Peneda Geres Trail Adventure 2018

Peneda Geres Trail Adventure (PGTA) was weer een feestje. Ondanks dat het al de derde keer is voor Linda en mij en ondanks 13 maanden wachten, zijn we toch weer in meerdere opzichten prettig verrast. Veel Nederlanders dit jaar, zelfs het grootste aantal uit 1 land met 33 deelnemers. Een organisatie die elk jaar verbetert en professionaliseert. Subtiele wijzigingen in bekende routes die het karakter voldoende veranderen om als nieuw ervaren te worden. Voor het eerst twee dagen slecht weer. Okee, die laatste was een minder prettige verrassing.

De PGTA begint voor ons vaste prik te worden. Ik kijk nu al met een schuin oog naar de registratie voor 2019. Sommige mensen vertikken het om meer dan 1 keer hetzelfde evenement te lopen. Kan ik op zich inkomen, maar de PGTA is voor ons meer dan een evenement: het is een weerzien met zowel een omgeving als een groep mensen die we stilaan als familie beschouwen. Zie het als onze jaarlijkse voorjaarsvakantie. De een doet het met wintersport, wij lopen graag een stukje door de mooiste natuurgebieden die Portugal te bieden heeft.

Concept

In de basis is de PGTA een etappeloop met afstanden tussen de 10 en 50 km per dag. Je kunt daarbij kiezen voor een aantal dagen (4 of 7) en een niveau (Starter of Advanced, komt neer op hele of halve afstand per dag). Heb je een keuze gemaakt, dan loop je in een klassement, bijvoorbeeld ‘4 Days Advanced’ of ‘7 Days Starter’. Blijkt het gekozen klassement wat te zwaar en wil je onderweg een tandje terug, geen probleem. Wil je als Starter een dag doorhalen op de Advanced afstand, ook geen probleem. De organisatie hanteert geen tijdslimieten.

Wat de organisatie wel doet, is voor je zorgen. Dat begint met ophalen vanaf het vliegveld waar je aankomt. Dan volgt een aantal dagen relatieve luxe: verblijf in 4-sterren hotels, elke dag ontbijt, lunch en diner, busvervoer, overvloedige verzorgingsposten, mogelijkheid tot (goedkope) massage, behulpzame staf, uitstekende afpijling. Maar wat misschien nog wel veel belangrijker is, de organisatie laat je nooit zitten. Is niet iedereen er op tijd voor de start? Dan starten we wat later. Voelen deelnemers zich veiliger als de organisatie altijd weet waar ze zijn? Dan krijgen ze een tracker. Lopen we door een onherbergzaam gebied waar hulpdiensten moeilijk kunnen komen? Dan lopen de doktoren mee die dag. Allemaal duidelijke indicaties dat de organisatie het beste voor heeft met de deelnemers. Afsluitend wordt je weer netjes teruggebracht naar het vliegveld.

Om je een idee te geven van de afstanden en hoogtemeters, bij deze een overzicht:

  • 4 Days Starter: 14 km/150 hm, 16 km/500 hm, 27 km/1600 hm en 19 km/700 hm.
  • 4 Days Advanced: 14 km/150 hm, 38 km/1700 hm, 50 km/2000 hm en 30 km/1300 hm.
  • 7 Days Starter: hetzelfde als 4 Days Starter plus 15 km/500 hm, 11 km/700 hm en 16 km/1100 hm.
  • 7 Days Advanced: hetzelfde als 4 Days Advanced plus 27 km/1100 hm, 36 km/2100 hm en 16 km/1100 hm.
  • Als toetje nog de Solidarity Trail: 27 km/2000 hm.

Terrein

Tijdens de PGTA kom je niet erg hoog, maximaal 1200 meter. Maar in sommige gebieden begint de boomgrens al op 800 meter dus je waant je soms in serieus hooggebergte. Het terrein maakt of breekt je tocht. In 15 km kan je rustig 10 verschillende soorten ondergrond voorgeschoteld krijgen, van Romeinse wegen tot kniehoog struikgewas of met keien bestrooide paden, van waterdoorsteken tot slingerende single tracks en smalle richels. Kijk niet raar op als je in plaats van een pad een al dan niet droge rivierbedding volgt. Er zit voor de die-hard trailer wellicht wat teveel verharde ondergrond in de PGTA, maar een deel daarvan leidt door middeleeuws aandoende dorpjes of dient als oversteek tussen de verschillende natuurgebieden. Ongeacht de ondergrond, de uitzichten zijn elke dag fenomenaal, mits laaghangende bewolking en/of mist geen roet in het eten gooit.

