting nodig, behalve wellicht dat Tijd in uu:mm alleen bewegingstijd is, dus niet tijd onderweg.
Cijfers per maand
| Maand | Aantal | Afstand in km | Tijd in uu:mm | Hoogte in m | Calorieën |
| Januari | 18 | 462,7 | 62:48 | 9.580 | 28.717 |
| Februari | 9 | 229,4 | 26:20 | 2.032 | 15.188 |
| Maart | 13 | 359,7 | 50:04 | 8.051 | 23.155 |
| April | 16 | 375,6 | 49:32 | 6.789 | 23.236 |
| Mei | 18 | 400,5 | 54:24 | 11.625 | 24.846 |
| Juni | 14 | 229,7 | 33:13 | 5.927 | 14.296 |
| Juli | 13 | 318,8 | 62:30 | 15.123 | 18.545 |
| Augustus | 13 | 352,8 | 45:38 | 4.356 | 22.181 |
| September | 16 | 517,7 | 88:15 | 21.597 | 31.814 |
| Oktober | 15 | 350,0 | 43:50 | 9.977 | 22.894 |
| November | 11 | 411,0 | 54:16 | 4.789 | 25.140 |
| December | 13 | 272,5 | 31:41 | 2.323 | 16.940 |
| Totaal | 169 | 4.280,4 | 602:31 | 102.169 | 266.952 |
Activiteiten per afstand per maand bevat per maand, per afstandssegment het aantal activiteiten dat ik gelopen heb. In januari heb ik dus 6x tussen de 0 en 9 km gelopen, 6x tussen de 10 en 19 km, 4x tussen de 20 en 29 km, enz.
Activiteiten per afstand per maand
| Maand | 0 – 9 | 10 – 19 | 20 – 29 | 30 – 39 | 40 – 49 | 50 – 99 | 100+ |
| Januari | 6 | 6 | 4 | 0 | 0 | 1 | 1 |
| Februari | 0 | 5 | 1 | 0 | 1 | 2 | 0 |
| Maart | 4 | 3 | 1 | 2 | 1 | 1 | 1 |
| April | 7 | 5 | 0 | 2 | 0 | 1 | 1 |
| Mei | 4 | 6 | 3 | 2 | 1 | 2 | 0 |
| Juni | 6 | 6 | 1 | 0 | 0 | 0 | 1 |
| Juli | 4 | 4 | 2 | 1 | 0 | 1 | 1 |
| Augustus | 6 | 4 | 1 | 0 | 0 | 1 | 1 |
| September | 3 | 3 | 3 | 4 | 1 | 1 | 1 |
| Oktober | 5 | 3 | 5 | 0 | 0 | 1 | 1 |
| November | 5 | 2 | 1 | 0 | 0 | 2 | 1 |
| December | 2 | 6 | 2 | 2 | 0 | 1 | 0 |
| Totaal | 52 | 53 | 24 | 13 | 4 | 14 | 9 |
Dieptepunten
Een jaar zonder dieptepunten is maar een zouteloze bedoening, niet? Ook in dat opzicht stelde 2018 niet teleur. Te beginnen met een overbelastingsblessure eind januari en heel februari. Teveel, te hard in te weinig tijd. Later in het jaar zou ik mijn lijf nog veel zwaarder belasten, maar toen was-ie er klaar voor, aan het begin van het jaar nog niet helemaal. Door de blessure zo’n beetje elke loop in februari met pijn gelopen en pas na dry needling van de piriformis net op tijd klaar voor de Legends Trail.
Mooi bruggetje naar het volgende dieptepunt. Nee, niet vanwege het champignon-verhaal, hoewel dat niet heel prettig was. Denken het lek boven water te hebben qua DNF’s, maar dan vol onderuit tijdens de Legends Trail. Maakt niet uit wat de omstandigheden waren, het bracht me toch weer aan het twijfelen. Kan ik dit wel, wil ik dit wel, is dit de moeite wel waard, enz. Via Helipad, Zugspitz, Gran Trail Courmayeur, UPNL, Great Escape en LEO180 gelukkig mijn zelfvertrouwen weer teruggevonden. Jammer van de Bello Gallico, maar gelukkig niet opnieuw een mentale deuk opgelopen.
