Stemmetje
Eind juni begint een steeds drammiger stemmetje in mijn hoofd te vragen wanneer de UPNL weer aan de beurt is. Idee was oorspronkelijk om deze tocht samen met Jaco te lopen, maar door omstandigheden (vakantie, andere loopjes, etc), zit dat er dit jaar niet meer in. Geen ramp, de UPNL ligt er volgend jaar ook nog, grapt Jaco. Dat is wel zo, dramt het stemmetje, maar je zou hem dit jaar nog eens lopen. Niet zozeer voor de trainingskilometers of zelfs maar de beleving, maar juist om erachter te komen of je het nu beter kan. Beter als in minder lang onderweg, minder pijn tijdens de loop, niet dezelfde fouten maken als vorig jaar, sneller herstel achteraf, enzovoorts. Probleem is dat mijn loopagenda behoorlijk vol zit en een 100-mijler is niet bepaald een tussendoorloopje, zeg maar. De enige serieuze mogelijkheid is eind juli, twee weken na de Gran Trail Courmayeur, twee weken voor de Trail des Fantomes. Niet ideaal, maar te doen. Helaas is dat net het weekend met nachten boven de 30 graden, overdag is het zelfs met airco amper uit te houden. Omdat ik niet zit te wachten op weer een hittestuwing, besluit ik het te houden bij een 50 km training op zondag en bewaar ik de UPNL voor later. Na zorgvuldig wikken wegen kom ik met wat tegenzin op het weekend na de Trail des Fantomes; twee weken daarna valt alweer de PSR en die moet ik wel goed uitgerust beginnen. Een week na de Fantomes is niet ideaal, maar na de PSR wordt het vrijwel onmogelijk: Great Escape, Foz Coa Douro en LEO houden me tot half november zoet. Daarna zijn de nachten alweer zolang dat ik mezelf nooit gemotiveerd genoeg ga krijgen.
Start
Vrijdagavond, 17 augustus om exact 20:00 zet ik mezelf in beweging. Parcours is de UPNL+, een 165 km variant op de 154 km lange UPNL. Kwestie van wat ‘saaie’ stukken eruit en hier en daar een lusje extra, niet in de laatste plaats om wat meer horeca aan te tikken. Solo, geen support en alles bij me wat ik denk onderweg nodig te hebben. Dat is niet veel. Rugzakje met eten en drinken, arm sleeves en lichtgewicht regenjack voor als het echt koud wordt, GoPro voor filmpjes, twee buffjes en een mapje met geld, ID-kaart, OV-kaart en pinpas. Vrij minimalistisch, maar gezien de weersvoorspelling en mijn bekendheid met de route waarschijnlijk precies goed.
Nacht
De nacht verloopt voorspoedig. Ik struikel regelmatig over wild, wordt tot twee keer toe zelfs bijna ‘aangereden’ door een kudde edelherten. Bizarste moment is wanneer een rots op een met hoog gras overwoekerd paadje een slaperig zwijn blijkt te zijn. Luidkeels krijsend scheurt het monster ervandoor als ik voorzichtig met de punt van mijn schoen deze schijnbare hallucinatie test. Ben meteen weer wakker. Waar in het verleden de nacht voor mij een onaangenaam dingetje was, loop ik nu als een zonnetje, pun intended. Temperatuur is precies goed, benen voelen soepel en ik stoor me niet aan mijn lichtbundel. Na een kleine zes uur kom ik aan bij BP De Hucht, ‘s nachts de enige mogelijkheid tot revitaillering. Drie koffie, een chocomel en een appelflap later vervolg ik mijn weg. Heb iets meer tijd genomen dan gepland, veertig minuten, omdat dit de enige stop is deze nacht.
Ontbijt
Dik vijf uur later zit ik aan het ontbijt bij Van der Valk De Veluwe. Bakje kwark, koffie, sneetjes toast met roerei, sinaasappelsap, het gaat erin als koek. Ook leuk om wat aanspraak te hebben. Na bijna 12 uur zonder menselijk contact voelt zelfs een kwartgevulde ontbijtzaal aan als een drukte van jewelste. Ik heb een goede bui. Paar uur geleden de zon op zien komen op de Veluwezoom en vanaf Terlet in het licht een heel nieuw stuk gelopen. Voelt als een hele andere loop zo. Mentaal fris, fysiek fris genoeg, af en toe een dommelneiging. Ik pak een uur, geeft me de kans wat electronica op te laden en de beentjes horizontaal te laten rusten.
