Naar aanleiding van mijn Duinhopperverslag kreeg ik zowel online als offline diverse vragen. Bij deze een selectie en mijn antwoorden. Misschien zit er wat voor je tussen, misschien ook niet.
Eten/drinken
Wat eet je onderweg allemaal?
In principe eet ik alleen voer dat je gewoon in de supermarkt kunt kopen. Op dit moment is dat een combinatie van Nuts minireepjes, Fruitella, Bifi runderworstjes en bananen. Voor noodgevallen heb ik altijd een paar gels (Overstims caramel/zoute boter) en vloeibaar magnesium (PowerBar, tegen kramp en stijfheid) bij me. Ik heb lang gelopen met zure staafjes van Look-a-Look, maar daar krijg ik de laatste tijd te snel een oprispende maag van. Dit is allemaal makkelijk draagbaar, handig verpakt (behalve Fruitella, kom ik op terug) en vederlicht voer, ideaal voor in de rugzak. Waar mogelijk eet je onderweg bij, denk aan tankstations, horeca-gelegenheden en liefdadigheid van andere lopers en supporters. Tijdens de Duinhopper heb ik gedurende 40 uur het volgende gegeten: 6 Nuts minirepen, 2 rollen Fruitella, 2 zure staafjes, 3 Bifi runderworstjes, 3 bananen, half steelpannetje pasta met tartaarsaus, half breekbrood, uitsmijter kaas, kom tomatensoep, bolletje vanille-ijs, 2 stukjes kaas, 1 zakje zoute chips, 1 stuk cheesecake, 2 gels en 2 buisjes magnesium. Geen idee hoeveel calorieen dit bij elkaar is, maar ik gok dat het niet in de buurt komt van de grofweg 17000 calorieen die ik volgens Strava verbrand heb. Oh ja, nog even over die Fruitella, die krengen zitten individueel nog best pittig verpakt. Het eerste deel van de Duinhopper had ik er geen moeite mee, maar naarmate slaap, honger en kou hun tol begonnen te eisen, verdween mijn fijnmotoriek als sneeuw voor de zon. Ik was soms wel vijf minuten aan het prutsen met die klotepapiertjes. Moet ik maar eens wat ingenieus op vinden…
Waarom drink je zoveel koffie?
Om wakker te blijven of beter gezegd, om alert te blijven. Ik hoor vaak dat dit een slechte gewoonte is omdat caffeine vochtafdrijvend zou zijn. Lees dan even dit artikel op Gezondheidsnet. Sluit exact aan op hoe ik het nuttigen van koffie onderweg ervaar. Nog een reden voor mij is omdat ik het lekker vind/er verslaafd aan ben.
Hoeveel drink je onderweg?
Ik vertrok met driekwart liter electrolytenmix in mijn rugzak. Daar is halverwege onderweg een halve liter Aquarius aan toegevoegd. Tijdens het schoonmaken van mijn rugzak bleek ik nog een halve liter vocht over te hebben. Dan zal ik dus driekwart liter gedronken hebben onderweg. Naast 7x cappucino, 3x espresso, 2x koffie, 2x chocomel, 4x bouillon en 4x cola. Niet belachelijk veel maar met dit weer was meer ook niet nodig. Had zondag wel lichte uitdrogingsverschijnselen, dus dat kan volgende keer beter.
Waarom hield je de hamburger niet binnen?
Dat is me nog steeds een raadsel. Mijn lichaam geeft normaal gesproken perfect aan wat ik wel en niet kan hebben en van nature heb ik een vrij sterke maag. Volgens Maarten waren het de augurkjes, maar tijdens bijvoorbeeld de TransAlpine Run eet ik me helemaal schraal aan zure bommen en geeft mijn maag geen krimp. De hamburger zelf was mager, er zat geen rare troep op. Het zal een combinatie van factoren geweest zijn, maar welke? Dat mag Joost weten…
Bier onderweg? Dat is toch niet normaal?
Rustig! Was een 0.0 Radler, dus vooral calorieen, geen alcohol. Maar goed, vaak zat onderweg bier, jenever en zelfs kruidenlikeur gedronken. Ongelukken bleven uit. Het grootste gevaar van alcohol voor ultralopers is versnelde uitdroging. In tegenstelling tot caffeine werkt alcohol wel vochtverdrijvend. Als je echt zoveel alcohol drinkt dat je gaat lopen slingeren, is het een kwestie van calibreren; de paden slingeren immers ook.
Mentaal
Wanneer wist je dat je het ging halen?