Dieptepunt van een hele andere aard was de Gran Trail Courmayeur, specifiek het moment waarop ik in mijn uppie verder ging. Dit had Linda’s doorbraak op de 100 km moeten worden, maar ze stapte uit op driekwart. Ik heb nog maandenlang geworsteld met mijn acties en mindset van die ochtend. Ik stond erop dat Linda uit eigen beweging verder zou lopen, dus niet door mij op sleeptouw genomen. Maar wat als ik haar apathie had kunnen doorbreken door een letterlijke (of figuurlijke) schop onder de kont? Hadden we nu allebei zo’n kekke finisherstrui gehad. Kan me nog steeds wel voor mijn kop slaan dat ik halsstarrig vasthield aan de overtuiging dat het haar besluit moest zijn.
Hoogtepunten
Dit jaar gelukkig meer hoogtepunten dan dieptepunten. Te beginnen met de lange tochten (24 uur of meer), al dan niet solo en/of self-supported. Waar ik tijdens de Duinhopper als relatief groentje nog flink wat fouten maakte, leek ik tijdens de UPNL, Great Escape en LEO180 zowaar te weten waar ik mee bezig was. Dropbags voor elkaar, voeding op orde, krachtsverdeling goed gespreid, het ging allemaal vanzelf. Okee, dat laatste is kul, je wil niet weten hoeveel tijd en stress ik in de voorbereiding steek. Maar goed, het betaalde zich in positieve zin terug. Bij de Great Escape nog wel wat te lichtvaardig besloten alleen van de dropbag halverwege gebruik te maken. Dat leverde me op driekwart een onderkoelingsprobleempje op.
Solo lopen is maar een eenzame bedoening, in de loop van het jaar benadrukt door een aantal tochten die ik niet voor mezelf liep, maar als begeleiding/vergezelling van anderen. Weinig maakt op mij meer indruk dan anderen tijdens ultra’s zien ploeteren, vallen, opstaan, zich herpakken en weer verder ploeteren. Keer op keer op keer. Geconfronteerd met tegenslag, mensen de rug zien rechten en dwars door de problemen heen zien lopen. Soms met een lach, soms met een traan, maar altijd met een mindset en instelling waar ik diep voor buig. Ik was zowel gebiologeerd als vol bewondering voor Ive & Janet tijdens de Grizzly, hun eerste 100 km. Maar ook Linda die zich met een brul door de extra 5 km van de Trail de la Reid heen knokte. Of Peter Swager die ondanks een schurfthekel aan rennen en een tegenstribbelende maag het Helipad uitliep. En zo zijn er nog veel meer.
Een hoogtepunt dat aparte vermelding verdient is de PSR. Of beter gezegd, 7 dagen door de Pyreneeën met een teammaat die ik nog maar één keer gesproken had tijdens een etentje. De dag voor de start nog snel even samen een 10 km gelopen, kijken of we qua techniek en tempo wel bij elkaar pasten. Te gek voor woorden eigenlijk, maar wat ben ik blij dat we het gedaan hebben. Zelden zo’n absurde combinatie meegemaakt van afzien en lol hebben. Als bonus ook nog even mijn Mitic-misser rechtgezet.
Laatste hoogtepunt is wat mysterieuzer. En niet alleen omdat ik nog naar de juiste woorden zoek. Maar een tipje van de sluier kan ik alvast oplichten: ik ben erachter waarom ik loop. Kom ik later dit jaar op terug.
Lessen
Bij elke jaarlijkse terugblik vind ik mezelf een hele pief. Kijk eens wat ik gelopen heb, nu ben ik eindelijk een serieuze ultraloper. En elk jaar daarop peuter ik minstens één maal, maar meestal vaker, mijn neus onder een deksel vandaan. Het zit in de aard van het ultrabeestje: altijd op zoek naar verder, langer, ruiger, onvoorspelbaarder en meer van dat soort superlatieven. Met als logisch gevolg dat je jezelf soms afvraagt hoe groen en onervaren je het jaar daarvoor wel niet was. Antwoord? Pastel- tot neongroen!