Na het ontbijt kak ik in. Ik zwalk over de paden, houd met moeite mijn ogen open. After breakfast dipje? Een gelletje biedt uitkomst. Nooit gedacht dat ik die zou gebruiken om wakker te worden, maar het werkt. Na twee uur bereik ik De Wageningsche Berg waar ik mezelf op een biertje trakteer en mijn water voor het eerst bijvul. Toch bijna 15 uur onderweg met nog geen driekwartliter. Voordeel van door de nacht lopen, zullen we maar zeggen. Het biertje, en het rustmomentje, zijn bewust gepland voor het stuk dat komen gaat. Negen kilometer open terrein, voornamelijk asfalt, de verbinding tussen Wageningen en Rhenen. Vorig jaar liep ik hier in de vroege ochtend, nu in de brandende zon. Mijn route mijdt gelukkig de uiterwaarden van de Nederrijn, geen natte voeten voor mij.
Lunch
Drie uur later struikel ik over een horde dagjeslopers. Ik ben bijna bij ‘t Berghuis, reikhalzend uitkijkend naar lunch. Vandaag vindt hier kennelijk ook de Amerongse Berg Trail plaats, een 10 en 20 km trailrun, georganiseerd door Chris van Beem. Terwijl ik soep en een uitsmijter kaas wegwerk, word ik herkend door de uitbater. Trots vertelt ze de aanwezigen dat ik hier altijd kom eten als ik de UPNL loop. Ja, alweer voor de tweede keer… Grappig genoeg word ik door een aantal lopers herkend van mijn Ultrashuffle artikelen, vooral Dalen is populair onder de trailrunners. Tikkeltje bizar om door volslagen vreemden herkend te worden, zelfs aangestaard te worden alsof ik een vreemde diersoort ben. Ik grabbel dan ook snel mijn spullen bij elkaar, reken af en ontvlucht de drukte.
Nu wordt het zwaar: 123 km op de teller, dik 45 te gaan, op huidig tempo nog 6 tot 7 uur voor de boeg. Dat soort gedachten kunnen je breken, zeker als je niet zo fris meer bent. Ik herken het gevaar en focus me op de eerstvolgende beloning: biertje bij Landgoed Zonheuvel. Dat blijkt, na 2,5 uur afzien, zo’n gruwelijke kaktent te zijn, dat ik in no time een biertje en een cola wegtik om me zo snel mogelijk uit de voeten te maken. Ik zal niet heel fris meer ruiken, maar zoals ik hier weggekeken word heb ik nog nooit meegemaakt. Toegegeven, ik droeg geen stropdas en mijn korte broek valt boven de knieen, maar kom op mensen, het is zomer. Ach, ik heb mijn natje weer binnen, op naar Huis Beaufort. Daar neem ik iets meer tijd, stuk gezelliger. Opnieuw word ik herkend, dit keer door een volger van mijn Duinhopper avontuur. Hij verbaast zich erover dat ik twee van dit soort tochten in een jaar gebolwerkt krijg. Ik houd wijselijk mijn mond over Legends, Helipad, Zugspitz, Courmayeur, Great Escape en LEO. Het gaat er bij sommige mensen nou eenmaal niet in dat ik dit doe om onderweg te zijn, niet om prestaties te leveren of zelfs maar sportief bezig te zijn.
Avond
Van Austerlitz naar Hilversum is nog dik 20 km, zeker 3 uur voor de boeg. Ik besluit om een laatste rustpauze bij restaurant ‘t Hoogt in te lassen. Weliswaar maar een uurtje vanaf Huis Beaufort, maar nu de avond in begint te vallen is het maar afwachten of er verderop nog iets open is. Bij ‘t Hoogt is het een gezellige boel. Waar ik eerst nog gemaand wordt mijn Paulaner Weizen snel te nuttigen voordat de laatste gasten vertrekken, ontdooit het personeel zogauw ze doorkrijgen wat ik aan het doen ben. Jong en oud vergaapt zich aan zowel mijn verhaal als mijn huidige staat. Het voelt nog wat ongemakkelijk om zo in het middelpunt van de aandacht te staan. Aan de andere kant, het is ook wel lekker om niet geheel anoniem dit avontuur te beleven. Het scheelt dat een aantal personeelsleden zelf ook wel eens een trailtje loopt, iets waar de omgeving van het restaurant zich bij uitstek voor leent. Waar de oorspronkelijke UPNL een afgrijselijk stuk asfalt pakt bij Soesterberg, weet ik mijn kennis van dit gebied goed te benutten en de leukste paadjes over de vliegbasis en door het bos te pakken.
Na wat hoofdrekenwerk besef ik dat deze tocht sowieso de 170 km aan gaat tikken. Dat betekent nog 16 km, waarschijnlijk zonder pauzes, dus rond een uur of half twaalf klaar. Ik vraag Linda of ze me op station Hilversum Sportpark binnen wil halen, zodat ik met de auto naar huis kan. Ja, solo en self-supported betekent eigenlijk ook dat ik zelf met de trein naar huis moet, maar ik geloof het wel even. De tocht is waar het om draait, niet de reis naar huis achteraf. Bovendien voelt het raar om niet naar iemand toe te lopen, om in volledige anonimiteit aan te komen en dan de handjes in de lucht te gooien. We spreken af dat ik drie kwartier voor vermoedelijke aankomst een seintje geeft zodat Linda genoeg tijd heeft naar Hilversum te komen.
