Over

Ultrashuffle. Het tempo waarin je vervalt als je al even onderweg bent. Dan heb ik het niet over een paar uur, maar over tientallen uren, zo niet dagen en nachten. Ultralopen is een mentale exercitie, hoor ik vaak. Wat dat mentale dan precies inhoudt, wordt niet uit de doeken gedaan. Verschilt per persoon, per loop, per mindset, denk ik. Lange tijd in beweging blijven heeft een fysieke basis, maar als dribbelen natuurlijker aan begint te voelen dan wandelen en/of stilstaan, weet je dat je in de ultrashuffle zit. Of beter gezegd: loopt.

Maar ultrashuffle is meer dan langzaam hardlopen, het is tevens de kunst van het vertragen. Niet alleen onderweg, maar juist ook in het dagelijks leven. Weg met haast en gejaag, gewoon regelmatig stilstaan bij wie je bent, wat je hebt en hoe je het doet. Lopen is heel basaal. Heb je honger? Eet wat. Dorst? Drink iets. Koud? Trek wat extra’s aan of loop een beetje door. Is dat basale toe te passen op ons dagelijks leven? Actie, reactie in plaats van huichelen, draaien en uitstellen?

Kom regelmatig terug en wellicht vindt je (een deel van) het antwoord op deze vraag. Tussen verslagen en overdenkingen door probeer ik heldere momenten op ‘papier’ te zetten. Aan jou als lezer de schone taak dit te beoordelen en als het even meezit, mij van repliek te dienen en/of met me mee te denken. Niks moet, veel mag. Net als onderweg.