Je kunt jezelf spiegelen aan andere lopers of zoals ik vaak doe, jezelf spiegelen aan jezelf, maar dan van een jaar geleden. Denk aan alles wat je toen nog niet wist en nu wel. Denk aan alles wat je toen nog niet ervaren had, nu wel. Denk aan… ach, je snapt hem wel. Het is logisch dat je nieuwe dingen leert, maar het blijft onvoorstelbaar hoeveel je elk jaar weer aan je rugzakje toevoegt. Ook daar zal voor veel ultralopers de aantrekkingskracht van de lange afstanden liggen. Mijn lessen dit jaar waren minder dramatisch dan voorgaande jaren, maar daarom niet minder waardevol.
Vertrouw jezelf
De eerste les is ‘vertrouw jezelf’, ook wel bekend als ‘luister naar je lichaam’. Je bent geen medisch specialist, maar wel de enige met inzicht in je lichaam. Als ultraloper weet je niet alleen piekfijn het verschil tussen een pijntje en de boel kapot, maar ook waar het vandaan komt, waar het heengaat en wat in jouw persoonlijke situatie het beste gaat werken. Laat je daarom niks wijsmaken door anderen! Hun hielspoor is niet jouw gevoelige hak, hun IT-bandsyndroom niet jouw verkrampte piriformis, hun lichaam simpelweg niet het jouwe. Is er niemand van wie je wat aan kunt nemen? Jawel: manuele therapeuten. Mensen die ervoor doorgestudeerd hebben, die kijken naar ketens in je lichaam in plaats van alleen naar de plek die pijn doet. Als je er zelf niet uitkomt, ga op zoek naar een manueel therapeut. Maar ook dan is het devies nog steeds: vertrouw jezelf.
Eten
Les twee is voor de meesten een no-brainer: let op je voer! Dan heb ik het niet alleen over ingrediënten die je maag binnenstebuiten keren, maar ook over wat je onderweg eet. Als ultraloper hoef je gelukkig niet heel bewust met calorieën bezig te zijn, maar dagenlang op hetzelfde voer teren kan nare bijwerkingen hebben. Zo had ik een aantal dagen tot een week na een lange tocht geen smaak meer in mijn mond. Alles proefde hetzelfde. Of beter gezegd, alles smaakte naar niks. Wat blijkt, veel van het snoepgoed dat ik onderweg nuttigde, verschroeide na verloop van tijd mijn smaakpapillen. Niet echt wetenschappelijke onderbouwd, maar nadat ik overstapte op natuurlijkere suikers (fruit, honing, kokos, etc.) had ik er prompt geen last meer van.
Slapen
Nog zo’n voor de hand liggende les: slaap heb je nodig. Nee, echt? Ik dacht dat ik redelijk goed en lang zonder slaap kon. In het verleden wel eens een week wakker geweest. Overigens niet aan te raden, dan ga je echt rare dingen zien, horen, ruiken en voelen. Maar een week praktisch inactief zonder slaap is wel wat anders dan kilometers in beweging zonder slaap. Ik heb de eerste nacht al slaapaanvallen, laat staan de tweede of derde nacht. Tijdens de Great Escape werd dit pijnlijk duidelijk; moest mezelf regelmatig uit het prikkeldraad ontwarren of een greppel uitklimmen omdat ik weer lopend in slaap was gekukeld. Gezien de planning van 2019 wordt slapen onderweg nog een dingetje.
Zelfkennis
Barry onderweg is iemand anders dan Barry in het dagelijks leven. Het duurde even voordat deze les tot me doordrong. Ik ben geen makkelijk persoon. Sterker nog, op mijn betere dagen ben ik chagrijnig, prikkelbaar en ongeduldig. Laten we het maar niet over mijn slechte dagen hebben. Je verwacht logischerwijs dat ik tijdens lange tochten niet veel prettiger ben. Okee, ik doe iets dat ik oprecht leuk vind, maar onderweg is er geen ruimte of energie om je anders voor te doen dan je daadwerkelijk bent. Dan is het op zijn zachtst gezegd opmerkelijk dat ik niet alleen uren-/dagenlang in andermans gezelschap loop, maar dat zowel ik als mijn medeloper(s) dit niet als onprettig ervaren. Ik vermoed dat de oorzaak ligt in veranderde prioriteiten. Niks van waar ik me dagelijks aan stoor, gaat mee de natuur in. Eenmaal onderweg leef ik, zoveel mogelijk, in het moment en doen alleen het lopen en de omgeving ertoe. Dat maakt me milder, vrolijker en gelukkiger. Dat is dan ook de Barry die mensen onderweg meemaken, niet de dagelijkse chagrijnige eikel met de lange tenen en het korte lontje.