Drie dagen voor de start. Nee, zonder gekkigheid. Het afgelopen jaar ben ik op zoek gegaan naar een manier om DNFs te voorkomen. Na het debacle van de Mitic was ik er klaar mee om niet geringe hoeveelheden tijd, moeite en geld te stoppen in tochten waar ik na een vloek en zucht alweer uitstapte. Okee, ietwat overdreven, maar toch. De UPNL bracht mij terug naar de basis; Grizzly 100, Ultra Mind weekend en Bello Gallico vormden finetuning; Duinhopper bevestigde de methode. De weken voorafgaand aan een lange tocht overtuig ik mezelf dat het halen van de finish geen keuze is, maar een onherroepelijk vaststaand feit; lot zo je wilt. Door onderweg niet de discussie over al dan niet uitstappen met mezelf aan te hoeven gaan, houd ik veel meer mentale capaciteit voor probleemoplossing over. De vraag is dan ook nooit of, maar meer hoe ik bij de finish geraak. Heb ik het lek boven water? Moeilijk om met zekerheid te zeggen. Tot nu toe werkt het 100%, maar naarmate de uitdaging toeneemt, zal moeten blijken of de methode stand houdt.
Hoe blijf je gemotiveerd om de finish te halen?
Enigszins verwant aan de vorige vraag. Ik ben eigenlijk niet meer bezig met motivatie onderweg. Al mijn mentale energie gaat naar het hoofd bieden aan situaties die op mijn pad komen. Daarbij gebruik ik natuurlijk wel beproefde technieken als de tocht in stukjes opknippen, in het hier en nu blijven, focussen op de meest prangende issues, geen energie verspillen of gedemotiveerd raken door wat er nog komen gaat, enz. Tijdens de Duinhopper ben ik letterlijk geen moment bezig geweest me af te vragen of ik nog wel door moest gaan, of ik niet al genoeg had gedaan, of het een of ander aan ongemak of tegenslag niet een mooi excuus was om uit te stappen. Tot drie keer toe heb ik het aanbod gekregen naar Den Helder vervoerd te worden. Tot drie keer toe kwam dat aanbod zo absurd op me over in het licht van wat ik aan het doen was, dat ik geen moment overwogen heb erop in te gaan.
Waarom doe je dit?
De vraag waarvan je wist dat-ie komen ging. Er bestaat hier geen eenduidig antwoord op. Afhankelijk van fysieke/mentale gesteldheid, vraagsteller, antwoordgever en nog tig andere factoren, zal het antwoord steevast varieren. Wat voor mij enigszins de lading lijkt te dekken, is dit: ik heb niks beters te doen. Dat bedoel ik in de meest positieve zin van het woord. Er is niks dat ik beter kan, er is niks dat ik liever doe en er is voor mij niks dat meer voldoening geeft dan dit soort tochten lopen. Denk ik daar onderweg hetzelfde over? Lang niet altijd, zeker niet als het tegen zit. Maar de tocht staat niet op zich. Zowel in de voorbereiding en anticipatie, als gedurende en vooral ook na het succesvol uitlopen, zit een aanzienlijk deel van de voldoening. Vind ik het fijn om onderweg te zijn? Jazeker, maar dat hoeft niet perse 40 uur aan een stuk te zijn. Vind ik hardlopen zo leuk? Mwah, meer een noodzakelijk vervoersmiddel om onderweg te kunnen zijn (fiets is geen optie, dan verdwaal ik). De ‘kleinere’ motivaties dekken voor mij de lading niet. Je kunt volgens mij geen ultra lopen zonder er een keer de pest in te hebben, dus het idee dat het altijd maar leuk moet zijn, is een recept voor DNF.
Waarom liep je zolang alleen?
Was niet zozeer een keuze alswel een gevolg van het geringe aantal deelnemers, de uitgestrektheid van het parcours en de onregelmatigheid van ‘verzorging’ onderweg. Aan de andere kant, ik heb tenminste twee maal mensen laten lopen omdat ik even op mezelf wilde zijn, dus het was toch ook wel een beetje een keuze. Als je solo loopt ben jij de enige die bepaalt wat er wel en niet gebeurt. Rekening houden met anderen is vermoeiender dan je denkt, zeker als je van nature al wat minder sociaal ingesteld bent. Dat neemt niet weg dat ik op momenten hunkerde naar gezelschap, aanspraak of zelfs maar de aanwezigheid van anderen. Maar ja, waar vind je die zogauw ‘s nachts?
Fysiek
Hoe train je voor iets als de Duinhopper?