Ik werd dit jaar grappig genoeg een beetje verrast door het technische gehalte van het terrein. Zolang had ik uit zitten kijken naar dit evenement, dat ik alles wat er zwaar aan is, een beetje was vergeten. Tijdens de night trail de eerste dag speelde dit nog geen rol, maar de tweede en daaropvolgende dagen kreeg ik het flink voor mijn kiezen. Het is niet eens zozeer een specifiek soort terrein dat deze tocht zo zwaar maakt, maar juist de enorme diversiteit en verschillende types ondergrond die elkaar in rap tempo opvolgen. Alleen met strakke focus en een flinke dosis behoedzaamheid leg je deze tocht zonder kleerscheuren af. Dat betekent niet dat je nooit eens om je heen kunt kijken. De organisatie stopt er expres wat makkelijkere stukken (lees: verhard) in zodat je ook nog in relatieve rust van de omgeving kunt genieten.

finish
boomgrens
variatie
sprookjesachtig
klimmen
slecht weer
rotsen
wolken
riviertje
natte voeten
gele zaagjes
varens
beekje
steil
terrassen
ongerept
mistig
klimmen
uitzicht
afdaling
onherbergzaam
bruggetje
water
uitzicht
windmolens
bruggetje
romeins pad
kapelletje
kanaal
onbegaanbaar
boomgrens
kiezels
lintjes zoeken
Groen
opklaring
gevonden
kasteeltoren
geen pad
roucas
uitzicht
rio lima
pittige klim
lastige paadjes
grillig
top
uitzicht
klim
oude brug
ponte da misarela
genieten
samen
waterval
geitjes
natuurschoon
reuzenbanken
klimmen
koetjes
rots en hei
top
uitzicht
paars
op en neer
cascata do tahiti
touw
klauteren
bochtje
zonlicht
waterval
zoeken
uitzicht
nat pad
steile afdaling
rare bomen
klimmen
granieten snelweg
rauw
steenmannetje
oase
helder
aanpoten
stenig
kiezelsteen
huis
afdaling
weg zoeken
Finish
Boomgrens
Variatie
Sprookjesachtig
Klimmen
Slecht weer
Rotsen
Wolken
Riviertje
Natte voeten
Gele zaagjes
Varens
Beekje
Steil
Terrassen
Ongerept
Mistig
Klimmen
Uitzicht
Afdaling
Onherbergzaam
Bruggetje
Water
Uitzicht
Windmolens
Bruggetje
Romeins pad
Kapelletje
Kanaal
Onbegaanbaar
Boomgrens
Kiezels
Lintjes zoeken
Groen
Opklaring
Gevonden
Kasteeltoren
Geen pad
Roucas
Uitzicht
Rio Lima
Pittige klim
Lastige paadjes
Grillig
Top
Uitzicht
Klim
Oude brug
Ponte da Misarela
Genieten
Samen
Waterval
Geitjes
Natuurschoon
Reuzenbanken
Klimmen
Koetjes
Rots en hei
Top
Uitzicht
Paars
Op en neer
Cascata do Tahiti
Touw
Klauteren
Bochtje
Zonlicht
Waterval
Zoeken
Uitzicht
Nat pad
Steile afdaling
Rare bomen
Klimmen
Granieten snelweg
Rauw
Steenmannetje
Oase
Helder
Aanpoten
Stenig
Kiezelsteen
Huis
Afdaling
Weg zoeken
previous arrow
next arrow
 

Verslag

Net voor aanvang van de PGTA krijg ik last van keelpijn, wat al snel overslaat in een verkoudheid. Althans, dat denk ik. Koorts tijdens de derde t/m de zesde etappe wijst echter op een griepje. Slechte timing! Ik overweeg om terug te schakelen naar de Starter, maar met wat paracetamol en gas terug kan ik alle dagen goed uitlopen. Nee, het is niet heel verstandig door te lopen met koorts, maar ik zie mezelf ook niet drie, vier dagen met koorts in de bus zitten. Etappe vijf en zes vallen wat zwaar, vooral door de hitte, maar door bewust rustiger aan te doen kan ik het goed bolwerken.

De eerste etappe is een night trail vanuit Ponte de Barca langs de rivier westwaarts en weer terug. Je weet dat je rustig aan moet beginnen tijdens een etappeloop, toch jakkert iedereen over het pad alsof de komende dagen niks voor stellen. Hoewel het overdag aangenaam is, koelt het in de loop van de avond flink af. Ik ben daarop voorbereid qua extra kleding, maar ik zie menig deelnemer flink klappertanden achteraf.