DNF
De laatste les van 2018 is tweeledig: niet ongeacht wat dan ook starten en een DNF is geen ramp. Beiden komen voort uit mijn Bello Gallico-avontuur. Als je vantevoren al twijfelt omdat een en ander serieus slecht aanvoelt, dan moet je misschien maar een keer toegeven. Zoals gezegd, niet starten is meestal de verkeerde keuze, maar er zijn uitzonderingen. Opnieuw iets wat je zelf uit moet vogelen. Een keer op je bek gaan helpt daarbij. Dat een DNF geen ramp is had je mij een jaar of zelfs een paar maanden geleden met geen mogelijkheid wijs kunnen maken. Ik besef nu eigenlijk pas hoe verbeten en onverzettelijk ik een aantal tochten gelopen heb. Geen slechte eigenschap op zich, maar het kan ook geen kwaad er iets relaxter mee om te gaan. Dat wil niet zeggen dat je bij elke vloek of zucht je startnummer in moet leveren. Maar iets minder gebrand op de finish en wat meer focus op het hier en nu, zorgt voor net iets meer fysieke en mentale ontspanning. Loopt een stuk prettiger.
Cijfers
Zoals ik al zei was 2018 voor mij een topjaar. Voor zover niet duidelijk uit de bovenstaande lap tekst, zal ik een en ander toelichten met cijfers.
Even voor de context, in 2011 begon ik wat serieuzer te trainen en wedstrijden te lopen. Toen nog halve marathons, in 2012 marathons, in 2013 de eerste ultra’s en meerdaagsen. 2014 was een topjaar met mijn eerste 100 km en succesvolle deelname aan 4Trails en TransAlpine Run. 2015 viel door de blessure wat tegen, maar gelukkig wel op tijd fit voor opnieuw 4Trails en TransAlpine Run. 2016 had het jaar van de serieus lange afstanden moeten worden; dit viel helaas in het water door een vaatdoekachtige mentaliteit mijnerzijds. Tweede helft 2017 mijn eerste honderdmijlers en in 2018 met uitzondering van december elke maand twee ultra’s gelopen.
Cijfers per jaar
| Jaar | Aantal | Afstand in km | Tijd in uu:mm | Hoogte in m | Calorieën |
| 2011 | 62 | 557 | 54:15 | 6.676 | 34.398 |
| 2012 | 72 | 1.103 | 100:18 | 5.507 | 69.423 |
| 2013 | 200 | 2.687 | 249:49 | 23.256 | 139.485 |
| 2014 | 204 | 3.367 | 364:11 | 55.224 | 168.683 |
| 2015 | 200 | 3.088 | 370:44 | 54.275 | 161.451 |
| 2016 | 216 | 3.398 | 448:56 | 71.999 | 189.783 |
| 2017 | 203 | 3.718 | 471:23 | 72.882 | 219.190 |
| 2018 | 169 | 4.280 | 602:31 | 102.169 | 266.952 |
| Totaal | 1326 | 22.201 | 2.662:07 | 391.988 | 869.110 |
Interessante trend is dat ik elk jaar meer kilometers loop, langer onderweg ben, meer hoogtemeters pak en meer calorieën verbrand. In 2015 liep ik drie maanden te eikelen met een hardnekkige blessure, totdat ik het licht zag en manueel therapeut Raymon Harzevoort (Fysio Frey, tegenwoordig Fitfactorij) mij na twee dry needling-behandelingen weer fit verklaarde. Vandaar het dipje in de jaarlijkse progressie. Zoals je ziet steekt 2018 er met kop en schouders bovenuit qua afstand, tijd, hoogtemeters en calorieën, ondanks een stuk minder activiteiten.