Ik ben van mening dat naarmate een tocht langer duurt, de balans tussen mentale en fysieke inspanning steeds meer richting mentaal overhelt. Dat wil niet zeggen dat je ongetraind of slecht getraind aan een dergelijke tocht moet beginnen, maar fysiek maakt het niet veel uit of je nou 20, 30 of 40 uur onderweg gaat zijn. Mentaal gaan er wel een aantal aspecten een steeds prominentere rol spelen. Denk aan slaapgebrek, eenzaamheid, zelfredzaamheid, probleemoplossend vermogen, focus, concentratie, enz. Vooral als je zonder slapen door blijft lopen, nemen mentale vermogens steeds verder af. Mentaal trainen is mentaal doen, oftewel ervaring opdoen bij voorkeur met een vangnet, iemand die je op kan vangen hetzij verbaal hetzij fysiek. Om nog even terug te komen op fysieke training, ik zeg altijd dat als je een afstand/tijd comfortabel onderweg kunt zijn, je het dubbele op je tandvlees aan kan. Misschien niet voor iedereen waar, maar volgens mij wel een aardige leidraad.
Heb je onderweg geslapen?
Niet gepland, nee. Drie minuten ontspannen die tot een half uur maffen en een bevroren achterwerk leidden en de anderhalve seconde slaapjoggen voordat ik tegen de grond kwakte daargelaten, heb ik niet geslapen. Was ook niet het plan vantevoren. Ik heb al vaker door tenminste 1 nacht heengelopen en dat beviel prima. Zolang je maar in beweging blijft, krijgt vermoeidheid niet dezelfde vat op je als wanneer je op de bank indommelt. Wat me wel tegenviel was dat ik de eerste nacht al slaapdronken werd, heb ik normaal gesproken geen last van. Staat tegenover dat ik de tweede nacht nergens last van had. Totdat ik in de auto zat…
Hoe blijf je warm onderweg?
Door te blijven rennen. Of joggen. Of dribbelen, als het echt niet meer gaat. Zogauw ik ga wandelen blijf ik niet warm genoeg, niet in dit jaargetijde tenminste. Meer en warmere kleding ligt voor de hand, maar brengt weer andere problemen met zich mee. Als je je warm genoeg kleedt voor wandelen, ga je tijdens het rennen teveel zweten waardoor je bij dalende temperaturen teveel afkoelt. Bovendien sjouw je weer een paar honderd gram extra gewicht mee. Voor mij werkt 2 tot 4 dunne laagjes nog het beste, waarbij ik de bovenste twee laagjes relatief makkelijk moet kunnen wisselen.
Wat heb je tegen asfalt?
Asfalt is hard, geeft niet mee, biedt weinig tot geen variatie en is gemaakt voor auto’s en fietsers. Af en toe wat asfalt om van het ene stuk natuur naar het andere over te steken, deert me niet. Kilometers lang teerstampen is niet mijn ding. Ik merk het dan ook direct aan mijn heupen, knieen en enkels, die zijn onverharde ondergrond gewend. Thuis ontkom ik tijdens doordeweekse trainingen niet aan verharde ondergrond, maar dat is nooit langer dan een uur en als het even kan ook geen asfalt.
Had je last van de Bello Gallico?
Moeilijk om in te schatten. Niet alles verliep van een leien dakje, maar fysiek leek ik in de drie weken tussen de Bello Gallico en de Duinhopper voldoende hersteld te zijn. Had mijn slechte eerste nacht iets te maken met een honderdmijler drie weken daarvoor? Wellicht. Ik sliep goed en tijdens trainingen kon ik nog redelijk diep gaan, maar het is bijna onmogelijk om de aanslag van 40 uur onderweg zijn te simuleren. Maar goed, de vraag was of ik er last van had. Eigenlijk niet, nee. Wat ik tijdens de Duinhopper onderweg tegenkwam aan pijntjes en ongemak was onvermijdelijk. Misschien was het een paar uur later begonnen als ik de BG niet had gelopen, maar wat koop je daarvoor?
Kreeg je blaren?
Nee. Ik liep op Salomon Speedcross Vario 2 en wel hetzelfde setje dat tijdens de Bello Gallico zijn vuurdoop kreeg. Twee loopjes, 69 uur en 370 km verder ben ik heel tevreden met deze stappers. Maar vergeet alsjeblieft de sokken niet, mensen. Ik loop al jaren op Falke Trekking Stabilizing sokken. Officieel zijn het wandelsokken, maar omdat ze heel strak om je voet heen zitten en op cruciale plekken wat ondersteuning en bescherming bieden, loop ik nooit blaren. Dus, strakke sokken, ruime schoenen, geen blaren.
Waar had je achteraf (fysiek) last van?