Etappe twee is een ingekorte versie van de marathonafstand van afgelopen twee jaar met start en finish in Arcos de Valdevez. Door hier en daar wat subtiele aanpassingen, lijkt de route voor de helft als nieuw. Voor het eerst in drie jaar hebben we zowaar slecht weer. Temperatuur tussen de 10 en 15 graden, bewolkt, mistig en regelmatig wat regendruppels. Gelukkig breekt in de loop van de dag het zonnetje door. Na de finish loop ik nog een stukje door om de 40 aan te tikken.

Van Sistelo naar Melgaço via het Peneda natuurpark, vormt de derde etappe. Flinke klim, pittige afdaling het park in en dan via prachtige paadjes richting de finish. Oorspronkelijk is de etappe bijna 53 km, maar door rechtstreeks naar Melgaço te lopen in plaats van via de rivier, komt het uit op krap 49. Niet genoeg voor een mooi rond getal, dus nog maar een stukje eraan plakken.

De vierde etappe, van Peneda naar Lindoso, weet elk jaar weer te verrassen, vooral door de steile klimmetjes na de tweede verzorgingspost. Dit jaar nog een twist: in plaats van meteen de afdaling in, eerst alle trappen bij de kathedral omhoog. Dat voel je wel even. Na de afdaling volgt een slingerende asfaltweg die uit het dal omhoog kruipt. Niet heel inspirerend, maar je kunt wel van het uitzicht genieten zonder op je plaat te gaan. De afdaling naar Soajo is geweldig, de klim daarna iets minder. En zoals iedere recidivist weet volgt daarna nog de stuwdam en het talud, met de finish pal naast Castelo do Lindoso. Bijna 30 op de klok, dus een stukje doorgedribbeld.

Etappe vijf blijft een raar ding. Met de bus van Montalegre naar Pitōes das Júnias om dan weer terug te lopen naar Montalegre. Het eerste stuk loop je relatief hoog, vrij kale bedoening maar wel prachtige uitzichten. Dan duik je een dalletje in en waan je jezelf even in de jungle. Na de eerste post volgt eindeloos op en neer. Nooit lange klimmen of afdalingen, maar qua beleving voelt deze etappe net zo lang als de derde. De finish is wel de moeite: over de rode loper tegen Castelo de Montalegre aan. Helaas heb ik deze etappe wat meer last van koorts, voor mij was de laatste 10 km een uitputtingsslag.

Naar de zesde etappe hadden we het hele jaar al uitgekeken. Vorig jaar ging er met de eerste klim en afdaling ruim 15 km vanaf, wegen bosbranden. Dit jaar ziet het er goed uit. Behalve dan dat het vanaf de Mizarela brug wel een serieuze klim is. Om een uitputtingsslag zoals gisteren te voorkomen, begin ik extreem rustig. Het hele veld loopt me voorbij, maar ik vind het best. In de afdaling naar Cabril kom ik wat beter in mijn vel; bij de verzorgingspost neem ik het er goed van. De volgende klim is prachtig, de afdaling naar de Tahiti waterval geweldig. Ik staar zittend op een rots tien minuten lang wezenloos naar de waterval. Het klimmetje naar Ermida valt zwaar, toch de tol van gisteren. Bij de laatste post krijg ik door een medeloper een biertje aangeboden, gretig maak ik er gebruik van. Ik knap enorm op, stiefel de laatste klim omhoog en stort met een noodgang de afdaling in richting Gerês.

De laatste etappe is niet lang, maar wel zwaar. We lopen Gerês uit richting het zuiden. Na een kleine vijf kilometer volgt een steile trap omhoog langs een enorme zwarte buis. Hoekje om en nog zo’n trap. Nog een hoekje om en nog een trap, net zo lang als de vorige twee bij elkaar. Eindelijk boven volgen nog wat steile rotsklimmetjes, veel leuker dan de trap. Boven is het uitzicht fenomenaal, reikhalzend kijk ik uit naar de afdaling. In krap vier kilometer daal je zo’n 600 meter over vier verschillende types terrein.

Voor de liefhebbers was er ook nog de mogelijkheid mee te doen aan de Solidarity Trail, een officieuze achtste etappe. Een handjevol 7 Days-lopers deed mee, staken bij de start stoffig af tegen de frisse dagjeslopers. Het begint zo onderhand een cliché te worden, maar deze laatste etappe was echt de mooiste en de zwaarste. Hele steile klimmen, gigantische granieten rotsblokken, lieflijke bergmeertjes, alles zat erin. Tijdens de laatste afdaling, na opnieuw een verfrissend biertje, word ik een beetje verdrietig: nog een paar kilometer en het is weer voorbij.

Maar niet getreurd, in Oktober mogen we acht dagen lang door de Douro-vallei lopen. Andere omgeving, zelfde organisatie, nieuw evenement. Dat gaat enigszins de pijn verlichten van het opnieuw bijna een jaar moeten wachten tot de volgende PGTA.

Comments