Trail vs weg per jaar
| Jaar | Aantal trail | Aantal weg | Afstand trail | Afstand weg | Tijd trail | Tijd weg |
| 2011 | 2 | 60 | 20 | 537 | 01:45 | 52:30 |
| 2012 | 5 | 67 | 74 | 1.029 | 07:58 | 92:20 |
| 2013 | 60 | 140 | 1.133 | 1.554 | 118:08 | 141:41 |
| 2014 | 90 | 114 | 2.222 | 1.145 | 264:59 | 99:12 |
| 2015 | 103 | 97 | 2.257 | 831 | 289:49 | 80:55 |
| 2016 | 84 | 132 | 2.246 | 1.152 | 331:27 | 118:27 |
| 2017 | 92 | 110 | 2.726 | 992 | 371:50 | 99:33 |
| 2018 | 86 | 83 | 3.604 | 676 | 536:47 | 65:43 |
| Totaal | 522 | 803 | 14.282 | 7.916 | 1.922:43 | 750:21 |
De verdeling tussen lopen in de natuur (trail) en over de weg, geeft voor 2018 een nogal bizar beeld. Ik heb 83 keer op straat gelopen, 86 keer in de natuur. Van de 4.280 km heb ik 3.604 km op de trails gelopen en 676 km op de weg. Qua tijd bracht ik bijna 66 uur op straat door, de overige 537 in de natuur. Hoogtemeters maakte ik vooral op de trails, met een aandeel van 101.000 meter. Op straat was dat een schamele 1.150 meter, waarschijnlijk een paar viaducten hier in de buurt. Hoewel je vanaf 2013 een duidelijke omslag naar de trails ziet, lijkt de hoeveelheid loopjes op de weg en in de natuur redelijk in balans. Schijn bedriegt echter, kijk maar eens naar de afstand en tijd per omgeving.
Gemiddelde per loop per jaar
| Jaar | Snelheid km/u | Afstand in km | Tijd in uu:mm | Hoogte in m | Calorieën |
| 2011 | 10,3 | 9,0 | 00:52 | 108 | 555 |
| 2012 | 11,0 | 15,3 | 01:24 | 76 | 964 |
| 2013 | 10,7 | 13,4 | 01:15 | 116 | 697 |
| 2014 | 9,3 | 16,5 | 01:47 | 271 | 827 |
| 2015 | 8,3 | 15,4 | 01:51 | 271 | 807 |
| 2016 | 7,6 | 15,7 | 02:05 | 333 | 879 |
| 2017 | 7,9 | 18,3 | 02:19 | 359 | 1.080 |
| 2018 | 7,1 | 25,3 | 03:34 | 605 | 1.580 |
| Gemiddeld | 9,0 | 16,1 | 01:53 | 267 | 924 |
Als je naar de gemiddelden over de jaren heen kijkt, valt meteen op dat ik trager word. Een deel daarvan is te verklaren door de overstap naar trails, waaronder steeds langere en zwaardere tochten. Maar net zo zwaarwegend is mijn mindset: ik ben liever lang onderweg dan snel thuis. Waar ik in 2011 t/m 2013 nog een beetje wedstrijdmentaliteit had, zie je dat ik deze sinds 2014 laat varen. Mijn eerste avonturen in de bergen hebben zeker geholpen bij het accepteren en zelfs de noodzaak inzien van wandelen en rustpauzes. De uitschieters in 2018 zijn tijd, hoogte en calorieën, met een toename van meer dan 50%. Wat was mijn doel voor 2018 ook alweer? Oh ja, minder doordeweeks getrut en langer van de natuur genieten. In die opzet ben ik aardig geslaagd.