Beurse knieen, links iets meer dan rechts. Gevoelige voetzolen en wat pijntjes rondom mijn voeten. Bovenrug die regelmatig verkrampte. En iets heel raars: een paar dagen lang een sterk verminderde smaak. Als in, veel smaakte naar boordkarton. Was niet echt een pijl op te trekken, soms kwam een smaak wel door, dan weer niet. Vaag. Oh ja, ik was ook wat sneller moe dan normaal, hunkerde wat vroeger op de avond naar mijn bedje. Duurde bij elkaar een dag of drie voordat ik weer de oude was.
Waarom doe je dit en rook je nog steeds?
Tja, wat moet ik hier op antwoorden? Toen ik begon met hardlopen, een jaar of zes geleden, rookte ik al. Ja, stom, ongezond, etc. Ik had ergens de hoop dat de lol in het hardlopen me wel van het roken af zou brengen. Immers, als roken mijn lopen beperkt, kies ik toch liever voor de benen dan voor de sigaret, niet? Het liep anders. Waar ik aanvankelijk alleen nog voor en na het lopen rookte, doe ik dat tegenwoordig bij lange tochten ook onderweg. En ik wandel of pauzeer ook niet altijd als ik een sigaret opsteek. Maar goed, dat is geen antwoord op de vraag. Dit wel: ik doe dingen die ik leuk vind en die ik lekker vind. Daar vallen voor mij hardlopen en roken onder. Belachelijke combinatie? Je zal versteld staan van het percentage rokers onder ultralopers. Ga ik ooit nog stoppen? Denk het wel, maar tot in hoeverre kun je een verslaafde op zijn woord geloven?
Uitrusting
Waarom heb je soms maar 1 handschoen aan?
Omdat dan alleen die hand koud is. Meestal mijn rechterhand, doorbloeding rechts is wat slechter dan links. Als ik alleen een linkerhandschoen aan heb, kan het ook zijn dat ik blote vingers nodig had om een Fruitella uit het papiertje te peuteren.
Hoe houdt je je horloges 40 uur aan de praat?
Simpel: accu’s. Of powerbanks, hoe die krengen ook heten. De meeste GPS-horloges hebben een accu van maximaal 300 mAh. Met een powerbank van 2200 mAh kom je dus al 7 keer bijladen. Kwestie van de powerbank ergens in je rugzak, kabeltje naar je horloge en doorlopen maar. Wel handig als je horloge opladen tijdens het lopen ondersteunt. Mijn Garmin Fenix 3 en Suunto Spartan Ultra doen dat beiden. Voor zover ik weet ondersteunt elke Suunto laden tijdens lopen. Bij Garmin zaten ze flink aan de hash toen er besloten moest worden welke horloges wel en welke niet. Houd er overigens rekening mee dat de meeste horloges niet meer dan 1 Ampere pikken vanuit een powerbank. Vrijwel alle powerbanks onder de 5000 mAh hebben dat, daarboven vrijwel altijd 2.1 Ampere. Neem het risico niet, ik heb wel eens een horloge in een dure armband zien veranderen.
Waarom loop je met twee horloges?
Omdat ik een nerd ben. Ooit begonnen met een paar Garmins, toen de Suunto’s erbij. Vond het zonde om mijn Garmin data te laten verstoffen, dus deed ik beide horloges maar om. Bijkomend voordeel: backup. Ik heb meer dan eens een uitvallend horloge gehad en dan was ik heel blij met het andere apparaat als backup. Bij lange tochten houd je ook nog eens beter evenwicht door aan beide polsen gelijk gewicht te hebben hangen. Valt het je nooit op dat ultralopers altijd naar 1 kant over beginnen te hellen naarmate de tocht langer duurt?
Wat neem je allemaal mee in je rugzak?
Hangt sterk af van het soort tocht, verplicht materiaal en weersomstandigheden. Ik ga liever te licht weg dan te zwaar, maar dat is me ook wel eens opgebroken. Voor de Duinhopper had ik bij me: eten (van alles twee stuks) en drinken (driekwart liter), ultralichtgewicht regenjack, nooddeken, hoofdlamp met extra batterijen, accu’s met laadkabels, telefoon, kauwgum, sigaretten en aansteker, muts, overwanten, extra buff, vouwbare beker, geld, pinpas en tracker. Achteraf gezien had ik misschien beter ook nog een lichtgewicht regenbroek en een extra setje handschoenen mee kunnen nemen. Halverwege en op driekwart heb ik een en ander aangevuld vanuit een dropbag bij Linda in de auto. Was zij er niet geweest, had ik het mee moeten sjouwen.
Hoe blijf je op het pad?