Laatste loodjes
Maar eerst moet ik nog een stukkie en helaas niet het meest inspirerende deel van de route. Het stuk bij en na de Lange Duinen gaat nog, maar de lange rechte boslanen in Pijnenburg lijken oneindig. Het enige dat je kan doen is kop omlaag en doorstiefelen, vooral niet nadenken over hoe lang nog en hoe traag de kilometers voorbij gaan. Bij het Pluismeer verdwaal ik in een zee van varens die ver boven mijn hoofd torenen. Overdag is het al geen sinecure om hier niet verstrikt te raken in varen/braam-combinaties, ‘s nachts lijkt het een onmogelijke opgave. Ik haal diep adem en probeer me de situatie van vorig jaar te herinneren toen ik hier in het licht liep. De truc is een klein stukje onbegaanbaar pad in te lopen, dan een kwartslag naar links te draaien en met een soort tegengestelde lus de sluiproute het oerwoud uit te klauteren. De rest van de route is gelukkig een pak makkelijker, langs Drakensteyn, de Hoge Vuurseweg oversteken, richting Hilversumsche Golf.
Ik hoor al een tijdje muziek in de verte. Zou er in Hilversum een concert zijn of zo? Maakt de finish wel wat leuker. Maar nee, het is een bruiloft op Boschoord met live muziek. De gasten zijn al wat beschonken en vergapen zich aan de idioot die met een hoofdlampje op voorbij komt dribbelen. Even kom ik in de verleiding om het aangeboden biertje aan te nemen, maar dat zou ten koste gaan van kostbare minuten nu ik Linda het driekwartierssignaal heb gegeven. De muziek verdwijnt op de achtergrond als ik me opmaak voor de laatste drie kilometer. Dat klinkt niet als heel ver, maar na 167 km en 27 uur onderweg, lijkt het oneindig. Nog maar een keer kop omlaag en doorstiefelen. Onder de A27 door, stukje door een buitenwijk en eindelijk draai ik de Soestdijkerstraatweg op. Als toetje mag je deze straat een kilometer lang uitlopen met zicht op de finish, Hilversum Sportpark.
Finish
Ruim een jaar geleden liep ik hier samen met Pim, wist ik er nog een soort van eindsprint uit te persen. Nu dribbel ik rustig door. Linda loopt de laatste honderd meter mee. Over het spoort linksaf, de laatste meters naar de stationsklok. Na 27,5 uur en dik 170 km zit dit avontuur erop. Vergeleken met vorig jaar ging het zoveel beter, zowel fysiek als mentaal. Eigenlijk geen fouten gemaakt en wat ik aan obstakels tegenkwam eenvoudig en doeltreffend opgelost. Denk aan arm sleeves als geimproviseerde handschoenen, bier in plaats van vast voer toen eten lastiger werd, combinatie van geduld en fatalisme tijdens de dipjes. Die laatste waren overigens veel minder uitgesproken dan vorig jaar. Zal te maken hebben met een stukje meer ervaring maar ook met de relatief milde weersomstandigheden dit jaar.
Verbeteringen ten opzichte van vorig jaar zijn te talrijk om op te noemen. Geen gedoe met navigatie en leegrakende/uitvallende klokjes, geen pijnlijke voeten als gevolg van natte schoenen, veel minder problemen met verschil tussen dag en nacht, veel minder moeite met opstarten na rustpauzes, veel minder en minder lange pauzes genomen, minder problemen met eten en drinken, betere indeling met eerst de nacht, dan de dag, enzovoorts. Ik denk echter dat de grootste winst ligt in de eerdere ervaring. Je weet wat er komen gaat en zolang je je niet laat deprimeren door de enormiteit van de tocht, kun je deze voorkennis positief proactief inzetten. Ik denk niet dat ik hem nog een keer solo ga lopen, twee keer is genoeg. Het lijkt me wel ‘leuk’ om 1 of meerdere UPNL-aspiranten te begeleiden/vergezellen. Laat maar weten als je geinteresseerd bent.
Video
Ik heb onderweg zo’n beetje elk uur tot anderhalf uur een kort filmpje gemaakt waarin ik een en ander vertel over fysieke en mentale staat, gebeurtenissen onderweg en wat er zoal met je gebeurt tijdens een dergelijke tocht. Het resultaat is dik een uur aan beeldmateriaal waarvan het eerste half uur ‘s nachts. Het is nogal een zit om de hele video te kijken, maar het geeft wel een interessant beeld van het verloop van een 100-mijler in Nederland.
Comments