Activiteiten per afstand per jaar
| Jaar | 0 – 9 | 10 – 19 | 20 – 29 | 30 – 39 | 40 – 49 | 50 – 99 | 100+ |
| 2011 | 45 | 13 | 4 | 0 | 0 | 0 | 0 |
| 2012 | 32 | 22 | 10 | 2 | 6 | 0 | 0 |
| 2013 | 93 | 67 | 24 | 10 | 3 | 3 | 0 |
| 2014 | 76 | 73 | 17 | 19 | 9 | 9 | 1 |
| 2015 | 79 | 71 | 17 | 21 | 8 | 4 | 0 |
| 2016 | 86 | 75 | 22 | 18 | 4 | 10 | 1 |
| 2017 | 70 | 76 | 20 | 14 | 12 | 8 | 3 |
| 2018 | 52 | 53 | 24 | 13 | 4 | 14 | 9 |
| Totaal | 533 | 450 | 138 | 97 | 46 | 48 | 14 |
Globale en gemiddelde cijfers liegen er niet om, maar veel interessanter is het aantal loopjes per afstand. Je ziet in 2018 de korte afstanden (0-9 en 10-19) sterk afnemen bij een stijging van de middellange (50-99) en lange (100+) afstanden. Interessant is dat de tochten tussen de 20 en 39 km redelijk stabiel blijven. Voornaamste oorzaak daarvoor ligt in meerdaagsen, waarvan de etappes vaak tot 40 km beperkt blijven. Grappig om te zien dat tochten tussen de 40 en 49 km duidelijk het slachtoffer zijn geworden van mijn drang naar ultra-afstanden. Ja, boven de 45 is officieel al ultra, maar ik vind 50 net wat sprekender.
Conclusie
Tja, wat zullen we zeggen? Ondanks twee DNF’s toch wel het resultaat waar ik naar op zoek was. Laten we mijn doelen voor 2018 er even bij pakken.
Minder vaak, langer onderweg
De cijfers wijzen het uit, prima gelukt. Droge getallen dekken echter de lading niet. Is het me gelukt om minder nutteloos te lopen en meer te genieten? Het enige mogelijke antwoord is een volmondig ja. Ik heb nog nooit zo vaak zo lekker gelopen als in 2018. Ook nooit zo relatief makkelijk. De tochten werden langer en zwaarder, maar mijn benen en kop kregen het juist makkelijker.
4.000 km richtlijn
Een van de weinige getallen die wel een rol mocht spelen gedurende het jaar om een stok achter de deur te hebben. Bleek uiteindelijk niet eens heel erg nodig. Ruim en relatief makkelijk behaald, eind november al. Vergeet niet dat ik in februari geblesseerd was, in juni een baalmaand had en ik in december rustig aan heb gedaan.
Twee ultra’s per maand
Met 23 ultra’s totaal kom ik er eentje tekort. Doel niet behaald. Keerzijde is dat ik 9 lange tochten liep in plaats van de geplande 4. Voor Helipad, Zugspitz, Great Escape, Grizzly en LEO180 heb ik me op vrij korte termijn ingeschreven, soms niet meer dan 2 weken vantevoren. Dat is het voordeel van het hele jaar door blijven lopen, je hebt geen pieken en dalen. Feitelijk ben je constant fit genoeg voor weer een lange tocht, griepjes daargelaten. Bij deze dan ook een nuance: nee, absoluut getal van 2 ultra’s per maand niet gehaald, maar onderliggend doel van fit zijn en kunnen blijven lopen (zelfs met blessure en/of griep) wel degelijk behaald.
Cijfers loslaten
Nee, doel niet behaald. Ik was initieel wel minder met de cijfers bezig dan voorgaande jaren, maar de tweede helft van 2018 verviel ik weer in mijn oude patroon. Zo ontdekte ik dat ik net boven de 100.000 hoogtemeters kon komen als ik maar ultra’s met flink wat hoogtemeters uit zou zoeken. Werden uiteindelijk Uewersauer Trail en Olne-Spa-Olne. Maar goed, dan ben je dus meer wel cijfertjes bezig en minder met lopen. Cijfers gebruiken om jezelf te prikkelen kan geen kwaad, maar obsessie ligt snel op de loer. Zeker nog iets om aan te blijven werken de komende jaren.
DNF-loos jaar
Helaas, niet gelukt. Champignons en griep bleken te machtig. Wel geleerd dat ik er minder krampachtig mee om moet, kan en mag gaan. Een jaar zonder DNF’s zal voorlopig dan ook geen doel op zich zijn. Weigeren op te geven ondanks de meest waterdichte excuses, blijft natuurlijk gewoon onderdeel van het lopen.