Door elke paar seconden op je horloge te kijken, daar staat namelijk de route op. Die route wordt getoond als een eenvoudige lijn, dus geen kaartmateriaal of turn-by-turn navigation. Je volgt ook niet zozeer letterlijk de lijn, maar je vergelijkt de wijzigingen van de lijn met de paden voor je. Dus stel dat de lijn veertig graden naar links buigt, dan zoek je een pad tussen 10 en 11 uur. Komt er een hele scherpe, bijna 160 graden hoek aan, dan kijk je al opzij of daar een pad te zien is. En soms loop je verkeerd. Dan heb je of het verkeerde paadje uit meerdere mogelijkheden gekozen of je hebt niet op zitten letten en te weinig op je horloge gekeken. Dan moet je weer een stukje terug. Op een parcours van 200 km kan dat zomaar een kilometer of zeven omlopen betekenen.
Overigen
Is wat je doet niet gevaarlijk?
Ik kan het hier wel doodleuk gaan ontkennen, maar dat is niet eerlijk. Je loopt niet serieus gevaar, maar risico is er altijd. Als in de bergen het weer omslaat en je bent niet goed voorbereid, heb je een probleem. In Nederland of zelfs de Ardennen ben je nooit ver verwijderd van beschaving en spelen weersomstandigheden een minder grote rol. Maar toch… Stel dat ik mijn hoofd tijdens mijn val zo lelijk had gestoten dat ik buiten bewustzijn was geraakt, hoe lang duurt het dan voordat men door heeft dat er iets mis is? En is dat lang genoeg om ernstig onderkoeld te raken? Ik ging als laatste 200-loper uit Den Helder weg, dus er zat ook niemand achter mij. Tuurlijk, je kunt ook thuis van de trap af sodemieteren, je hoofd lelijk stoten en dagen later terug gevonden worden. Toch is dat risico wat minder groot dan wanneer je slaapdronken, diep in de ochtend over technische paadjes zwalkt. Heb ik me onderweg zorgen gemaakt? Geen moment. Zou ik een dergelijke self-supported tocht in de bergen doen? Niet zonder grondige voorbereiding en zeer scherpe veiligheidsmaatregelen.
Wordt je vrouw niet helemaal gestoord van je avonturen?
Als ze niet zelf meeloopt of alleen support levert, merk ik wel eens wat tekenen van… verzadiging? Ik kan moeilijk maat houden: als ik iets doe wil ik altijd meer, verder, langer, langzamer (niet sneller in ieder geval). Linda is daarin wat gematigder. Vaak doet ze hetzelfde 1 of 2 jaar nadat ik iets absurds bedacht heb, maar dan nog steeds met beleid, opbouw en dosering. Denk niet dat ze echt gestoord wordt van hetgeen ik uitspook, daarvoor kent ze me te lang/te goed. Enige uitzondering daarop is de Legends Trail: ze kon letterlijk niet geloven dat ik me ingeschreven had.
Heb je nog tips?
Wees zuinig op je voeten. Pedicure 1x in de 6 tot 8 weken en aantal keren voetenbad na een lange loop, is geen overbodige luxe. Als ik soms de gehavende voeten van collega ultralopers zie, lopen de rillingen over mijn rug. Sommigen zien het als een badge of honor, anderen weten eenvoudigweg niet beter. Maar denk eraan dat wat je nu je voeten aandoet, zich in de loop van tijd gaat wreken in allerlei klachten en pijntjes elders in het lijf. Zorg dus goed voor dat essentiele gereedschap. Andere tips? Vergeet naast je fysieke voorbereiding, je mentale voorbereiding voor een lange tocht niet. Ga niet in gevecht met zand. Maak vooraf een plan, maar blijf onderweg flexibel. Zoek niet naar excuses om uit te stappen, maar bedenk oplossingen om je doel te bereiken. Zoek onderweg niet de redenen waarom je dit doet, dat is voor- en achteraf veel leuker en een stuk constructiever.
Wie ben je waarvoor dankbaar?
Linda, voor haar support. Ruud, voor zijn support. Schoonmama, voor haar pasta. Maarten, voor zijn gezelschap. Marek, voor zijn persoonlijke bericht. Jean Pierre, voor zijn knuffel. Jaco, voor zijn gezelschap. Sebastian, voor zijn aanmoediging. Cor, voor zijn verrassing. Eelco, voor zijn ravito. Peter, voor zijn ravito. François, voor de route (behalve Petten). Stef en Tim, voor de trackers. Den Helder, voor het laatste stukje wind mee. Mijn collega’s, voor hun begrip de week erna. Iedereen die me een warm hart toedroeg, omdat je me een warm hart toedroeg.
Comments