Vooruitblik op 2019
Het nadeel van een goed jaar is de neiging het volgende jaar te willen verbeteren. Ik denk echter niet dat dit erg reëel is: qua vakantiedagen en financiën zit ik op de limiet. Fysiek en mentaal is er nog wel ruimte, dus een beetje creativiteit is geboden. Wellicht minder reizen en georganiseerde evenementen, in plaats daarvan meer solo of met kleine groepjes gelijkgestemden. Net als voorgaande jaren komt het op doelen en planning aan.
Doelen
In 2019 ga ik twee ultra’s per maand lopen, een korte tussen 50 en 100 km en een lange van meer dan 100 km. In 2018 al een beetje geprobeerd in de praktijk te brengen, maar dit moet echt in de jaarplanning mee, anders is het niet te doen. Daarnaast twee grote uitdagingen, tochten waarvan ik nu nog knikkende knieën krijg. Dit jaar worden dat de Superhopper, een Duinhopper-variant van Vlissingen naar Den Helder (362 km) en de Ronda dels Cims, een 170 km lange ultra in de Pyreneeën met 13.500 hoogtemeters.
Geen minimum aantal kilometers in 2019. Vorig jaar was dat een goede stok achter de deur, maar ik wil eens een jaar zonder proberen. Ik vermoed dat ik aardig in de buurt kom van 4000 km, maar zo niet, dan is het ook niet erg. Meer ongeorganiseerde tochten, nog een mooi doel. Op eigen gelegenheid of met een groepje een stuk lopen zonder ondersteuning, zonder wedstrijddruk, zonder tijdslimieten. Dat kan een streekpad zijn of het parcours van een bestaand evenement. Zo krijg ik het Legends Trail-parcours maar niet uit mijn hoofd; ik denk dat deze in de zomer geweldig is om te lopen.
Alsof bovenstaande nog niet ambitieus genoeg is, nog één laatste doel, misschien wel de minst haalbare van allemaal. Meer verslagen en artikelen op deze site, maar per schrijfsel een flink stuk beknopter. Het tegenovergestelde van mijn loopjes, zeg maar. Ik ben graag volledig, maar dat kost tijd en is niet altijd even interessant voor de lezer. Bovendien wil ik de verslagen meer af gaan wisselen met artikelen over specifieke aspecten van het ultralopen. Ik geloof niet dat ik de ultrawijsheid al in pacht heb, maar schrijven helpt me bij het ordenen van mijn gedachten en leidt vaak tot nieuwe inzichten. Vind het ook nog steeds leuk, ook al kost het veel tijd en moeite. Door korter en bondiger te zijn, hoop ik wat tijd en moeite te besparen.
Planning
Voor 2019 ziet de planning er als volgt uit.
| Maand | Geplande tochten |
| Januari | RunForestRun Drents Friese Wold 46 km Solo 100+ km (streekpad of UPNL) Social Trail Ardennen 50 km |
| Februari | Coastal Trail South Devon Ultra 50 km La Magnetoise 58 km Run the Parks 100 km |
| Maart | TransPeneda Geres Fool’s Edition 111 km Hard Aisne Durbuy Trail 55 km |
| April | Peneda Geres Trail Adventure 7-daagse (1 etappe doorlopen tot 50 km) Helipad Ultra 160 km |
| Mei | Transylvania 100 km Solo 50+ km |
| Juni | Superhopper 362 km Veluwezoomtrail 55 km |
| Juli | VechtdalTrail 50 km Ronda dels Cims 170 km |
| Augustus | Summer Legends Trail 250 km Solo 50+ km |
| September | Pyrenees Stage Run 7-daagse (1 etappe doorlopen tot 50 km) Great Escape 160 km |
| Oktober | Foz Coa Douro Trail Adventure 7-daagse (1 etappe doorlopen tot 50 km) Grizzly of solo 100+ km |
| November | LEO180 210 km Solo 50+ km |
| December | Bello Gallico 160 km of UPNL 170 km Solo 50+ km |
2019 gaat hoe dan ook een mooi jaar worden. Wel iets rustiger opbouwen dan 2018 om niet weer een paar weken met een blessure te lopen. Tegen de griepjes misschien maar een familieverpakking latex handschoenen aanschaffen…
Comments